Informacja o śmierci ukochanej profesorki ze szkoły staje się dla Moniki impulsem do wspomnień. To wyprawa nie tylko śladem radosnych chwil spędzonych w łódzkiej Filmówce, ale przede wszystkim, powrót do bolesnego klinczu w relacjach z matką oraz szkolną profersorką Moną.
Opowiadane historie sprawiają, że dotychczasowe poukładanie i wewnętrzna harmonia Moniki ustępują rozpaczliwej, nieutulonej tęsknocie za miłością i akceptacją matki. Jak się wkrótce okazuje – również za potrzebą uznania ze strony ekscentrycznej pani Profesor, której uwagę Monika dostawała pod pewnymi warunkami...
„Po śmiechu płacz przychodzi” - mawia matka Moniki, skutecznie studząc entuzjazm towarzyszący sukcesom córki. Bohaterka staje oko w oko ze słodko-gorzką refleksją, że sporo energii w jej życiu zajęło staranie się, aby być dobrą „córcią”.
Twórczynie spektaklu podejmują temat zwany w psychologii „nieustępliwą nadzieją”. Według Marthy Stark, jest to postawa, w której, zamiast pozwolić sobie na pożegnanie niespełnionych oczekiwań, chwytamy się nadziei, że pewnego dnia zdołamy wydobyć z rodzica, szefa albo partnera uznanie i miłość. Trzymamy się uporczywej wiary w to, że może jednak uda nam się zmienić bliską osobę, w taką, jaką chcielibyśmy, żeby była. Z drugiej strony ogarnia nas nieustępliwa wściekłość, kiedy uświadamiamy sobie, że mimo naszych wysiłków i żarliwego pragnienia, być może nigdy nam się to nie uda.
Jak potoczy się historia Moniki?
Czy uda jej się dostać miłość, której tak pragnie?
A może... uwolni się od tego pragnienia…?

Media o spektaklu:
„Córcia to (...) pełnokrwisty dramat i w pewnym stopniu psychoanaliza trudnych relacji z matką. W roli głównej (i jedynej) zobaczyć możemy Justynę Dworczyk  (...)która napędza swoim niezwykłym talentem tempo całej sztuki. Przyznam szczerze, że w „Córci” zobaczyłem to co najbardziej lubię – pewien typ aktorskiego zezwierzęcenia, pierwotnego artyzmu. (...) Justyna Dworczyk demonstruje to otwierając przed widzami swoją duszę, ukazując wszystkim swój warsztat, techniki i pewnego rodzaju upokarzające normalnego człowieka postawy.”
by  Piotrek Gniewkowski (Niekulturalny)  | Maj 31, 2018 |

Reżyseria: Iwona Siekierzyńska
Tekst: Katarzyna Szaulińska
Scenografia: Ewa Pfanhauser
Kostiumy: Vasina Studio
Opracowanie muzyczne: Maja Kisielińska
Występuje: Justyna Dworczyk, Elżbieta Jarosik (głos matki)

29.09 g:20:00

Bilety: normalny - 50zł, ulgowy - 30 zł,
Rezerwacje: bilety@teatrwarsawy.pl, 22 468 00 99