Woody Alien - polski duet rockowy z Poznania wykonujący muzykę określaną mianem noise rock upitrasił dobrą jakościowo inscenizację - interpretację utworu Georges'a Pereca: "O sztuce oraz sposobach usidlenia kierownika działu w celu upomnienia się o podwyżkę". Przepełniony pasją i ekspresją muzyczny eksperyment to coś atrakcyjnego dla oczu i uszu.

Kombinatoryczny, dowcipny samograj prowadzi wyborną, przewrotną grę z publicznością. W tym miejscu niezbędne  jest jednak zastrzeżenie, że określenie wspomnianego widowiska mianem rock- opery jest bardzo ogólne. Analizując wewnętrzne komponenty stylistyczne w zderzeniu z tekstem źródłowym, w tym przypadku Georges'a Pereca, można odkryć ziarna awangardowego sensu kulturowego i artystycznego. Sztywne powtarzanie ogólnie dostępnych recept, nie ma tu prawa bytu. Przedsięwzięcie duetu Woody Alien to nie lada gratka dla miłośników oryginalnego smaku i ambicji ludzkich. Widowisko sprowadza się do rozmaitości doświadczeń, w których wyrafinowane formy rzutują na siłę przekazu. Konstelacja żywych drgań emocji wydobywa niezwykły świat niezależnej myśli. Woody Alien miał zbyt dużo do wyrażenia, by poprzestać na schematycznej konstrukcji. Szalona kompilacja anegdot, drobnych faktów, błyskotliwego humoru i artystyczne wyzwolenie współtworzą integralną całość, którą wybornie się ogląda. Muzycy frywolnie wyodrębniają falę zjawisk zmysłowych z oceanu spontaniczności, zalewającego umysły rozbudzonej widowni. Cielesne znaki ekspresji, pełnią funkcję dookreślenia kierunku snutej opowieści. Każdy rytm, zdanie, czy też wers zmodyfikowany brzmieniowo adekwatnie do zawartej treści kryje w sobie osobistą refleksję. Abstrakcja okazuje się zamaskowaną metafizyką.

"O sztuce oraz sposobach usidlenia kierownika działu w celu upomnienia się o podwyżkę" w interpretacji zespołu Woody Alien ujmuje linearyzm i malowniczość wizualną, wielość i jedność oraz głębię z przekornym wyrazem. Jak mawiał Georges Perec: "Życie jest czymś w rodzaju nieustannego tańca na napiętej linie, która prowadzi donikąd, ssący głód, nagie pożądanie, bez granic, bez nadziei". Perec rozkoszował się opisywaniem świata, który za moment miał zniknąć. Duet Woody Alien spisał się na medal. Niepokorność Georges'a Pereca została zgrabnie przemycona i skonfrontowana z zamysłem twórczym muzyków. Uważne spojrzenie na całokształt pozwala dopatrzyć się konstrukcyjnej myśli.

Każdy artysta szukając zaskoczenia, omijając powierzchowność staje przed pytaniami... Co wydobyć z danego materiału? Co pokazać? I jak? W tym przypadku odpowiedź jest prosta. Muzycy obrali kierunek silnie zabarwiony indywidualizmem. Sztywna, tradycyjna struktura została odrzucona. Krystaliczne, promienne, harmonijne i jednocześnie buntownicze podejście do tematu przeobraża stare konteksty w nową sytuację komunikacyjną. Polecam z głębi serca!

Monika Wojda