Sztuka przeniesiona z desek broadway’owskich na duży ekran z pewnością zachwyca i nie trąci myszką, jest też wydawnictwem, które doczekało się promocji na dvd. Historia młodego małżeństwa, które brawurowo zagrali: Jane Fonda i Robert Redford jest opowieścią o wkradającym się w nasze życie spleenie. Niezwykłe relacje zakochanej pary – państwa Corie i Paula Bratterów przechodzą metamorfozę: od pieszczot, czułych słówek poprzez wspólne życie w nowym mieszkanku aż na dyskusjach i kłótniach kończąc. Niby nic nowego jak na obraz filmowy sprzed 47 lat, a jednak rzęsiste i szczere dialogi to jego atut. Tłem dla młodzieńczych perypetii pary są nietuzinkowe postaci matki Corie Bratter – Ethel Banks, granej przez Mildred Natwick oraz oryginalnego sąsiada pary głównych bohaterów, w którego wcielił się Charles Boyer. To właśnie ich chce wyswatać nudząca się Corie. Podobnie jak zmiana nastrojów dwojga kochanków, tak metamorfoza teściowej młodego Brattera z konserwatywnej gospodyni domowej w kobietę nieomal wampa, z garścią pomysłów na życie u boku znawcy świata i podróżnika pana Victora Velasco pokazuje do czego prowadzi wyrwanie się z pęt konwenansów i wzajemnych uprzedzeń.

Śmieszy wędrówka postaci po schodach na piąte piętro w kamienicy niewyposażonej w windę, kultura Bałkanów i Dalekiego Wschodu zaprezentowana poprzez jedzenie lubującego się w nim sąsiada, jego droga do domu pokonywana przez dach. I taka jest też młoda pani Bratter, chcąca nadal szaleć, upajać się życiem, biec co tchu w przyszłość - bez planów, bez kagańca nałożonego przez zwyczajny dzień.

Tajemnicza dziura w dachu to pomost, który łączy i scala małżonków, będących pod koniec filmu na rozstaju dróg. Ona widzi w nim człowieka sukcesu, ale i fantastycznego kompana, który umie się śmiać i wyzwalać w niej to, co nieodkryte. On, zazdrosny i ponury, pokazuje jej, że stać go na więcej, bo czyż tak łatwo jest podpisać papiery rozwodowe, kiedy dopiero zaczyna się wspólną idyllę.

Scenariusz autorstwa Neila Simona i reżyseria Gene’a Saksa jest kwintesencją dobrego, zabawnego, wartkiego i mądrego kina. Przemawia scenografia, kostiumy oraz troska o każde ujęcie, każdą improwizację ze strony wyśmienitej czwórki aktorów. Polecam na długie jesienne wieczory, przy grzańcu zimą, w niedzielne wiosenne poranki i na letnie kino nocą!