Kto raz uwierzył w cud, w nadnaturalne i nadludzkie działanie jest nieustannie żądny cudu. Wszystkie zasady rządzące światem wydają się mu całkowicie arbitralne. W co należy bardziej wierzyć? Cudowi przeczącemu samej regule, czy sentencji, która odzwierciedla ogólną prawdę rozumu? Cud wywodzi się z okresu, w którym ludzie nie zaznali cierpkiej różnicy między wiarą i rzeczywistością, iluzją i obiektywnością, dla których wiara w nadprzyrodzone moce stanowiła wiarę naturalną. Była powszechnym faktem historycznym. Każdy człowiek bowiem ma silną skłonność do wiary w moc cudotwórczą, która jest też w stanie przemieniać ludzkie serca w głazy... O czym przekonali się bohaterowie spektaklu "Cudotwórca" Briana Friera, irlandzkiego dramaturga.

Cudotwórca daleki od ideału proroka, obiecanego wybawiciela przedstawia pojęcie cudu jako hipotekę, na którą przegrany i zdesperowany pożycza wiarę. Godność, majestat, władza mowy cudotwórczej są "cudownym" świadectwem".

Frank Hardy jest wędrownym, irlandzkim cudotwórcą, poruszającym się między skrajnościami. Kim on właściwie jest? Za kogo się uważa? Czy jest oszustem? Czy jednak uzdrowicielem? Wiemy, że jego życie jest pozbawione wielobarwnej treści. Mdły smak daru, a może przekleństwa odrywa go od szlachetnej postawy, czyniąc go obojętnym na różnice między tym, co prawdziwe i fałszywe. Cudownej władzy nie potrafi harmonijnie pogodzić ze swom życiem osobistym. Sparaliżowany od urodzenia, który nigdy jeszcze nie chodził, podnosi się, czuje się na siłach stanąć na nogach. Nagle jest całkiem zdrowy, został uzdrowiony. Skrzywiony palec prostuje się... Czy cud uzdrowienia jest faktem, czy też nastąpiła iluzja wzrokowa? Czy Frank Hardy dokonał cudu? A może jest cynikiem i mistrzem iluzjonerstwa? Wszechmoc jednak nie zawsze towarzyszy zgorzkniałemu cudotwórcy, który jednocześnie odrzuca i przyciąga do siebie ludzi, wędrujących przy jego boku. Ogarnia go też strach, że pewnego dnia cudowna moc go opuści...

Życzenie jest swoim panem i prawodawcą, jednym uderzeniem czarodziejskiej różdżki może uszczęśliwić, bądź podarować rozczarowanie. Bez pośrednictwa czasu i przestrzeni cuda burzą harmonię zmysłów. Granica między prawdą i kłamstwem jest granicą łatwo zanikającą. To, co rzeczywiste staje się nagle nieobecne.

Okazuje się tylko widmem, w które ktoś uwierzył i ogląda jako prawdziwe i realne. Przed widzami swoją subiektywną wizję prezentują po kolei Frank Hardy (Adam Ferency), Grace (Marta Król) i Teddy (Andrzej Blumenfeld). Słyszymy trzy skrajnie różne historie dotyczące tego samego człowieka. Sami musimy zweryfikować, co jest prawdą i czy taka istnieje? Bohaterowie podważają podstawy wszelkiej prawdy, nie widząc się wzajemnie. Podczas opowiadania jednej osoby, inni pozostają wciąż na deskach teatralnych, na drugim planie. Zdają się czasami zastygli w ruchu, odrealnieni, nieistniejący... Historia o cudach i złudzeniach, osadzona w mrocznej, oszczędnej i zakurzonej scenerii, gdzie niegdyś cudotwórca uzdrawiał ludzi, potęguje rozgoryczenie i samotnosć bohaterów. Dramat zbudowany został na potędze słowa, na wypowiedziach bohaterów, które są szkieletem całej historii.

Poznajemy wstrząsającą opowieść o obojętności i nieszczęśliwej miłości, która często jest głównym przedmiotem utworu dramatycznego. Grace opętana chorą miłością nie ulęknie się nawet największego niebezpieczeństwa dla człowieka, który wypełnił po same brzegi swoje serce egoizmem. Dla człowieka, który zwyczajnie znika, gdy Grace rodzi martwe dziecko. Dramatis personae nie potrafią pogodzić się z przeszłością i nabrać odpowiedniego dystansu do teraźniejszości.

Spektakl "Cudotwórca" pokazuje jak fantazja i obietnice, które sami sobie składamy potrafią potrzaskać naszą duszę i sprawić, że negujemy prawdziwe pozory. Cud spala się natychmiast jak proch na panewce i spada z nieba na ziemię i wygasa...

Polecam!

Monika Wojda