Znakomity fotograf Anton Corbijn po zrealizowaniu filmu biograficznego („Control”) i dramatu („Amerykanin”) zachęcony ich sukcesami zabrał się za film szpiegowski. Jego „Bardzo poszukiwany człowiek” będący ekranizacją prozy Johna Le Carre’a jest zarazem ostatnim filmem, w którym wystąpił zmarły w lutym 2014 r. Phillip Seymour Hoffman. Połączenie talentów wszystkich trzech panów musiało poskutkować dobrym filmem.

Akcja dzieła Corbijna dzieje się w Hamburgu, gdzie terroryści planowali zamachy z 11 września 2001 r. Od tego czasu miasto znajduje się pod wzmożoną kontrolą wywiadowczą, a każdy przybywający doń muzułmanin traktowany jest przez służby jak potencjalne zagrożenie. Fabuła toczy się wokół postaci dwudziestokilkuletniego Issy Karpowa (Grigorij Dobrygin), pół-Czeczena, pół-Rosjanina, który nielegalnie dostał się z Turcji do Niemiec, by skontaktować się z bankierem Brue (Willem Defoe w nietypowej dlań roli mięczaka). Przybycie młodzieńca do Hamburga od razu zostaje wykryte przez nieoficjalną jednostkę niemieckiego wywiadu, na czele której stoi Gunther Bachmann (znakomity, niedźwiedziowaty Phillip Seymour Hoffman), od miesięcy rozpracowujący rzekomego filantropa doktora Abdullaha (znany ze „Smaku wiśni” Homayoun Ershadi). Przyjazdem Karpowa z miejsca też zaczynają interesować się przedstawicielka amerykańskiej ambasady (przefarbowana na czarno Robin Wright) oraz naiwna adwokat z organizacji pro-imigranckiej (Rachel McAdams).

Wątków jest zatem w „Bardzo poszukiwanym człowieku” co niemiara, ale Anton Corbijn doskonale sobie z nimi wszystkimi radzi. Film jest dynamiczny, a uważny widz może raczej bez trudu zrozumieć cele i motywacje każdej ze stron. Ogromnym plusem jest fakt, że przedstawione postaci nie są czarno-białe, za każdą z nich kryje się coś więcej – przekonania, zasady lub historia. Corbijnowi udało się uniknąć wykreowania świata dobrych Europejczyków i złych muzułmanów, a w zasadzie najmniej sympatyczne wrażenie robią żądni natychmiastowych wyników i sukcesów obieralni politycy niemieccy. Świat szpiegów zaś przedstawiony zostaje jako obskurne, nieefektowne i nieustannie dezorientujące się nawzajem środowisko, czyli tak jak widzi je śmiejący się z uniwersum Jamesa Bonda le Carre.

Tu też leży największy i w zasadzie jedyny mankament filmu Corbijna, którego całą misternie snutą, skomplikowaną fabułę płynnie toczącą się w świecie nieufności, dezinformacji i nieoddawania niczego za darmo wieńczy finał nieprzystający do całej tej wykreowanej otoczki. W takiej konwencji potężne machiny wywiadowcze polujące niemal przez całą akcję na dowody obciążające podejrzanych po prostu nie mogą nagle w najważniejszej scenie w filmie bez tych dowodów się obejść. Jest to dezorientujące i skłania widza do pytań o sens całej wcześniejszej rozgrywki między służbami. Może któraś scena uciekła Corbijnowi w montażu?

Jeśliby jednak przymknąć oko na efektowny, acz nieprzystający do wcześniejszych wydarzeń finał, to film Corbijna prezentuje się jako bardzo precyzyjna, dobra propozycja kina szpiegowskiego. „Bardzo poszukiwane człowiek” wierzy w inteligencję widza, wprowadza go w meandry szpiegowskiego rozumowania, a doskonałe aktorskie wykonanie wzbogaca przedstawiony świat o dodatkowy niepokój, wewnętrzną walkę o dotrzymywanie słowa i wierność zasadom czy rozterki tożsamościowe. „Bardzo poszukiwany człowiek” zdecydowanie Corbijna zasługuje na uwagę i to nie tylko ze względu na ostatni występ wielkiego Phillipa Seymoura Hoffmana.