Polski sport drużynowy siatkówką stoi. Ani w piłce nożnej, ani w koszykówce Polacy nie osiągają w ostatnich latach takich sukcesów jak w tej najmniej kontaktowej z gier. Nic dziwnego zatem, że jedna z najlepszych polskich generacji siatkarzy doczekała się filmu dokumentalnego. Opowiadającą o nich „Drużynę” wyreżyserował Michał Bielawski, twórca znany z również poruszającego sportową tematykę dokumentu „Mundial. Gra o wszystko”.

Akcja filmu dzieje się na przestrzeni dwóch lat, od 2012 do 2014 r.. Polacy po wygraniu Ligi Światowej przygotowują się do Igrzysk Olimpijskich, a następnie do kolejnych edycji LŚ. Większość czasu spędzają w ośrodku treningowym w Spale z dala od rodzin i znajomych będąc skazanymi na swoje towarzystwo. Ciężko trenują przygotowując się do meczy i opowiadają o swoich karierach, problemach i motywacjach. Liderem grupy jest trener Andrea Anastasi, włoski trener naszej kadry, który próbuje wykrzesać z Polaków 110% woli walki, gdyż, jak sam podkreśla, jego zadaniem jest, by jego gracze walczyli na całego, bo wtedy nawet w przypadku przegranej nikt nie będzie miał do nich pretensji. A Polacy po zdobyciu LŚ wyraźnie odczuwają spadek formy.

Gołym okiem widać, że „Drużyna” została wyprodukowana i zrealizowana z miłości do siatkówki. Piękne zdjęcia ukazują jak bliski dostęp do siatkarzy dostał (bądź go sobie zdobył) Michał Bielawski. Tym bardziej żal tej niewykorzystanej szansy. Film jest powierzchowny, a widzowie nie dowiadują się o siatkówce bądź którymś z graczy czy członków sztabu niczego odkrywczego. Dostają za to truizmy takie jak to, że siatkarze to też ludzie, że 90% sukcesu zawdzięczają ciężkiej pracy, a dopiero później talentowi, że gra dla Polski to zaszczyt i spełnienie marzeń, itd.. Poza ujęciami z treningów i meczy, a także zmieniających się „gadających głów”, w „Drużynie” kompletnie nic się nie dzieje. Niech świadectwem reżyserskiego braku inicjatywy będzie to, że najciekawszymi scenami są te, gdy kadrowicze mozolnie wykonują ćwiczenia siatkarskie w pogoni za perfekcyjnymi serwem, wystawką, blokiem czy zbiciem.

Paradoksalnie, może to wybór na główne „gadające głowy” najbardziej wygadanych i inteligentnych siatkarzy (Marcin Możdżonek, Łukasz Żygadło i Krzysztof Ignaczak) był powodem, dla którego film jest mało porywający. Wymienieni gracze mówią do kamery w zasadzie to, co uważają, że przeciętny widz powinien chcieć usłyszeć – że od dziecka poświęcają życie i rodzinę dla sportu, że czasami w dobrej grze najbardziej przeszkadza im ich własna głowa, ale że zawsze próbują walczyć i dać z siebie wszystko. Jako inteligentni ludzie oczywiście nie poruszają kwestii, które mogłoby zaszkodzić grającej słabo drużynie i atmosferze wokół niej. Jest to całkowicie zrozumiałe, ale film na tym bardzo traci stając się jedynie dokumentacją dwóch lat z życia kadry.

„Drużyna” to dowód na to, jak w filmach dokumentalnych potrzebna jest reżyserska interwencja. Wprost ciężko uwierzyć, że z tak długiego okresu (podczas którego dodatkowo polskim reprezentantom zaskakująco nie idzie na boisku!) nie dało się zrobić mniej monotonnego materiału. W takiej postaci „Drużyna” jest pozycją w zasadzie tylko dla fanów polskiej kadry, których, na szczęście reżysera, jest w kraju sporo.

Film wchodzi do kin 8 sierpnia 2014 r..