Czy neonazista może być sympatyczny? W swym najnowszym dziele „Serce lwa” Dome Karukoski próbuje twierdząco odpowiedzieć na to, zdawałoby się, retoryczne pytanie. Zadanie ma ze zrozumiałych przyczyn trudne, ale na ten fiński film warto zwrócić uwagę.

Głównym bohaterem jest Teppo (Peter Franzen), lider lokalnego stowarzyszenia neonazistów. Wygląda jak na współczesnego faszystę przystało – jest ogolony na zero, muskularny, a jego ciało zdobią liczne tatuaże, w tym swastyka na piersi. Szukając pracy Teppo poznaje uroczą kelnerkę Sari (Laura Birn), z którą zaczyna go łączyć coraz poważniejszy romans. Jest tylko jeden problem – kobieta ma syna z poprzedniego związku z czarnoskórym mężczyzną. Dziecko, które siłą rzeczy również ma ciemną skórę, właśnie wraca od ojca z wakacji. Teppo, który już zdążył się przeprowadzić do Sari, postanawia dać szansę dziesięcioletniemu chłopcu. Przychodzi mu to ciężej niż przypuszczał, zwłaszcza że nie zaprzestaje nocnych wypadów na miasto ze swą neonazistowską grupą.

Film Karukoskiego zapowiadany jest jako fiński „Fanatyk”. Należy to potraktować głównie jako zabieg marketingowy, choć nie jest to też porównanie całkowicie nietrafione. Poza oczywistymi podobieństwami, jak odwoływanie się do ksenofobicznej ideologii i jej symboli, bohaterów obu filmów łączy także życiowe zagubienie, przynależność do pewnej większej grupy oraz romans z kobietą, który wywołuje w nich zmianę perspektywy. Na tym jednak podobieństwa się kończą, gdyż stylistycznie, gatunkowo i fabularnie oba dzieła się mocno różnią. „Serce lwa” to klasyczna w swej budowie opowieść o walce dobra ze złem w duszy głównego bohatera. W tym wypadku zmaga się on nie tylko z wewnętrznymi rozterkami, ale też, jeśli nie głównie, z naciskami ze strony innych osób – Sari oraz współtowarzyszy z neonazistowskiego ugrupowania, z dość natarczywym bratem Haarim (Jasper Paakkonen) na czele.

Właśnie psychologia głównego bohatera jest tym, co najbardziej szwankuje w odbiorze „Serca lwa”. Przez długi czas trwania filmu Teppo zachowuje się, jakby z jednej strony co wieczór chciał czytać swemu przybranemu czarnoskóremu synowi książki na dobranoc, a z drugiej dręczyć Arabów po wyjściu z domu. Takie podejście można mieć przez tydzień, ale nie kilka miesięcy, gdyż każdy, zwłaszcza dość bystry Teppo, zauważy, że coś nie gra w jego zachowaniu.

„Serce lwa” to porządne, mocne skandynawskie kino. Na film Dome Karukoskiego warto również wybrać się do kina, by podejrzeć mało znane fińskie kulturę i mentalność. Interesujące dla nas, Polaków, może być zwłaszcza to, jak różny jest ich „patriotyzm” od naszego. W Polsce nie uświadczymy neonazistów dręczących kogokolwiek, bo ten nie płaci podatków do skarbu państwa…

Film wchodzi do polskich kin 12 września 2014 r.