"Ale jestem punkiem i wszystko pierdolę" - śpiewała śląska grupa Castet, przyznając również z ironią: "Gdy dostanę w moshu z glana to impreza jest udana. Gdy dostanę z adidasa to impreza pierwsza klasa". Bycie punkiem przejawia się w niezgodzie z samym sobą, zaś alternatywny wzorzec osobowy akcentuje zdeklarowany indywidualizm. Podziemie (underground) przeciwstawia się wszystkiemu, co jednostkę ogranicza na płaszczyźnie myślenia i działania, dążąc do utworzenia czegoś własnego, odrzucając tradycyjną estetykę. Niebezpieczne związki pomiędzy polityką, sprawiedliwością, sztuką i rynkiem znajdują tutaj swoje odbicie. Nic więc dziwnego, że ostry punk rock jednoczy wokół siebie zbuntowaną młodzież. Punk rock jako bunt młodzieżowy bezbłędnie, wręcz hipnotyzująco został zaprezentowany przez twórcę "Fucking Amal" w filmie "We are the Best". Lukas Moodysson w ciepły sposób ukazuje zmiękczoną rewoltę i sprzeciw wyglądający dość niewinnie, poniekąd jak zabawa, mianując do głównej roli kwestię tożsamości, kluczowe zagadnienie współczesności i identyfikacji z wartościami istotnymi dla młodych ludzi.

Wiek młodzieńczy to czas, kiedy zachodzi proces kształtowania się celów, wartości i ideałów. W okresie adolescencji człowiek poszukuje odpowiedzi na pytanie "Kim jestem?", odkrywając bogaty świat uczuć i myśli, a także uświadamia sobie swoją niezależność. Bobo, Klara i Hedrig to trzynastoletnie nonkonformistki, postrzegane przez otoczenie jako odszczepieńcy, prowokacyjnie naruszający panujące normy, dziwacznie się zachowujący i żyjący według własnych reguł.

Powodują ferment, gdyż są burzycielkami porządku społecznego. Moodysson w świetny sposób prezentuje ten fragment rzeczywistości z perspektywy zbuntowanego człowieka, gdy punk staje się metodą na życie, instrumentem, który może posłużyć do naprawiania świata i samych siebie. Wartości i normy ustanowione przez dorosłych postrzegane są jako anachroniczne i dysfunkcjonalne.

Elementy ducha rewolty, intensywna potrzeba solidarności i akceptacji w filmie "We are the best" są niezwykle plastyczne, posiadają swoją wewnętrzną dynamikę. Reżyser od początku do końca ma całkowitą kontrolę nad mechaniką fabuły, która opiera się na znajomym schemacie. Poznajemy historię niepokornych, silnych dziewczyn, które postanawiają założyć zespół punkowy.

Psychoanalityczna refleksja porusza się zwinnie po rozległym obszarze, wsiąkając do strefy wyrastającej z naturalnych instynktów i skłonności ludzkich. Koncepcje konfliktowe oczami odpowiednio skontrastowanych bohaterek układają błyskotliwą analizę zachowania ludzkiego w kategoriach buntu, odzwierciedlającego reakcję negatywno - krytyczną wobec istniejącego porządku. Opowieść o dążeniu do osiągnięcia różnorodności i inwariantowości środków ekspresji oraz o próbie wydostania się poza normę narzuconą przez tradycję, czy ograniczenia komercjalizacji, wiernie oddaje realia. Wściekły, nieokiełznany i bezkompromisowy punk oznacza dla młodych, kształtujących się umysłów ucieczkę od formalnych przepisów i powielania żelaznych wzorów postępowania.

W latach 80. wypisywano na murach miast m.in. teksty typu: "Punk's not dead" czyli "punk nie umarł". To przecież punk jest najlepszym sposobem, by wykrzyczeć swoją frustrację. To gatunek idealny dla młodych gniewnych, którzy mają na celu zmianę własnego życia, oderwanie się od panujących kanonów i skuteczne ominięcie konwenansów.

Moodysson mistrzowsko oddał stany emocjonalne głównych bohaterek, wymieniając takie elementy jak: indywidualne normy doskonałości, pełnię nowych przeżyć, własne kryteria moralne czy poczucie braterstwa i przyjaźń, potęgującą wyzwalanie pozytywnej wymiany uczuć. Ważny jest tutaj pełen werwy świat ducha, myśli i kultury.

Nie ogłaszajcie haseł niesubordynacji, oporu i przeciwstawiania się, tylko... marsz do kina!

"We are the Best" to czarująca opowieść o poszukiwaniu szczęścia na trudnej drodze pomiędzy wolnością a przymusem. Z pozoru banalna historia o zbuntowanych nastolatkach  zasadza się na aspekcie poszukiwania właściwej metody, złotego środka i kresu poznania. Polecam!

Monika Wojda