Jeśli miałabym wskazać najbardziej rozczarowujący film, który widziałam w ostatnim czasie, to bez chwili zastanowienia wskazałabym "Witamy w Nowym Jorku" Abla Ferrary. Historia oparta na seksualnych perypetiach szefa Międzynarodowego Funduszu Walutowego epatuje jedynie pornograficznym naturalizmem i ujawnia techniczne szczegóły życia intymnego, unicestwiając etyczny kodeks. Stwierdzenie "Non aesthetica sine ethica" ("Nie ma estetyki bez etyki") rodzi pytanie: gdzie kończy się artystyczna ekspresja, a zaczynają: pornografia, nieprzyzwoitość oraz wulgarność? Wyzwolona z wszelkich zależności erotyka przedstawiona w sztuce filmowej nie serwuje już tak gorących emocji jak niegdyś, zaginęło tabu, lecz kreśli nadal karykaturalny obraz współczesnej kultury. "Witamy w Nowym Jorku" testuje granice, również te etyczne, pytając o mechanizm odzierania z prywatności...

Po spotkaniu z niestrawnym filmem przypomniały mi się słowa Žižka: "Ostatecznym celem sztuki filmowej (...) jest pokazanie fikcyjnego aspektu samej rzeczywistości, sprawienie, że zaczniemy traktować rzeczywistość, jak fikcję. (...) Oglądamy to, co "naprawdę się stało" i nagle dostrzegamy całą kruchość tej rzeczywistości, postrzegamy ją jako kolejny przypadkowy efekt, naawiedzony przez widmowe sobowtóry".

w 2011 roku Dominique Strauss-Kahn został oskarżony o napaść seksualną na pokojówkę z nowojorskiego hotelu. W dramacie "Witamy w Nowym Jorku" Strauss-Kahn nazywa się Devereaux i wciela się w niego Gérard Depardieu. Naszym oczom ukazuje się człowiek chorujący na władzę nad rzeczywistością, który staje się ofiarą tej choroby. Żyje pośród fantomów sensu. Dzieło filmowe pozbawione jest ciężaru znaczeń. Twórca "Złego porucznika" i "Uzależnienia" usiłując uciec w stronę moralitetu, konstruuje mdły obraz, nasączony obdartymi z ciśnienia, płasko brzmiącymi dialogami. Banalizm potęguje w antypsychologicznych punktach odniesienia (wewnętrzne monologi głównego bohatera). Chropowatość, nieregularność, tandeta zdarzeń oraz nadmiar obsceniczności w żadnym stopniu nie są zabiegami, które mogłyby zdobyć moje uznanie. Nawet kreacja aktorska Gérarda Depardieu, która miała być asem w rękawie reżysera miażdży najdrobniejsze oznaki subtelności. Nie jest to zaskakujące odkrycie, że Gérard Depardieu w 2012 roku obraził się na ojczyznę, zrzekł się francuskiego twierdząc, że właściwie uważa się za Rosjanina, podkreślając również, że jego serce jest francusko-rosyjskie.

Strategia artystyczna Abla Ferrary polega na ograniczeniu przekazu do niewiarygodnego minimum. Devereaux kierowany przez pragnienie rozkoszy wyjeżdżając na spotkania służbowe dobrze się bawi w towarzystwie prostytutek. Reżyser bezwstydnie i obleśnie zaprasza widzów do perwersyjnej orgii. Depardieu przeistacza się w chrumchającego świniaka, którego całokształt funkcjonowania zostaje podporządkowany przeżywaniu przyjemności, które wynika z doznań erotycznych. Prowokacyjny dramat rekonstruuje wydarzenia, które skutecznie pozbawiły szans lidera francuskiej lewicy na wygranie wyborów prezydenckich.

"Witamy w Nowym Jorku" to historia człowieka, którego niszczy jednostronna emocjonalność i egocentryczna miłość pożądania. Wyjątkowo wulgarne sceny erotyczne wskazują na trudne przejawy seksoholizmu: seks staje się nieokiełznaną siłą. Devereaux nieustannie poszukuje przeżyć ekstremalnych i domaga się wolności do każdego przeżywania, także tego, które uważa się za dewiacyjne...

Monika Wojda