Ambitny cel postawił sobie Jerzy Stuhr w swym najnowszym filmie „Obywatel”. Losy swojego bohatera postanowił ukazać przez pryzmat najważniejszych wydarzeń z historii Polski ostatnich 50 lat i niczego więcej. Zamiar reżysera zdaje się więc jasny: „Obywatel” ma być filmem o pewnym pokoleniu.

Jan Bratek (w jego roli Maciej i Jerzy Stuhrowie) urodził się w 1947 roku. Jest człowiekiem mało przebojowym, choć sympatycznym. Nie marzy o karierze w partii, ani nie rwie się do opozycji. Mimo jego usilnych starań, by przejść przez życie suchą nogą, co i rusz przytrafiają mu się rozmaite, nieprzewidziane sytuacje. Historia Polski miota Bratkiem na prawo i lewo nie dając bohaterowi spokoju, jedyną stałą rzeczą zaś w życiu mężczyzny jest mieszkanie, w którym mieszka z matką. Choć i je Wolna Polska w końcu zweryfikuje.

Film Stuhra cierpi na drastyczny przerost formy nad treścią. Retrospekcyjna struktura ma prawdopodobnie uwypuklić brak kontroli nad własnym losem charakteryzujący Bratka. Efektem jest jednak narracyjny bałagan i usilne wtrącanie do scen aktualnych dat (sceny, w których reżyser zrezygnował z ostentacyjnego precyzowania kalendarza na rzecz ambitniejszych rozwiązań formalnych, wychodzą zdecydowanie naturalniej i, przede wszystkim, ciekawiej). Generalnie, Jerzy Stuhr nie zaufał swojej publice serwując jej dzieło do bólu łopatologiczne, wyjaśniające wszystko czarno na białym, niedające szansy na pozastanawianie się choćby przez chwilę. Prymitywna nawet jak na komedię symbolika dopełnia tylko ten dość nędzny obraz.

Najjaśniejszym punktem „Obywatela” jest aktorstwo Macieja Stuhra. Jak przyznaje Jerzy Stuhr, jego syn po raz pierwszy w karierze pozwolił sobie na imitowanie ojca, co wyszło mu wprost świetnie. Obserwacja, jak młody Stuhr przybiera postawę, mimikę i sposób mówienia tak dobrze znane widzom z filmów z udziałem jego ojca, stanowi doprawdy doskonałą zabawę. Reszta aktorów, niestety, dostosowała swoje występy do poziomu reszty aspektów produkcji, czyli gra najprostszymi środkami, bez próby jakiegokolwiek choćby urealniania postaci. W efekcie liczna rzesza drugoplanowych bohaterów „Obywatela” to nic więcej niż zlepek naiwnych stereotypów.

„Obywatel” zostanie zapamiętany jako duży zawód. Ambitny pomysł Stuhra rozbił się o pretekstową fabułę, jednowymiarowe postaci, naiwne dialogi. Nawet jako lekka komedia z gatunku tych do obejrzenia i zapomnienia „Obywatel” niczego sobą nie prezentuje, gdyż przeważnie bardziej nudzi i irytuje niż śmieszy. Zwyczajnie szkoda czasu.