Każdy człowiek już od poczęcia jest spętany więzami. Zaczyna się od więzów krwi, bo w każdym z nas płynie mieszkanka tego gęstego, wiśniowego, pulsującego w niebieskich żyłach widocznych pod skórą płynu rodziców. To pierwszy rodzaj spętania. Kolejnym jest więź emocjonalna, która przychodzi po narodzinach i z każdym dniem emocjonalnych nitek, które coraz mocniej i ciaśniej oplatają serce, duszę i umysł przybywa.
Rośniesz, rozwijasz się, dojrzewasz. Niewidzialne nitki coraz mocniej zaciskają się w twoim wnętrzu. Życie dorzuca ci coraz więcej obowiązków.
Szkoła, studia, praca i bonus w postaci uczuć pozytywnych i negatywnych.
Więzi społeczne i emocjonalne zaciskają się wokół ciebie coraz ciaśniej.
Nie, nie wszystkie nitki, którymi jesteśmy oplatani od malucha są złe i wszystkie trzeba zerwać, żeby można było odetchnąć pełną piersią. Jedne przyjemne grzeją, inne dają satysfakcję, przez co czujemy się doceniani, ale inne sprawiają ból, często nie do zniesienia, a jeszcze inne doprowadzają nas do ostateczności, która popycha nas do czynów, o które w życiu byśmy się nie podejrzewali.

Więzy – jest ich wiele.
Jedne realne, w postaci kajdan lub sznura, które mogą krępować nasze ruchy, inne – nadają naszemu życiu sens, a jeszcze inne krępują nasze dusze, serca i umysły.
Które z nich są gorsze?
Na te pytanie (i kilka innych) starali się odpowiedzieć w swoich opowiadaniach twórcy szóstego tomu Antologii opowiadań „YAOI” pod tytułem Więzy.

Więzy to zbiór ośmiu słodko-gorzkich, często wzruszających i niezwykle prawdziwych historii połączonych w niezwykły kolarz emocji, którym motywem przewodnim są tytułowe więzy. Więzy najróżniejsze poczynając od więzi krwi, po więzi społeczne i emocjonalne, które ciasno oplatają głównych bohaterów ośmiu opowiadań.

Kiedy otrzymałam szósty tom Antologii opowiadań „YAOI” do recenzji podskórnie wyczuwałam, że będzie to kolejna niesamowita wyprawa w emocjonalne uniwersa stworzone przez znanych mi już młodych twórców, jak i debiutantów, którzy właśnie rozpoczęli swoją pisarską karierę tworząc historie dość kontrowersyjne (dla niektórych czytelników i czytelniczek). Dlaczego kontrowersyjne? Dla przypomnienia: yaoi to gatunek, którego głównym elementem są związki męsko-męskie.

Jakie są moje wrażenia po lekturze Więzów?
Jak najbardziej pozytywne.
Każde z opowiadań mnie w jakiś sposób zachwyciło i zagrało na moich emocjach, a właśnie to kocham najbardziej w antologiach wydawanych przez The Cold Desire. Tę grę na emocjach, zmuszanie mnie do zastanowienia się nad własnymi uczuciami.
Każda z historii jest inna. Każdy z młodych twórców inaczej rozumie pojęcie więzów. Nie znajdziecie tu banałów i oczywistości. Nie ma na to najmniejszych szans.

Sięgając po szósty tom Antologii będziecie mogli udać się z jednym z bohaterów do czyśćca będącego specyficznym rodzajem przechowalni dla dusz, którzy umarli będąc niespełnionymi ludźmi, poznacie pewnego chłopaka, który ma skomplikowane relacje z matką oraz ze swoją dawną miłością, o której, mimo upływu czasu, nie potrafi zapomnieć. Przeżyjecie tragiczną i romantyczną historię, która miała swój początek w wileńskiej filharmonii. Przekonacie się, co dzieje się z człowiekiem pragnącym stworzyć coś niebanalnego i wiekopomnego oraz zobaczycie do czego może zaprowadzić niepohamowana ambicja. Wybierzecie się także do Serca Pustyni, by tam wysłuchać pięknych, tajemniczych historii.
Więcej wam nie zdradzę, ponieważ nie chcę wam odebrać przyjemności lektury.

Mogę wam tylko powiedzieć, że w szóstym tomie znalazłam swojego „ulubieńca”. Jest nim opowiadanie Lustro autorstwa Adrianny „Kalterijate” Musialik, które już od pierwszych zdań stało się dla mnie niezwykle bliskie i wręcz autentyczne. Jakby autorka pisała po części o mnie, o tym, co czuję od kilku miesięcy i z czym nie potrafię sobie poradzić. Genialny tekst, niebanalny, świetnie rozwinięty pomysł, a motyw lustra? Majstersztyk! Daję pani Musialik wielki plus i czekam na kolejne opowiadania, a po cichu liczę na powieść, bo wierzę, że byłaby warta przeczytania.

Dodatkowym smaczkiem, który dopełnia szósty tom Antologii są ilustracje. Każde opowiadanie jest zilustrowane jednym prześlicznym obrazem stworzonym przez młodych ilustratorów, których portfolia możecie obejrzeć na końcu książki, w części pod tytułem Artyści.

Więzy to godny polecenia zbiór opowiadań, w których pozytywne i negatywne emocje układają się w barwną mozaikę często słodko-gorzkich, trudnych relacji międzyludzkich. Lektura tych historii na pewno nie jest łatwa, lekka i przyjemna, ale to w niczym nie przeszkadza, wręcz przeciwnie, fascynuje i nie pozwala się od niej oderwać.
Czasami trzeba przeczytać coś poruszającego, dającego do myślenia i pozwalającego zajrzeć w mroczną część ludzkiej duszy, żeby przekonać się, co się w niej kryje.