„Berek czyli upiór w moherze” w reżyserii Andrzeja Rozhina jest sceniczną adaptacją powieści Marcina Szczygielskiego. Tę współczesną komedię można zobaczyć na scenie teatru „Kwadrat”.

„Berek czyli upiór w moherze” opowiada historię dwojga ludzi pochodzących z dwóch różnych światów, Anny przedstawicielki moherowych beretów i Pawła geja. Jedyne co ich łączy to wzajemna nienawiść. Akcja rozgrywa się współcześnie, w jednym z warszawskich bloków, w którym mieszkają skłóceni ze sobą bohaterowie.

Bohaterką, w rolę której wcieliła się Ewa Kasprzyk jest emerytowana bufetowa Anna. Jest ona typową konserwatywną starszą panią, której tolerancja pozostawia wiele do życzenia. Anna żyje w swoim własnym świecie ograniczonym jedynie do mieszkania, kościoła i życia córki. Oknem na świat jest dla niej radio i telewizja. Anna jest niezwykle absorbującą i wścibską osobą, o trudnym charakterze, przez co straciła kontakt z córką Małgorzatą. Samotność sprawia, że jej jedyną rozrywką staje się uprzykrzanie życia sąsiadowi gejowi, którego zgodnie ze swoim światopoglądem potępia. Nienawidzi gejów, nie wiedząc o nich tak naprawdę nic. Nie przeszkadza jej to jednak w obwinianiu ich o całe zło na świecie. Sąsiad Anny trzydziestoletni Paweł (Paweł Małaszyński) jest zadowolony ze swojego życia. Paweł poświęca swój czas jedynie na pracę, w której odnosi liczne sukcesy oraz na częste spotkania z mężczyznami. Jednak w pewnym momencie zaczyna uświadamiać sobie, że nie potrafi stworzyć prawdziwego związku. Te przelotne znajomości przestają mu wystarczać. Pragnie odnaleźć prawdziwą miłość, kogoś kto go zrozumie. Paweł mimo swojego spokojnego usposobienia daje się wciągnąć w sąsiedzkie rozgrywki z Anną. Nie potrafi zrozumieć jej nietolerancji wobec wszystkiego i wszystkich. Anna jest dla niego przykładem religijnego fanatyzmu i hipokryzji.

Spektakl opiera się na znakomitej interakcji obojga bohaterów. Żadne z nich nie jest w stanie zaakceptować sposobu życia i przekonań drugiej strony. Każdego dnia utrudniają sobie życie różnymi złośliwościami. Wynika to z tego, że oboje są samotni. Pragną jedynie zainteresowania i zrozumienia drugiego człowieka. To właśnie ta chęć akceptacji sprawia, że zbliżają się do siebie i pomimo tak wielu różnic próbują wzajemnie się zrozumieć.
„Berek, czyli upiór w moherze” w sposób dowcipny, z przymrużeniem oka i bez zbędnego moralizatorstwa mówi o rzeczach ważnych, często kontrowersyjnych. Sztuka przedstawia problem tolerancji. Pokazuje, że wynika ona z niezrozumienia i z braku chęci zauważenia w drugiej osobie tego co łączy, a nie dzieli. Szczygielski w swojej powieści, na której oparta jest sztuka nie idealizuje, ani nie potępia żadnej ze stron. Pokazuje jedynie problem oraz to, że możliwe jest porozumienie nawet między ludźmi wyznającymi skrajnie różne wartości. Próbuje uzmysłowić, że religijność nie czyni z nikogo od razu lepszego człowieka. Anna mimo, że głęboko wierząca zapomniała o prawdziwej istocie wiary. Skupiła się jedynie na pustych gestach nie pamiętając o szacunku do ludzi. Z drugiej strony Szczygielski pragnie pokazać, że nieznane nie znaczy gorsze. Paweł gej mimo jawnej nienawiści Anny pomógł jej w chorobie, zapominając o jej wcześniejszym uprzykrzaniu mu życia. Tak naprawdę liczy się to jakim jest się człowiekiem. Czasem warto zweryfikować swoje poglądy i przekonania, aby móc otworzyć się na innych. „Berek, czyli upiór w moherze” pokazuje, że każdemu należy dać możliwość życia według własnych zasad.

Sztuka zawdzięcza swój sukces poza tematem, znakomitej obsadzie dwojga głównych bohaterów. Interakcja między nimi jest szalenie wciągająca. Widzowie nie mają chwili wytchnienia. Zarówno Ewa Kasprzyk, jak i Paweł Małaszyński od samego początku spektaklu, aż do końca wywołują na sali salwy śmiechu. To właśnie gra aktorów powoduje, że „Berek, czyli upiór w moherze” jest jedną z lepszych współczesnych komedii. Z czystym sumieniem można polecić ten spektakl każdemu, kto chce się trochę pośmiać, a równocześnie pokusić się o odrobinę refleksji.