Ofiara i kat - seksualny maniak i manipulator, uległość i toksyczne przywiązanie emocjonalne prowadzące jedynie do destrukcji oraz jad pojawiający się na terytorium zmysłowości i namiętności to repertuar zaprezentowany w najnowszym dramacie Michaela Winterbottoma "Triszna. Pragnienie miłości". Współczesne "love story" przesiąknięte kulturą Indii oparte na powieści Thomasa Hardy'ego "Tessa d'Urberville" ukazuje stopniowo rozwijające się warianty skutecznego zatruwania związku porzez manipulację emocjami drugiej osoby. Szkoda tylko, że zarys psychologiczny jest mało wyrazisty. Tragiczna opowieść ubrana w barwną dynamikę egzystencji Indii nie została spięta klamrą wiarygodności i szczerości, aczkolwiek ma w sobie subtelny wdzięk.

Jay jest przykładem mężczyzny- zdobywcy, który skrupulatnie wprowadza swoje plany w życie. Czerpie z życia pełnymi garściami, nie patrząc za siebie. Ma propozycję zostania menadżerem jednego z hoteli ojca w Radżastanie, lecz nie ma do tego większego zapału, gdyż wolałby się bawić ze znajomymi i pracować na własną rękę. Jay zakochuje się bez pamięci w skromnej Trisznie z nizin społecznych, gdyż oczarowała jego czystością, nieskazitelnym pięknem i zmysłowością. Triszna reprezentuje symbol tradycyjnych Indii, z którymi chciałby ponownie się zjednoczyć. W momencie, gdy dochodzi do wypadku samochodu dostawczego, którym podróżowała wraz z ojcem Triszna, jej ojciec traci źródło utrzymania. Jay proponuje dziewczynie dobrze płatną pracę w ekskluzywnym hotelu. Triszna postanawia rozpocząć nowe życie u boku swojego ukochanego, z dala od rodziny...

Urocza Hinduska o imieniu Triszna (w tej roli Frida Pinto, znana z filmu "Slumdog. Milioner z ulicy") jest kwintesencją niewinności i czystości. Nieśmiałym spojrzeniem w duecie z rumieńcem zawstydzenia odpowiada na zdecydowane akty adoracji ze strony Jaya Singha, który stanowi jej przeciwieństwo. Triszna jest niczym kwiat lotosu, będący symbolem kobiecego, nieskazitelnego piękna. Uważano, że dno kwiatu lotosu to kosmiczna "vagina", pyłek zaś znamionuje wieczne odradzanie się życia. Podążając tym tropem Triszna dla Jaya jest spełnieniem erotycznych fantazji i kumulacją silnej żądzy. W rezultacie mieszanka skrajnych emocji wyzwala pragnienie bliskości fizycznej i seksualnej. Pierwszą z faz związku między ofiarą i oprawcą jest frywolny okres zakochania, w którym dominuje niepewność i głęboka intymność. W błyskawicznym tempie wspólna fascynacja przeradza się w uzależnienie i skażona jest toksyczną substancją infekującą zdrowy rozsądek. U Triszny uwidacznia się symptom zniewolenia...

Triszna nie ma w sobie krzty żywiołowości, wręcz jest kobietą bez charakteru, zaślepioną marionetką. Nawet nie buntuje się wobec nałożonych kajdan i nieskończenie kroczy ku całkowitemu zniszczeniu swojej indywidualności. Nie walczy, nie buntuje się, lecz wewnętrzna udręka błaga o prawo głosu... co doprowadza do zbrodni. Jej uległość, nieporadność, brak asertywności jest ostrym przerysowaniem. Aż chce się krzyczeć: "Dziewczyno, obudź się!"

Egzotyczne tło, ekspansywne, śmiałe ruchy bioder podczas tańców orientalnych pracujące rytmicznie w takt muzyki indyjskiej, misternie przeplatana barwa dramatyzmu z bogactwem intensywnego nasycenia kulturowego stanowią mocną odsłonę dramatu Michaela Winterbottoma. Silny uścisk indyjskiej egzotyki wyłania się z pięknych ujęć. Chociażby z tego względu warto zapoznać się z dramatem "Triszna. Pragnienie miłości", który pokazuje jaka miłość jest interpretowana jako zła i nie do zaakceptowania...

Autorka: Monika Wojda