VI Festiwal Teatru Dokumentalnego i Rezydencja Artystyczna Sopot Non-Fiction odbędzie się w terminie: 26 sierpnia – 2 września 2017.

Sopot Non-Fiction - unikalny przegląd poświęcony teatrowi dokumentalnemu, łączącemu teatr, literaturę faktu i sztuki wizualne. Przez tydzień reżyserzy, dramaturdzy i aktorzy pracują nad projektami teatralnymi, inspirowanymi autentycznymi wydarzeniami. Bazą do warsztatów są reportaże, wywiady, artykuły prasowe i inne materiały dokumentalne. W tegorocznej edycji weźmie udział 8 grup artystów, których pracę zakończy „Maraton Non-Fiction” – dwudniowy pokaz w formule work in progress. Oprócz rezydencji artystycznej Sopot Non-Fiction to również prezentacje spektakli, które powstały jako efekt poprzednich edycji festiwalu oraz przedstawień autonomicznych, reprezentujących nurt teatru dokumentalnego. Miejscem spotkań artystów i publiczności jest Scena Kameralna Teatru Wybrzeże w Sopocie oraz Teatr BOTO w Sopocie, będący zarówno przestrzenią teatralną, jak i klubem festiwalowym.

Organizatorzy: Fundacja Teatru BOTO oraz Teatr Wybrzeże w Gdańsku;

Kuratorzy: Adam Nalepa, Adam Orzechowski, Roman Pawłowski;

Partnerzy: Grodzisko - Oddział Muzeum Archeologicznego w Gdańsku, Sopoteka - galeria kultury multimedialnej, ZS nr 1 w Sopocie;

Patroni medialni: Radio Gdańsk, www.trojmiasto.pl, www.e-teatr.pl, www.teatralia.com.pl, www.teatrdlawas.pl

Projekt realizowany ze środków Gminy Miasta Sopot.

Więcej informacji: www.sopotnonfiction.pl

Kuratorami projektu będą:

Adam Nalepa – reżyser, tłumacz, dramaturg. Wychowany w Niemczech, gdzie debiutował jako reżyser własną adaptacją KOMEDIANTA Thomasa Bernharda w Düsseldorfer Schauspielhaus. W 2007 roku otrzymał propozycję inscenizacji światowej prapremiery BLASZANEGO BĘBENKA z okazji obchodów 80-tych urodzin Güntera Grassa w Teatrze Wybrzeże, z którym współpracuje od tego czasu. W Gdańsku wyreżyserował m.in. KAMIEŃ Mariusa von Mayenburga, NIE-BOSKĄ KOMEDIĘ Krasińskiego, CZAROWNICE Z SALEM Arthura Millera, MARIĘ STUART Friedriecha Schillera. Poza tym wystawił w warszawskim Laboratorium Dramatu prapremierę SEX MACHINE Tomasza Mana, w krakowskim Starym Teatrze CHŁOPCÓW Stanisława Grochowiaka, w Kaliszu KUPCA WENECKIEGO według Williama Shakespeare'a, a w Sopocie dla Fundacji Teatru BOTO, którego jest dyrektorem artystycznym, m. in. prapremierę sztuki Jakuba Roszkowskiego ZIELONY MĘŻCZYZNA, NORD-OST Torstena Buchseteinera oraz CAŁO-CZERWONE Małgorzaty Szczerbowskiej. W 2015 wyreżyserował w Teatrze Muzycznym im. Danuty Baduszkowej w Gdyni spektakl MAŁY KSIĄŻĘ. KOŃCÓWKA na podstawie Antoine de Saint-Exupery a w Teatrze Wybrzeże spektakl FARAON na podstawie powieści Bolesława Prusa. Jest wielokrotnym laureatem nagród teatralnych, m.in. Marszałka Województwa Pomorskiego (2008, 2012, 2014), Miasta Gdańsk (2008, 2012, 2014), Miasta Sopotu (Sopocka Muza 2013), Splendor Gedanensis (2014), Sztormu Roku Gazety Wyborczej (2014) oraz Nagrody Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach Konkursu „Klasyka żywa” 2015 za najlepszą adaptację tekstu („Faraon”, Teatr Wybrzeże).

Adam Orzechowski, absolwent Wydziału Reżyserii PWST w Krakowie. W latach 2000-2005 dyrektor Teatru Polskiego w Bydgoszczy. Od 2006 roku dyrektor Teatru Wybrzeże. Powołał do życia Festiwal Prapremier i przegląd Wybrzeże Sztuki. Jako dyrektor naczelny i artystyczny stoi za jednym z największych sukcesów gdańskiej sceny od lat. Reżyserował teksty klasyczne i współczesne w teatrach całej Polski, m.in. SZALEŃSTWO WE DWOJE Eugene Ionesco w Teatrze im. Stefana Jaracza w Łodzi, AKTORA Bogusława Schaeffera w Teatrze Współczesnym im. Edmunda Wiercińskiego we Wrocławiu, PRZERŻNĄĆ SPRAWĘ Davida Mameta w Teatrze Współczesnym w Szczecinie, NIEPOROZUMIENIE Alberta Camusa w Teatrze Polskim w Warszawie, CZAROWNICE Z SALEM Arthura Millera w Teatrze im. Juliusza Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim, BOGA Woody'ego Allena w Teatrze Śląskim im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach, OŻENEK Nikołaja Gogola w Teatrze im. Jana Kochanowskiego w Opolu, DZIEŃ DOBRY I DO WIDZENIA Athola Fugarda w Teatrze Polskim w Poznaniu, DZIADY Adama Mickiewicza w Lubuskim Teatrze im. Leona Kruczkowskiego w Zielonej Górze, POSKROMIENIE ZŁOŚNICY Williama Shakespeare'a w Bałtyckim Teatrze Dramatycznym im. Juliusza Słowackiego w Koszalinie, I. ZNACZY INNA Andreasa Sautera i Bernharda Studlara oraz SKÓRZANĄ MASKĘ Helmuta Kraussera w Teatrze Polskim im. Hieronima Konieczki w Bydgoszczy. Jako etatowy reżyser (w latach 1993-1996) Teatru Wybrzeże w Gdańsku wyreżyserował tam m.in. MORALNOŚĆ PANI DULSKIEJ Gabrieli Zapolskiej i WESOŁE KUMOSZKI Z WINDSORU Williama Shakespeare'a. W ostatnim 10-leciu na gdańskiej scenie zrealizował m.in. INTYMNE LĘKI Alana Ayckbourna, FARSĘ Z WALWORTH Endy Walsha, WIELE HAŁASU O NIC Williama Shakespeare'a, OŻENEK Nikołaja Gogola, TAJEMNICZĄ IRMĘ VEP Charlesa Ludlama, PER PROCURA Neila Simona, FAZĘ DELTA Radosława Paczochy, BABĘ CHANEL Nikołaja Kolady, spektakl (G)DZIE-CI FACECI, wielokrotnie nagradzanego BRONIEWSKIEGO Radosław Paczochy (m.in. Nagroda dla najlepszego spektaklu na 21. Międzynarodowym Festiwalu Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych w Łodzi oraz drugie miejsce w plebiscycie na najlepszy spektakl Telewizyjnego Festiwalu Teatrów Polski), MURZYNA WARSZAWSKIEGO Antoniego Słonimskiego oraz PEŁNIĘ SZCZĘŚCIA Charlesa den Texa i Petera de Baana. Jego ostatnią realizacją jest spektakl TANGO ŁÓDŹ Radosława Paczochy wystawiony na deskach Teatru Powszechnego w Łodzi, który otrzymał Nagrodę publiczności dla najlepszego spektaklu na 22. Międzynarodowym Festiwalu Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych. Adam Orzechowski jest laureatem wielu nagród i wyróżnień artystycznych m.in. nagrody Gazety Wyborczej POMORSKI SZTORM w kategorii CZŁOWIEK ROKU, Honorowej Nagrody Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki, Nagrody Teatralnej Miasta Gdańska oraz Nagrody Teatralnej Marszałka Województwa Pomorskiego.

Roman Pawłowski, krytyk kultury, publicysta, kurator teatralny. Od listopada 2014 dyrektor programowy TR Warszawa. Zajmuje się problemami nowej dramaturgii i polityki kulturalnej, prowadzi autorskie warsztaty z pisania krytycznego i teatru dokumentalnego. Współpracuje z „Gazetą Wyborczą”, „Dziennikiem Opinii” i „Notatnikiem Teatralnym”. W 2013 zadebiutował jako dramaturg w Teatrze Nowym w Poznaniu dokumentalnym serialem teatralnym „Jeżyce Story”. Jako kurator przygotował dwie edycje festiwalu teatralnego Nowa Klasyka Europy w Łodzi (2010, 2012) oraz przegląd „ДА! ДА! ДА! Współczesny teatr, dramat i performans z Rosji” w Warszawie (2013). W latach 2008/2010 był współtwórcą i wykładowcą Szkoły Laboratorium Dramatu, pierwszej szkoły dramaturgicznej w Polsce. Zredagował i wydał dwie antologie nowych sztuk polskich ‚„Pokolenie porno i inne niesmaczne utwory teatralne” (Zielona Sowa, Kraków 2003) i „Made in Poland. Dziewięć sztuk teatralnych z Polski” (Ha!art, Kraków 2006), które dały impuls do rozwoju nowej dramaturgii w Polsce. W latach 1994/2012 był dziennikarzem „Gazety Wyborczej”, za swoje recenzje teatralne zdobył Nagrodę im. Z. Raszewskiego dla najlepszego polskiego krytyka teatralnego. Kurator Festiwalu i Rezydencji Artystycznej Sopot Non-Fiction oraz pomysłodawca i kurator projektu Warszawa.doc. Absolwent teatrologii Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie.

27 sierpnia (niedziela), 20.00, Scena Kameralna Teatru Wybrzeże,

Beniamin M. Bukowski, Mosdorf. Rekonstrukcja,

Teatr Nowy im. Tadeusza Łomnickiego w Poznaniu.

Biografia Jana Mosdorfa zbudowana jest na sprzecznościach: ratujący Żydów antysemita, zaangażowany w brutalną działalność polityczną błyskotliwy doktor filozofii, twórca faszyzującego ruchu sprzeciwiający się hitleryzmowi, człowiek w chwilach politycznego zagrożenia porzucający swoich ideologicznych towarzyszy, by później oddać życie w obronie innych.

Czy wyznając ideologię opartą na wykluczeniu i przemocy, można okazać się w krytycznym momencie przyzwoitą jednostką? Czy da się sprowadzić ludzkie poglądy i czyny – zwłaszcza, gdy są względem siebie sprzeczne – do wspólnego mianownika? Czy każda biografia składa się tylko z czerni i bieli?

Reżyseria: Beniamin M. Bukowski

Scenografia i kostiumy: Katarzyna Stochalska

Muzyka: Aleksadnra Goetzen

Choreografia: Alisa Makarenko

Obsada: Antonina Choroszy, Gabriela Frycz, Paweł Binkowski, Łukasz Chrzuszcz, Tadeusz Drzewiecki, Radosław Elis, Sebastian Grek, Janusz Grenda.

Czas trwania: 1h 30 min.

Spektakl współfinansowany przez Urząd Marszałkowski Województwa Wielkopolskiego

28 sierpnia (poniedziałek), 18.00, Teatr BOTO,

Michał Szymaniak KIM-performance dokumentalny,

TR Warszawa

KIM to pierwszy w Polsce drag-up, czyli połączenie występu drag queen ze stand-upem. KIM to sztuka luźno oparta o życiową historię i postać Kim Lee – drag queen pochodzącej z Wietnamu. Kim Lee to wcielenie Andy’ego – mężczyzny, który przyjechał do Warszawy, by studiować fizykę plazmową. Postać Kim Lee staje się punktem wyjścia do szerszej wypowiedzi o kondycji współczesnego człowieka. KIM to pytanie o to, co konstytuuje nasze postrzeganie siebie.

Czy wciąż możemy swobodnie lawirować pomiędzy tożsamościami, czy raczej narracja jest nam z góry narzucona? Jakie jest znaczenie słów obcy, inny i czy wszyscy jesteśmy dziś imigrantami?

Reżyseria: Elżbieta Depta

Scenografia i kostiumy: Kim Lee, Monika Nyckowska

Muzyka: Weronika Krówka

Obsada: Kim Lee

Produkcja: Fundacja Teatru BOTO, TR Warszawa

Partnerzy: Bemowskie Centrum Kultury, Sopot Non-Fiction, Warszawa.doc

Czas trwania: 1h

29 sierpnia (wtorek), 19.00, Scena Kameralna Teatru Wybrzeże,

Wojciech Kuczok Ambona Ludu,

Teatr Nowy im. Tadeusza Łomnickiego w Poznaniu;

We współczesnej dramaturgii wciąż mało jest tekstów, które mówiłyby o przekraczaniu granic: uprzedzeń, poglądów, heurystyk… Ambona Ludu, napisana dla Teatru Nowego przez Wojciecha Kuczoka – laureata „Paszportu Polityki” oraz Nagrody Literackiej „Nike”, stanowi próbę wypełnienia tej luki. Wnikliwe studium lokalnych społeczności, posługujących się systemem utrwalonych stereotypów, to jednak pretekst. W istocie idzie tu o nakreślenie obrazu współczesnych Polaków oraz zagrożeń, jakie niesie narastająca frustracja, znajdująca swe ujście w radykalizującym się języku. A także – o podkreślenie potrzeby społecznej wspólnoty, opartej nie tyle na równości, co na równoważności przekonań.

Reżyseria: Piotr Kruszczyński

Dramaturgia: Michał Pabian

Scenografia i kostiumy: Mirek Kaczmarek

Muzyka: Paweł Dampc

Obsada: Karolina Głąb, Małgorzata Łodej-Stachowiak, Daniela Popławska, Maria Rybarczyk, Filip Frątczak, Zbigniew Grochal, Marcin Kalisz (gościnnie), Mateusz Ławrynowicz, Aleksander Machalica, Andrzej Niemyt, Waldemar Szczepaniak, Mariusz Zaniewski oraz Poznański Chór Chłopięcy pod dyrekcją Jacka Sykulskiego.

Czas trwania: 2h

Spektakl współfinansowany przez Urząd Marszałkowski Województwa Wielkopolskiego

31 sierpnia (czwartek), 20.00, Scena Kameralna Teatru Wybrzeże,

Marta Sokołowska Reykjavík ’74

Teatr im. Wilama Horzycy w Toruniu;

Rok 1974. W Islandii w tajemniczych okolicznościach ginie dwóch mężczyzn. Ich ciał nigdy nie odnaleziono, a w wyniku budzącego wiele kontrowersji, poszlakowego śledztwa do morderstw przyznaje się sześć młodych osób, które później wielokrotnie odwołują swoje zeznania. Po sensacyjnym procesie sąd wymierza surowe kary, w tym pierwszą w historii sądownictwa islandzkiego karę dożywocia.

Poprzez wnikliwe badania i własne śledztwo, twórcy spektaklu podejmują temat ludzkiego umysłu i pamięci, w którym fikcja i wyobrażenia mieszają się z rzeczywistością.

Reżyseria: Katarzyna Kalwat

Dramaturgia: Marta Sokołowska

Scenografia i kostiumy: Anna Tomczyńska

Zdjęcia i wideo: Tomek Tyndyk

Muzyka: Hilmar Örn Hilmarsson

Obsada: Matylda Podfilipska, Jolanta Teska, Tomasz Mycan, Paweł Tchórzelski, Bartosz Woźny

Czas trwania: 1h 30 min.

01 września (piątek), 17.00-20.30, Scena Kameralna Teatru Wybrzeże, Maraton Non-Fiction cz. I -prezentacja wyników warsztatów;

02 września (sobota), 13.00-15.15 i 17.00-20.30, Scena Kameralna Teatru Wybrzeże, Maraton Non-Fiction cz. II i cz. III-prezentacja wyników warsztatów.

Bilety na wszystkie festiwalowe spektakle w cenie 35 zł bilet normalny i 25 zł bilet ulgowy.

Wstęp na Maratony Non-Fiction jest bezpłatny.

OPIS GRUP REZYDENCYJNYCH

Grupa I: „Bez tytułu. Raj.

Projekt dyptyku dokumentalnego”

Reżyserki: Martyna Wawrzyniak, Joanna Bednarczyk

Aktorki: Sandra Staniszewska, Małgorzata Biela, Joanna Połeć

Scenografia, muzyka, wideo: Marta Navrot, Jagoda Wójtowicz

Dwa śledztwa rodzinne, których przedmiotem i stawką są losy, zachowania, postawy i ciała kobiet w rodzinie w kolejnych pokoleniach od czasów II wojny światowej po współczesność. Autorki: córki, wnuczki i prawnuczki przyglądają się swoim matkom, babkom i prababkom i próbują rozpracować specyficznego rodzaju traumę, która naznacza kolejne rodzące się tożsamości. Trauma jest trudna do uchwycenia, jej mechanizm niejasny i niejednoznaczny, ale w podwojonej próbie przyjrzenia się jej, w prowadzeniu dwóch równoległych śledztw – każdego na innych zasadach - pojawia się szansa na odsłonięcie jej mechanizmu.

Od autorek:

Zakładając, że patologizacja stosunków rodzinnych nie jest kwestią odosobnionych przypadków, lecz dotyczy dużej części kobiet, zastanawiamy się, co to może oznaczać dla zrozumienia szerszych społecznych zjawisk, takich jak niepewność kobiet w świecie zawodowym i intymnym, łatwość w reprodukowaniu szkodliwych postaw i schematów zachowań w życiu społecznym i rodzinnym, gotowość do podejmowania nieadaptacyjnych ról społecznych przez kobiety (wabik na faceta, ofiara przemocy, kokietka etc…). Szukamy odpowiedzi na pytanie o źródła wszelkiego rodzaju kompleksów czy przyzwolenia na niegodne i przedmiotowe traktowanie kobiet przez mężczyzn.

Grupa II: „Is it Pamela / Inkarnacje”

Reżyseria / choreografia: Marta Ziółek

Dramaturgia: Joanna Ostrowska / Weronika Murek

Muzyka: Halszka Sokołowska / Lubomir Grzelak

Wizualizacje: Rafał Dominik

Performerzy: Hana Umeda, Katarzyna Wolińska, Marta Ziółek

Produkcja: Festiwał Łódź Czterech Kultur

Projekt „Is it Pamela / Inkarnacje” to próba zmierzenia się z fenomenem sekty – społeczności zamkniętej, hierarchicznej, radykalnej. Inspiracją będzie historia Kościoła Zjednoczeniowego – sekty, założonej w 1954 roku w Korei Południowej, której doktryna opiera się na specyficznie rozumianej idei wędrówki duszy Mesjasza. W 2016 roku po śmierci założyciela władzę w sekcie przejęła jego córka, Pamela. Zapowiedziała, że Kościół Zjednoczeniowy wkroczył w fazę reformacji. Mesjasz odszedł – era inkarnacji baranka będzie trwała cztery lata. 2017 to rok płomieni.

Warstwa dokumentalna spektaklu nie odnosi się tylko i wyłącznie do obserwacji zjawiska sekty. Chodzi przede wszystkim o proces zmierzenia się z samym rytuałem wejścia do społeczności zamkniętej, który zawsze opiera się na scenariuszu wyjątkowego – jednorazowego spektaklu. Procedura wejścia do grupy polega na serii wielogodzinnych wykładów o stworzeniu świata i funkcjonowaniu ludzkości w zgodzie z doktryną. Po kilku godzinach nowi adepci gubią się w universum kościoła i przestają dostrzegać nieciągłości – błędy w opowieści. Kiedy są w stanie zaakceptować nielogiczny układ mitu, zostają przyjęci do grupy. Pamięć i historia, zgodnie z doktryną, zmieniają się regularnie pod wpływem wizji Mesjasza.

Grupa III: „Zarah. Od tego świat się nie kończy”

Reżyseria: Ewa Wyskoczył

Scenariusz: Angelika Kuźniak, Ewa Wyskoczyl

Dramaturgia: Michał Pabian

Aktorzy: Antonina Choroszy, Mateusz Ławrynowicz

Opieka artystyczna: Piotr Kruszczyński

Producent: Andrzej Hamerski

Produkcja: Teatr Nowy, Poznań

Inspiracją dla projektu jest historia Zarah Leander – ex-gwiazdy III Rzeszy, Szwedki, która po wyjeździe Marleny Dietrich do Ameryki, zajęła jej miejsce. Obdarzona niskim, odurzającym głosem, niepowtarzalną urodą, została wykreowana przez niemiecką wytwórnię filmową Ufa na boską, pociągającą diwę, światową femme fatale, hipnotyzującą, nieprzystępną i pobudzającą erotycznie. Podpisała jeden z najkorzystniejszych kontraktów finansowych tamtych czasów, stając się wizytówką reżimu nazistowskiego. Otoczona uwielbieniem, rozpieszczana przez krytykę, nigdy nie zaprzeczyła, że karierę i majątek oraz swój mit zawdzięcza faszystowskim Niemcom. Po upadku III Rzeszy wróciła do Szwecji, jej zejście ze sceny trwało kilkadziesiąt lat i stało się groteskowym autopersyflażem. Już w czasach pracy dla Ufy, gdy łączyła image wampa i super matki, miała stałe grono wielbicieli wśród homoseksualistów. Na starość stała się „boginią ciot”, do dziś chętnie parodiowaną i odtwarzaną przez drag queens.

Od realizatorów:

Spektakl ma być rodzajem parabiografii, spowiedzią starej kobiety, mieszanką fabularyzowanych sytuacji i faktów. Ta iluzoryczna, hipotetyczna podróż w przeszłość, w głąb zakłamanej, zmąconej pamięci bohaterki, która zawsze nazywała siebie „polityczną idiotką”, ma dać szansę na ważną współcześnie opowieść o naszej polityczności, o granicach sprzedajności artysty i każdego z nas, opowieść o lęku przed starością, utratą seksualnej atrakcyjności. Oprócz politycznego aspektu tematu, interesować nas będzie też jego seksualny, campowy rys, który w odniesieniu do nazizmu opisywała Susan Sontag: „Mundur hitlerowskiego żołnierza to brewiarz fantazji seksualnych”.

Grupa IV: „Sen złoty stoczni”

Reżyseria: Iwo Vedral

Dramaturgia: Michał Kurkowski

Stocznia Gdańska im. Włodzimierza Lenina to jeden z najważniejszych symboli walki o demokratyczną Polskę. W 1990 roku jej miejsce zastąpiła Stocznia Gdańska Spółka Akcyjna, której dalsze istnienie możliwe jest tylko dzięki wsparciu państwa oraz radykalnym zwolnieniom (załoga liczy obecnie dwustu pracowników, kiedyś zatrudniano około osiemnastu tysięcy stoczniowców). Upadek stoczni w Gdańsku zaczął się w 1988 roku, kiedy została postawiona w stan likwidacji przez ówczesnego premiera Mieczysława Rakowskiego. W wyniku przemiany ustrojowej nastąpił lawinowy wzrost zadłużenia Stoczni (utrata rynków zbytu w ZSRR, NRD, RWPG i hiperinflacja) a kolejne rządy nie znajdowały pomysłu, w jaki sposób ją uratować. Poprzez najnowszą historię Stoczni Gdańskiej spróbujemy opowiedzieć o szalonym czasie transformacji ustrojowej, a więc również o obecnej sytuacji społecznej i politycznej.

Grupa V: „I love to love”

Reżyseria: Hanna Klepacka

Dramaturgia: Artur Pałyga

Aktorzy: Sylwia Góra-Weber, Magdalena Żak, Dawid Rafalski, Dominik Stroka.

Ekskluzywna dzielnica Warszawy, willa z podziemnym garażem, jacuzzi, sauna, basen, bar i piękne wykształcone, władające paroma językami dziewczyny.

Kamerka z podglądem na klientów. Wszystko koordynuje szefowa Alicja, założycielka i właścicielka jednej z najlepszych agencji towarzyskich w Polsce. Jako młoda dziewczyna porwana „na zachód”, potem wykupiona przez jednego z klientów za tira butelek whisky i kontener papierosów. Wraca do Polski i zatrudnia młode dziewczyny. Dba o ich dobór - to nie jest miejsce dla wszystkich, które się zdecydują. To miejsce dla wybranych, najlepszych. Dziewczyny są trzeźwe, przebadane i przeszkolone. Zarabiają średnio 15 tysięcy złotych. Pracują od 11:00 do 19:00, potem wracają do swoich studenckich obowiązków, niektóre mają mężów i dzieci. Mają zatrudnienie, ubezpieczenie i są świadome tego co robią. Ich klienci to znani politycy, dziennikarze, piłkarze, prawnicy, artyści. Alicja zapewnia im anonimowość i usługi najwyższej jakości, w zamian dużo są w stanie zapłacić.

Alicja planuje napisać książkę: „Muszę ją napisać, bo znam się na prostytucji, zajmuję się tym od trzydziestu paru lat. Agencję prowadzę lat 24. Mam klientów, którzy przychodzą systematycznie od 24 lat. Najstarszy z nich ma 77, był wczoraj, jest sprawny seksualnie do dzisiaj, bo robi „to” regularnie. Zawsze wychodzi po 45 minutach.”

Seksbiznes. Alicja jest dumna. Żyje w poczuciu czynienia dobra dla obu stron: „Do mnie przychodzą szanujący się ludzie. A i mnie szanują. Kwiaty przynoszą, czekoladki, a dziewczyny dostają duże napiwki. Ja w ciągu dwóch miesięcy z szarych myszek robię damy. Jak, któraś odchodzi to potem dzwoni i prosi, a ja się wtedy zastanawiam, bo u mnie jest porządek.”

Od reżyserki:

Nie chcę stawiać żadnej tezy. Nie chcę stereotypu, który wtłoczony został przez cudze normy. Wiem, że prostytucja jest określana jako patologia społeczna. Ale może to tylko staroświecki pogląd. Może dziewczyny są zadowolone ze swojej pracy, a że bywa ciężko… „każdej pracy czasami ma się dość”. Może ponoszą odpowiedzialność za swoje życie i nie mają problemu z akceptacją swojej sytuacji.

A może nie widzą innej drogi. Może to lubią. A może nikt ich nie nauczył szacunku do siebie, swojej intymności, swoich granic. Może uprzedmiotowiane i wyzyskiwane są przez drugą kobietę, nie mężczyznę. W jaki sposób trafiły do miejsca, w którym są? Najczęściej przyprowadza je inna kobieta…

Odpowiedzi tych szukam z bliska. Przebywam z nimi. Rozmawiam. Obserwuję. Słucham. Granice teatru, w którym uczestniczę zupełnie się zacierają.

Grupa VI: „Laleczki”

Reżyseria: Lena Frankiewicz

Dramaturgia: Jarosław Murawski

Muzyka: Kamil Pater

Aktor: Tomasz Maśląkowski

Rosja. Rok 2011. Policja zatrzymuje na cmentarzu w Niżnym Nowgorodzie 45-letniego mężczyznę, który ma przy sobie torbę z ludzkimi kośćmi. W mieszkaniu podejrzanego funkcjonariusze znajdują 26 zmumifikowanych ciał dziewcząt w wieku od 3 do 15 lat.

Wszystkie mają na sobie bluzki, sukienki, spodnie, czapki, szaliki – przypominają duże lalki.

Zatrzymanym okazuje się Anatolij Moskwin, lokalny historyk i znany w Rosji lingwista, władający 13 językami. Człowiek gruntownie wykształcony, znawca kultury celtyckiej oraz rytuałów pogrzebowych ludów syberyjskich. Moskwin przyznał się do zbeszczeszczenia zwłok, tłumacząc swoje czyny traumą, którą przeżył w dzieciństwie – jako chłopiec został zmuszony do pocałowania twarzy 11-letniej denatki, której ciało niesiono w trumnie podczas pogrzebu. Przerażenie był tak silne, że z czasem przerodziło się w fascynację. Moskwin odwiedził ponad 750 cmentarzy wokół Niżnego Nowogrodu, spenetrował 150 grobów. Opracował własne techniki balsamowania zwłok. Każdej 'laleczce' skrupulatnie dobierał ubiór. Moskwin do momentu aresztowania mieszkał z rodzicami, którzy nic nie wiedzieli o jego procederze, gdyż większość roku spędzali poza domem. Był mizantropem. Nie ożenił się, nigdy nie był z kobietą.

Bazując na historii Moskwina chcemy przypatrzeć się figurze współczesnego mężczyzny, rozdartego między dwoma skrajnymi paradygmatami męskości - tym tradycyjnym, uznającym męskość jako dominację nad kobietami i innymi mężczyznami, konieczność tłumienia uczuć i emocji; i tym nowym, akcentującym partnerstwo mężczyzn i kobiet i umożliwiającym mężczyźnie dostęp do pełni ludzkich doświadczeń. To opowieść o mężczyźnie rozdartym, samotnym, w stanie duchowej anomii, wyobcowanym ze społeczeństwa, które wypadło z orbity ładu i porządku, w którym stare zasady już nie funkcjonują, a nowe się jeszcze na dobre nie ukonstytuowały.

Jest to projekt z pogranicza teatru dokumentalnego, performansu i rozbudowanego planu lalkowego, na którym chcemy oprzeć instalację Bohatera. To próba stworzenia prywatnej mitologii, w ramach której może dokonać się skonstruowanie tożsamości, jak i akt oskarżenia, odczytany światu, który kierując się niejasnymi kryteriami sprawiedliwości z każdego może zrobić winowajcę.

Grupa VII: „Ostrowska. Wyspa”

Reżyseria: Małgorzata Warsicka

Dramaturgia: Sandra Szwarc

Muzyka: Karol Nepelski

Projekt „Ostrowska. Wyspa” inspirowany jest postacią Róży Ostrowskiej - trójmiejskiej pisarki, scenarzystki, aktorki, krytyczki teatralnej. Na początku lat 60. Ostrowska rozpoczęła pracę w Teatrze Wybrzeże, gdzie objęła stanowisko kierowniczki literackiej. Z powodu niewłaściwej postawy politycznej, a właściwie za obronę marcowych demonstracji studenckich w 1968 roku, została zwolniona z pracy. Poprzez zastosowanie technik dokumentalnych autorzy projektu szukają śladów Ostrowskiej, postaci nieco zapomnianej, ale istotnej dla historii trójmiejskiej sceny artystycznej.

Grupa VIII: „Nakarm mnie”

Reżyseria: Agata Baumgart

Dramaturgia: Artur Pałyga

Aktorzy: Anna Gorajska, Agnieszka Roszkowska, Krzysztof Ogłoza, Michał Podsiadło.

„Byłam największą kobietą, jaką w życiu widzieli. Czułam się wspaniale. Nasze nagranie zrobiło furorę i zachęciło inne kobiety do pójścia w moje ślady. W sumie nakręciliśmy trzy filmy. Na ostatnim z nich Mark dokumentuje moje ostatnie samodzielnie kroki.”- opowiada Gina Mężczyźni nazywają siebie „wypasaczami” (ang. feeders), kobiety to „jedzące” (ang.eaters) lub rosnące (gainers). Wypasacz chce, żeby jego żona nie tylko nie wychodziła z domu, ale najlepiej i z łóżka. To właśnie pełna władza nad kobietą oraz fałdy jej skóry są największym fetyszem. Ona pragnie być tą najpotężniejszą i najseksowniejszą, spełnieniem fantazji swojego partnera. Kontrowersyjna dla wielu preferencja seksualna kryje w sobie sprzeczne potencjały ideologiczne. Relacja „wypasacza” i „rosnącej” z jednej strony może być odczytywana jako przykład skrajnego patriarchatu, uprzedmiotawiającego ciało partnerki ale z drugiej strony pozwala „rosnącym” zerwać z opresyjnym kanonem piękna. Niekończące objadanie się, brak umiaru kojarzy nam się w pierwszej chwili rozpasanym konsumpcjonizmem ale zatracona we wspólnym zdobywaniu upragnionych kilogramów para kochanków by realizować swoją fantazję musi odrzucić przymus produktywności. Mężczyzna często porzuca pracę by zajmować się tylko swoją partnerką, unieruchomiona kobieta rownież nie jest wstanie pracować. „Wypasacz” i „rosnąca” stają się antysystemowymi rewolucjonistami rezygnując z uczestnictwa nastawionym na samodoskonalenie i produktywność społeczeństwie kapitalistycznym.