Mimo że nie potrafię grać w szachy, to do partii z „Bobby Fischerem” zasiadam z ogromną przyjemnością. Mam porażkę wypisaną na czole.

Duet Raca/PeeRZetem nie trafił w moje muzyczne gusta, mimo że obu raperów doceniam i szanuję za solowe projekty. Trochę lepiej było z „Samotność, Wolność, Pasja”, którą męczyłem przez kilka tygodni i wiele razy do niej powracałem. Spodziewałem się, że Raca zrobi album podobny brzmieniowo do poprzednich materiałów. Okazało się, że dostałem solidną dawkę czegoś nowego. Czegoś, do czego raper z Olecka nas nie przyzwyczaił.

Dotychczas myśląc o Racy, od razu miałem w głowie bity Stony. „Bobby Fischer” składa się z 16 kawałków. Żaden z nich nie został wyprodukowany przez Stonę. Swoje produkcje dostarczyli tacy muzycy, jak: Donatan, Donte, Radonis, NNFOF, Vixen oraz Antek. Przede wszystkim zmiana stylu podkładów przyczyniła się do tego, że Raca zaskoczył. Odstawił laidbackowe, bujające podkłady Stony i sięgną po całkiem nowe dla siebie brzmienia. Według mnie, jest to zmiana na lepsze.

Na plus wyszła również zmiana tematyki utworów. Raca stworzył melancholijny album skupiający się głównie na negatywnych emocjach. Taki klimat jest znacznie bliższy moim upodobaniom niż poprzednie dzieła Rafała. Słuchając „Bobbiego…” mam wrażenie, że Raca zapisał na bitach kawałek swojego życia. Każdy track bije autentycznością i szczerością.

Sprawdzając najnowszym album Racy pt. „Bobby Fischer” nie liczyłem na wodotryski i ostre katowanie tego materiału. Teraz, prawie po miesiącu słuchania, dalej odnajduję nowe smaczki i dalej jaram się rapem Pana Szulca. Świetne teksty połączone z mocnymi bitami dają jedną z najlepszych płyt w 2010 roku.