Pierwsza część muzycznej sagi zespołu z USA powstała w 2008 roku. Od tej płyty zaczęły się zabawy tej grupy z Black metalem.

Można powiedzieć, że muzycy pozwalają sobie na dużo. Nie jest to album dla ortodoksyjnych fanów ciężkiej muzyki. Dużo na tej płycie melodyjnych fragmentów, elektroniki i czysto rockowych zagrań. Można znaleźć zarówno ballady, które brzmią jak wyrwane z lat 70., które sąsiadują z wściekłą blackową szybkością i agresją. Duży plus dla wokalisty za bardzo czytelny growling, dzięki czemu można spokojnie rozumieć teksty, które są bardzo dobrze napisane. Stanowią świetne dopełnienie muzyki.

Jednak to, co wyróżnia „Assassins” to genialne wykreowany klimat. Ponury, wisielczy, beznadziejny, jednocześnie zmuszający do refleksji i zadumy. Można powiedzieć, że to soundtrack nagrany pod jedną z listopadowych nocy. Wyczuwa się tu furia człowieka przegranego, który wypluwa z siebie gorzkie słowa, wzbudzając bezsilną agresję. Jednak mimo wszystko, nie da się oderwać tak łatwo od tych utworów. Są znakomitą odtrutką na potok przesłodzonych słówek, jakie na co dzień można usłyszeć w radiu.

Płyta była w założeniu concept albumem i wyraźnie to słychać. Jej dużym plusem jest właśnie spójność. Elementy się zazębiają, dzięki czemu można traktować Assassins jako jednoczęściowy twór złożony z zawartych w nim utworów, jednak nie przeszkadza to w słuchaniu ich pojedynczo.

Podsumowując, polecam ten album każdemu fanowi niekonwencjonalnego metalowego grania. Jednak trzeba do tej płyty podchodzić z pewnym dystansem, zważywszy na jej depresyjny charakter. Mimo wszystko, Nachtmystium wykonało kawał dobrej, ponurej roboty.