W czasach, gdy większość zespołów kombinuje, aby jak najbardziej urozmaicić i udziwnić swoją muzykę rock’n’rollowcy z The Cuffs korzystają ze znanych od lat wzorców. „Blood, rhythm & booze” to przeszło godzina solidnego rocka, który kojarzy się z dokonaniami Turbonegro, Motorhead, Social Distortion czy AC/DC. Nie jest to jednak odświeżanie kotleta, tylko kawał intrygującego grania z pomysłem.

Oprócz rocka pojawiają się tu i ówdzie wstawki rockabilly czy country, ale to tylko wisienka na rock’n’rollowym torcie o smaku blood & booze. Na pochwałę zasługują gitarzyści, którzy ubarwiają kawałki całą masą klasycznych blues-rockowych solówek. Biorąc pod uwagę, że muzycy The Cuffs grali w takich zespołach jak Schizma, 666 Aniołów, The Kolt, Triquerta i wielu innych, to co do poziomu grania nikt nie powinien mieć żadnych zastrzeżeń. Zwłaszcza, że „Blood, rhythm & booze” to najdojrzalsze dzieło The Cuffs. Jak na taki gatunek muzyki przystało Cuffs śpiewają po angielsku. A szkoda, bo „Hajs”, jedyny polskojęzyczny numer, jaki się tu pojawia, to jeden z najlepszych kawałków na krążku.

Jako bonus zaserwowano całą EP’kę „Conspiracy” nagraną w 2009 roku. Dzięki temu słychać rozwój stylu gry zespołu. Mimo, że na „Blood, rhythm & booze” jest aż 19 numerów to wszystkie trzymają poziom i nie ma tu ewidentnie słabych piosenek. Chociaż wieńczący album cover Danziga „Mother” jak na mój gust jest zbyt przekombinowany.

Jeżeli lubisz klasyczną, męską, brudną, rockową muzę to The Cuffs jest kapelą dla ciebie. Panie Waglewski, to jest właśnie męskie granie :)