Stało się to, co nieuniknione. Siekiera powraca po 23 latach przerwy z nową sztuką. Tak, tak a nie inaczej. To już nie nowa fala, ani żaden punk-rock. Muzyka duszy, mistyczna podróż przez zakamarki własnego "ja". Tomasz Adamski zaskoczy na pewno tą płytą wielu starych wyjadaczy, koneserów dawnej Siekiery. Bo ta już nie pomacha dla nich agresywnie swym trzonkiem. "Ballady na koniec świata" to niewątpliwie nowa jakość.

Jak wieść zapewne niesie autor "zdradził" i pogubił się w nowej muzyce. To niewiele warta plotka. Adamski to od dłuższego czasu świadomy muzycznie artysta, do tego koneser muzyki klasycznej. Tą płytą pokazuje swoje dojrzałe oblicze, co go boli, jakie ma nadzieje związane z tym światem. Niestety nie są one zbyt wielkie bo całość utrzymana jest w mrocznej, smutnej aurze...

Przejdźmy jednak do zawartości tego ciekawego krążka. Na początku raczy nas pogrzebowym jak zarówno trochę "niebiańskim" utworem "Na pewno". Kolejny, czyli "Ludzie mówią" opwiada o apokaliptycznej wizji tego świata. Adamski pięknie operuje tu głosem, jednak piosenka nie zostawia nam żadnych złudzeń: Ludzie mówią, że ciemność nastanie na Ziemi/Że się w pół drogi zatrzyma ten świat. W uroczym "Przekwitlo lato" autor brata się jakby z przeszłością, próbuje zaakceptować niespełnione marzenia: Przekwitło lato, odeszło/Opadły dawne złudzenia. Znajdą się również nierówne, trudne do strawienia utwory takie jak chciażby "Diabelski cień" czy "A gdyby". Nie psują one jednak spójnej całości tego dzieła.

Z wielką niecierpliwością czekam na dalszy ciąg "Ballad na koniec świata", bo to niepowtarzalna płyta. Smutna, lecz urokliwa, mroczna a dająca małą iskierkę nadziei. Sporo można by powiedzieć jeszcze o tej płycie, ale przede wszystkim trzeba się z nią zapoznać. Polecam na mroźne, zimowe wieczory w ciemnym pokoju i ze słuchawkami na uszach.