„Misiaczek” - nareszcie jakiś film o delikatnym mężczyźnie, nie wewnętrznie połamanym, niezaradnym, zakompleksionym, niedorozwiniętym… nie, film o człowieku płci męskiej, który jest delikatny.

Dennis to potężne byczysko, trzydziestoośmioletni kulturysta, który bierze udział w zawodach i dorabia jako ochroniarz. Podobny jest zresztą do Mariusza Pudzianowskiego. Pierwsze kadry filmu przedstawiają nieudaną randkę i od razu wiadomo, o co chodzi. Dennis jest samotny i próbuje to zmienić. Poznajemy go stopniowo. Mówi powoli, zastanawia się, sprawia wrażenie nawinie szczerego lub pozbawionego autokrytycyzmu, jak wtedy gdy przyznaje pannie, z którą się spotkał, że nie zarabia dużo i że nie wiedział, że w krewetkowej sałatce są krewetki, na które jest uczulony.

Widz może się nawet zastanawiać, czy bohater nie jest lekko upośledzony, ale z czasem okazuje się, że to normalny, wrażliwy, koleżeński człowiek, nieco może zamknięty w sobie, a to że spędza dużo czasu na siłowni nie oznacza, że jest prymitywny czy agresywny. „Misiaczek” niczym „Forrest Gump” obnaża nasze przywiązanie do niesprawiedliwych stereotypów.

Kim Kold, niezawodowy aktor, gra postać głównego bohatera wprost znakomicie. W jego oczach widać smutek, zakłopotanie, poważny namysł nad życiem i światem. Jak wielu poczciwych wielkoludów, Dennis, rozumiejąc potęgę swego ciała, nie złości się i ze stoickim spokojem znosi zarówno natarczywość młodocianych prostytutek na ulicy, jak i wynikające z zaburzeń dziwactwa matki.

Uśmiech Dennisa rozjaśnia natomiast całe kino i kilka sąsiednich ulic. Cieszymy się wraz z nim, kiedy wreszcie znajduje trochę prawdziwej radości z życia dla siebie. Jesteśmy przekonani, że temu facetowi to się prostu należy.

Jego mała życiowa przebojowość i samotność wynika z zaborczości matki, może też braku kochającego ojca . Długo obserwujemy, jak Ingrid go ogranicza, niemal niszczy życie dorosłego człowieka. Przyjmuje nawet po trosze rolę jego życiowej partnerki, osacza, szantażuje emocjonalnie. Przypomina się podobna postać matki z „Pianistki”, filmu na podstawie powieści Alfriede Jelinek.

Elsebeth Steentoft, drobnej budowy kobieta, o wielkich wyrazistych oczach, przekonująco tworzy obraz tyrana w spódnicy, który momentami wygląda bardziej jak mała zagubiona dziewczynka. Ta dwuznaczność, słabości i żądania absolutnej władzy, powoduje w sposób najbardziej naturalny bezradność Dennisa wobec matki. Jest też źródłem komizmu, niekiedy grozy.
W pewnym momencie okaże się jednak, że bez złości, stanowczo, ale bardzo łagodnie przeciwstawi on swoje racje lękom i nieuzasadnionym roszczeniom Ingrid.

Oczywiście, można spojrzeć na „Misiaczka” jako na obraz o niedostosowaniu, inności, ale protestuję przeciwko takim etykietom. To dzieło o złożoności życia i trudzie budowania dobrych relacji między ludźmi. Film Madsa Matthiesena jest przekonujący i prawdziwy – jeśli w ogóle wolno tak o sztuce mówić.

Dennis u kobiet szuka zrozumienia, ciepła, poczucia bezpieczeństwa, zaufania. Czy to takie dziwne? Nie, ale mam poczucie, że przyda się bardzo ten film jako odtrutka na niszczące i degradujące mężczyzn schematy krążące w mediach, jakoby nasza część ludzkości myślała wciąż o jednym: mecze, piwo, seks.

I jest wreszcie wrażliwa, mądra kobieta, która potrafi Dennisa zrozumieć, choć spotka ją prawie na końcu świata. Kiedy spędzają z sobą pierwsze godziny … przychodzi na myśl dzieło Almodovara „Porozmawiaj z nią”. Toi traktuje Dennisa po ludzku, odrobina życzliwości sprawia, że siłacz nabiera zaufania i pewności siebie.

Nie wiem, czy taki był zamysł autorów, ale ten film zdaje się krzyczeć: nie jesteśmy z Marsa, jesteśmy ludźmi.

I dawno nie widziałem tak dobrego love story.

Tomasz (Dennis) Filipowicz, Sztuka Słowa