Nadszedł wreszcie czas, żeby podsumować filmowy rok 2010. Oczywiście będzie to bardzo subiektywne zestawienie. Pod uwagę biorę filmy, które obejrzałem w minionym roku i które zainteresowały mnie do tego stopnia, aby je wyróżnić. Zapraszam wszystkich na Braidery 2010.

Najlepszy film: Incepcja
Myślę, że nikogo wielce to nie dziwi. Christopher Nolan stworzył film, który praktycznie przedefiniował kino popcornowe. Akcja, zaawansowany wątek psychologiczny, tragiczne love story, otwarte zakończenie, wspaniała muzyka, dobry dobór obsady. To film, który wzbudził wiele dyskusji, które szybko nie ucichną, bo sposobów interpretacji jest całe mnóstwo. Debaty na temat tego dzieła będą trwać jeszcze przez kilka pokoleń. To coś czego zbyt często w kinie nie doświadczymy – Incepcja pobudza naszą wyobraźnię, stanowi dla niej wyzwanie, angażuje oglądającego w akcję.

Najlepszy scenariusz: Incepcja
Powiem krótko – skrypt Nolana błyszczy. Skoro w trakcie seansu śledzimy 4 równoległe wątki i dokładnie wiemy, co się w każdym dzieje, to może świadczyć tylko o kunszcie autora. Potrzeba było niesamowitej wyobraźni i sporej ilości cojones, żeby coś takiego się udało. Można polemizować, że poza postacią graną przez DiCapria reszta potraktowana jest po macoszemu, ale z drugiej strony, właśnie o to chodzi, że jest to historia jednej postaci.

Najlepsze zdjęcia: Scott Pilgrim vs The World
Zapewne jest to największe zaskoczenie w tym zestawieniu (nie licząc oczywiście punktu „największe zaskoczenie”). Zdjęcia w filmie Edgara Wrighta są po prostu przepiękne. Praca kamery jest wyśmienita, niezwykle opanowana, jak na to jak wiele i w jak dynamiczny sposób się dzieje. W filmie nie ma chyba ani jednego zmarnowanego ujęcia. Tego po prostu nie dało się zrobić lepiej.

Najlepszy montaż: Scott Pilgrim vs The World
Konkurencja w tej kategorii była dość mocna, jednak Scott jest bezkonkurencyjny. W filmie mamy naprawdę mnóstwo akcji, a jak wiadomo, jej jakość w mniej więcej 70% zależy od dobrego montażu. Edytorzy wykonali pracę swojego życia, dodatkowo stosując tricki, które dodają klimatu całej tej komiksowej opowieści. To w jaki sposób ujęcia są pocięte i jak nasze oczy nadążają za akcją jest godny Oscara. Słyszysz mnie Akademio?

Najlepszy aktor: Leonardo DiCaprio (jako Dominic Cobb w Incepcji)
Kiedyś jego nazwisko kojarzyło się tylko i wyłącznie z rolami zniewieściałych chłopców, jednak Leo wydoroślał i stał się bad assem z prawdziwego zdarzenia. Cała historia Incepcji spoczywa na barkach Cobba i ta postać musiała być dobrze zagrana, żeby całość wypaliła, a DiCaprio wcielił się w jego rolę w sposób niesamowicie profesjonalny tworząc postać twardą, ale też przejmującą.

Najlepsza aktorka: Ellen Wong (jako Knives Chau w Scott Pilgrim vs The World)
W tej kategorii nie było aktorki, która wygrywała by jednoznacznie, jednak po głębszej analizie filmów, które obejrzałem to miejsce należy się Ellen. Mimo, że jej postać nie jest pierwszoplanowa, to przemówiło do mnie coś innego – Knives Chau mogła być najbardziej irytującą i gotującą krew w żyłach postacią w całej tej historii, ale tak się nie stało, co jest w dużej mierze zasługą Ellen Wong – ma wiele niesamowitych momentów, które zamiast irytujących są zabawne, a cała postać jest chyba nawet bardziej sympatyczna niż w komiksowym oryginale.

Najlepsze efekty specjalne: Scott Pilgrim vs The World
Powiem krótko – efekty w filmie Wrighta są tak dobre, że gdyby była lista Top 10 filmów 2010 o najlepszych efektach specjalnych to Scott Pilgrim zajmowałby pierwsze 5, bo film ten praktycznie ustawił ton dla wszystkich przyszłych ekranizacji komiksów – od rzeczy małych jak chmurki z onomatopejami „KRAK”, „BOOM”, licznik uderzeń, wszystkich kratek z dodatkowymi informacjami, po tak epickie jak potwory z pojedynku piątego są wykonane z niezwykłą precyzją i płynnością i wyglądają po prostu niesamowicie. Nawet sekwencja otwierająca film jest majstersztykiem samym w sobie.

Najlepsza ścieżka dźwiękowa: Scott Pilgrim vs The World
Nigel Godrich i Beck – to mówi praktycznie wszystko. Muzyka wgniata w fotel i doładowuje nas pozytywną energią. Brudne gitary, zabawne teksty, świetne walory produkcyjne i doskonałe zgranie z obrazem, do którego został stworzony. Może się wydawać, że ten film w jakiś sposób dominuje tegoroczne podsumowanie, jednak uwierzcie mi, że w tej kategorii walka była naprawdę zacięta, bo czego, jak czego, ale dobrych soundtracków w roku 2010 nie brakowało ani trochę. Pod uwagę brałem jeszcze ścieżkę Hansa Zimmera do Incepcji, Trenta Reznora do Social Network i Daft Punka do Tron: Legacy. Ta wygrała dlatego, że aby słuchać pozostałych trzeba się nastawić na słuchanie muzyki filmowej, a nie każdy to lubi, natomiast soundtrack Godricha sprawuje się równie dobrze jako samodzielna płyta na każde ucho.

Największe zaskoczenie: The Social Network
O tym filmie nie wiedziałem kompletnie nic. Poszedłem na niego tylko dlatego, że tylko na to zostały darmowe bilety w promocji sieci Plus, inaczej pewnie nawet bym się nim nie zainteresował – cóż to byłby za błąd! To film o ludziach inteligentnych dla ludzi inteligentnych, to studium postaci, to dramat prawniczy, to obraz biograficzny, to opowieść oparta na książce, historia o człowieku, który musiał zrobić to co zrobił, by stworzyć sposób w jaki dziś prosperujemy online. Dobre kreacje aktorskie, zaskakująco dobry montaż i muzyka autorstwa Trenta Reznora (Nine Inch Nails). To chyba dużo superlatyw jak na „film o fejsbuku” prawda?

Przejdźmy teraz do bardziej parszywej części minionego roku. Oto Anty-Braidery 2010

Najgorszy film: Kobieta na Marsie, mężczyzna na Wenus
Ten film jest tak zły, że nawet nie miałem siły napisać jego recenzji. Ten film jest tak zły, że nawet kobiety (które teoretycznie powinny lepiej znosić komedie romantyczne) nie chcą go oglądać do końca. Jest tak zły, że nawet nie mam Wam ochoty streścić jego fabuły, bo sama myśl o nim sprawia, że jakaś cząstka mnie umiera w środku. Głupi, oklepany i niekonsekwentny. Pod żadnym pozorem nie tykać.

Najgorszy scenariusz: Tron: Dziedzictwo
Ten film zdecydowanie zasłużył sobie na miano posiadającego najgorszy skrypt, a są ku temu 2 proste powody – po pierwsze – mimo nieskomplikowanej fabuły dostajemy wiele luk i nieścisłości (niektóre wypisałem w recenzji tutaj www.irka.com.pl/portal/Review). Po drugie – ten scenariusz mógł być czymś o wiele więcej. Potencjał jaki został zmarnowany jest swego rodzaju katastrofą w świecie filmu.

Nie przyznaję antynagrody w kategorii Najgorsze Zdjęcia i Montaż, gdyż nie znalazłem filmu, w którym te elementy były by aż tak złe.

Najgorszy aktor: Johnny Depp (jako Szalony Kapelusznik w Alicji w Krainie Czarów)
„Jak możesz psioczyć na Deppa!” zerwały się głosy oburzenia. Ależ mogę – porównując to, co Depp prezentuje w większości swoich filmów z tym co pokazał w tym mało udanym remaku klasycznej opowieści, to jego miejsce tutaj jest już chyba bardziej uzasadnione. On podobno ma być szalony, a jest zniewieściałym, piskliwym chłopczykiem. To chyba najbardziej zmarnowana postać, która powinna przypominać wersję z 1951 roku.

Najgorsza aktorka: Jessica Alba (jako Santana Rivera w Maczecie)
Nawet nie każcie mi zaczynać mówić o tym jak kiepska jest jej rola. Ta dziewczyna kompletnie nie umie grać, a w przeciwieństwie do chociażby Sin City, tutaj nie nadrabia tego wyglądem. Za każdym razem, gdy się odzywa ma się ochotę uderzyć ją w twarz, albo zrobić krzywdę tepym narzędziem. Dlaczego, mając całe mnóstwo zdolnych, ładnych aktorek w Hollywood Rodriguez musiał wziąć akurat Albę.
Do tego miejsca kandydowała również Mia Wasikowska za niesomowicie mdły występ w Alicji w Krainie Czarów.

Najgorsze efekty specjalne: Alicja w Krainie Czarów
Są tu głównie dlatego, że w ogóle istnieją. Nie wiem co strzeliło Burtonowi do głowy, żeby zrobić remake z efektami komputerowymi, zamiast animacji poklatkowej i surrealistycznej rzeczywistej scenografii. Przecież właśnie tego wszyscy się po nim spodziewali. To co dostaliśmy, nie dość, że wygląda zbyt baśniowo już nawet na disneyowskie standardy, nie mówiąc o burtonowskich, to i tak często sprawia wrażenie sztucznych. Panie Burton – po co?

Największy zawód: Maczeta
Do tej roli kandydował jeszcze Tron Legacy oraz Alicja w Krainie Czarów, ale w ich przypadku zawód nie był aż tak ogromny, bo były okoliczności łagodzące, natomiast nie mogę się zmiłować nad Robertem Rodriguezem. Zamiast krwawej komedii wzorem Planet Terror dostaliśmy film tak niezdecydowany, że głowa boli. Za dużo dodano kwestii politycznych, czy etnicznych, które odciągają naszą uwagę od tego co powinno być najważniejsze, czyli czystej zabawy. Do tego dochodzi kilka scen ze zmarnowanym potencjałem i ocena diametralnie spada. Po filmie spodziewałem się tylko czystej zabawy, nie prób przekazania czegoś głębszego. Zabawy nie dostałem, a trudno mówić o głebi, gdy reżyser nie może się zdecydować co chce przekazać.

Uff... To by było na tyle. Przed nami kolejny rok i kolejna porcja ardydzieł i gniotów czekających na recenzje. Do usłyszenia.

Tom Braider