26 marca o godz. 19:00 w Teatrze IMKA zostanie zaprezentowany spektakl "Hiob" w wykonaniu Stanisławy Celińskiej.

W spektaklu wykorzystano fragmenty biblijnej Księgi Hioba, Treny oraz Pieśni Jana Kochanowskiego.

Stanisława Celińska wznawia spektakl Bogdana Augustyniaka (premiera 15 XI 1984) roku we współczesnej oprawie. Jeden z najważniejszych kontekstów faustowskiej narracji Festiwalu "Gorzkie Żale”: zakład o Hioba jako pierwowzór zakładu o Fausta.

Księga Hioba, Pieśni i Treny Kochanowskiego – złączone w jednym programie poetyckim wzmacniają się wzajemnie, tworząc wyrazisty obraz cierpienia jednostki, który, paradoksalnie, jest nam wszystkim wspólny. Pieśni są wobec Trenów tym, czym pierwotne szczęście Hioba wobec jego upadku. Hiob i Kochanowski żyli w poczuciu harmonii i porządku zbudowanego przez sprawiedliwego Boga. Ich szczęście jest tak pełne, że, podobnie jak w greckiej tragedii, strata wywołuje ponadprzeciętne cierpienie. Człowiek samotny, złamany bólem i nade wszystko pytający: dlaczego? Sugestywnym wyrazem człowieczeństwa Chrystusa jest jego wołanie z krzyża: „Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?”, tak podobne do rozpaczliwych pytań Hioba i ojca zmarłej Urszulki. Dla Hioba cierpienie jest równoznaczne z karą, a w swoją niewinność nie wątpi. Musi więc pojawić się pęknięcie w wizji Boga sprawiedliwego. Nie ma pytań o Jego istnienie, jest za to boleśniejsze pytanie o Jego uczciwość i miłość. Kochanowski nie akceptuje tego, że „Pan dał i zabrał Pan” (Hi 1,21). Nie pojmuje logiki Boga, który daje życie człowiekowi po to tylko, by zaraz je mu odebrać. Po cóż dawał dziecko, którego mu nie pozostawił? „Niech przepadnie dzień mego urodzenia i noc, gdy powiedziano: Poczęty został mężczyzna” – woła Hiob. Samotność tych bohaterów jest tu równie emblematyczna, jak samotność Chrystusa na krzyżu, jest towarzyszką cierpienia. Forma monodramatyczna programu Stanisławy Celińskiej obrazuje to opuszczenie, w którym człowiek zostaje tylko z własnymi pytaniami w ciemności. Akompaniament muzyczny współgra z głosem aktorki budującym napięcie, cieniującym emocje w sposób pełny wyczucia. Każdy zostaje tu sam na sam na sam z przejmującym świadectwem cierpienia, z trudem podobnym próbie przeniknięcia tajemnicy krzyża.