Mazowieckie Centrum Kultury i Sztuki zaprezentuje 6 czerwca o godz. 19:00 "Opowieść o studni" oraz "Skórki pomarańczy", oba spektakle w reżyserii i choreografii Katarzyny Kryczki, to interesujące widowiska ruchowe, aktorek, które tańczą swój inny kosmos (inoj to prasłowiański inny).

Opowieść o studni to widowisko ruchowe, charakteryzujące się malarską wrażliwością, rozpisane na trzy aktorki. W ich prostych, ale poetyckich etiudach mieszała się tęsknota za wytchnieniem, za studnią oazą z klaustrofobiczną szarpaniną w studni-więzieniu. Reżyserka, Katarzyna Kryczka, narzuciła spektaklowi dobre tempo, dramaturgia jej choreografii utrzymuje świadków Opowieści w skupieniu i pozwala oswoić się z trudnym, nie w pełni określonym światem przedstawienia. Taniec w Inoj nie stara się kopiować osiągnięć znanych teatrów. Nie szuka w ruchu struktur narracyjnych, nie mnoży postmodernistycznych aluzji – stara się wypracować własną formułę.

Tytułowa studnia jest miejscem, do którego podążają spragnieni. Staje się zatem celem i sensem. Dla jednych najważniejsza jest podróż i dotarcie do niej, dla innych spełnieniem jest dopiero jej zawartość. Symboliczna studnia stanowi wyjście do tanecznych rozważań na temat pragnień, oczyszczenia, spełnienia i rozczarowań. To opowieść o spotkaniu samego siebie i innych, o sięganiu w głąb by ujrzeć nowe, nieznane ja. Spektakl odwołuje się do kulturowych ujęć pojęcia studni i tekstów, w których motyw studni odgrywa znamienną rolę.

Spektakl Skórki pomarańczy powstał z inspiracji literackich oraz na podstawie własnych doświadczeń i obserwacji. Literatura i towarzyszące procesowi tworzenia długie rozmowy dały początek tanecznym obrazom doświadczania odejścia.
Jak niemoc bliskiej osoby wpływa na nas, otoczenie i nasze pytania o rzeczy ostateczne? Czy odchodzenie jest rozpaczą, radością przechodzenia, czy może celebracją chwil jeszcze nieutraconych? W jaki sposób i co, krzyczy ten który pozostaje? Z czym przychodzi do chorego?

Teatr Tańca Inoj powstał w 2009 roku z inicjatywy reżyserki i choreografki Katarzyny Kryczki. Dotychczasowe realizacje sceniczne Inoja wymykają się jednoznacznym klasyfikacjom. Poprzez doświadczanie, obserwację i mierzenie się ze światem, tańczy swój inny kosmos (prasłowiańskie inoj – inny). Dążąc do wypracowania swojej formuły, teatr skupia się na plastyczności działania w zarówno szeroko pojętej warstwie wizualnej jak i brzmieniowej. Teatr powstaje z intensywności spotkania tworzących go osób i wspólnego bycia słowem i poza słowem. W pracy nad spektaklami to idea powołuje ruch w ciele aktorów, a poszukiwanie warstwy ruchowej oparte jest o taniec współczesny, analizę tańczonej postaci i bycie w momentach zaistniałych.

Działania Inoja wykraczają poza formułę tańca estetycznego, nie zamykają się także w nurcie konceptualnym. Dotykają uniwersalnych problemów społecznych, a ich otwarta forma dopuszcza różne sposoby interpretacji. Inoj zaprasza twórców różnych dziedzin sztuki. Pozostaje otwarty na ludzi twórczych ruchowo, życiowo i duchowo.

źródło: MCKiS