Grupa Żywiołak wydała pierwszą płytę z nowymi wokalistkami. Głosy kobiece w zespole reprezentują teraz Kara i Nina Nu. Pierwsze, co można zauważyć już w początkowych minutach płyty, to kompletna zmiana stylistyki w porównaniu do poprzednich wydawnictw, dlatego niektórzy wielbiciele tamtych mogą czuć się zawiedzeni. Obecna muzyka zespołu opiera się wszelkim znanym konwencjom, co jednak nie jest pomyłką, a raczej bardzo udana próbą odświeżenia wizerunku i zaprezentowania nowych pomysłów.

Płyta jest koncept albumem, w którym razem z zespołem oraz przewodnikiem w osobie ducha Fryderyka Chopina wyruszamy w podróż po krainie Globalnej Wiochy. I tak jak w każdym kraju istnieje mnogość i różnorodność miejsc, tak na płycie spotykamy niesamowitą zmienność stylów, które po pierwszym przesłuchaniu mogą wydawać się niespójne, jakby niedopasowane. Przy dokładniejszym przeanalizowaniu dźwięków, całość nabiera wyrazu. Muzyka na krążku to przeplatanka mocnego rockowego przytupu, z refleksyjnymi balladami i ludowymi zaśpiewami (niekoniecznie polskimi, pojawia się nawet coś na kształt arabskiego disco), prostych punkowych rytmów z dźwiękami jakby żywcem wyjętymi ze złotych lat ‘80 i elektroniką. Nowością w twórczości zespołu są teksty, nawiązujące do sytuacji społeczno politycznej w Polsce oraz poza nią. Przedstawione w pozornie żartobliwy sposób, jednak trafnie poruszające bolączki współczesnego świata.
Płyta rozpoczyna się recytowanym intro z mocnym podkładem, potem jest rytmicznie i przebojowo („Mój miły rolniku”, „Moskwa”), następnie jest już przeplatanka stylów. Najbardziej wyróżniają się chyba Istanbul – oparty na rytmach arabskich, spokojna Pieśń słoneczna – oparta na słowach wiersza św. Franciszka z Asyżu oraz „Krasnal rebel song” – okraszony historią Alicji w Krainie Czarów. Wielbicielom metalowego grania z pewnością przypadnie do gustu „Pogaństwo II” – hałaśliwe, z brutalnym wokalem. Również refren przebojowego „Berlin” jest jednym z mocniejszych akcentów płyty. „Sieć” w początkowych – ale tylko początkowych - dźwiękach budzi u mnie skojarzenia z nowymi dokonaniami Kasi Nosowskiej (nawet wokal podobny). Z kolei „Mój miły rolniku”, „Wiochmen pogo”, i „Grzybobranie” przypuszczalnie świetnie będą się sprawdzały na koncertach – proste, rytmiczne, wesołe.
Ogólnie płyta pełna jest nieprzewidywalnych zwrotów, zwolnień budujących nastrój, nagłych przyspieszeń. Trzeba przyznać, że wokalistki poradziły sobie świetnie z taką konwencją płyty, zmiana głosów wiodących na pewno nie wyszła zespołowi na złe. Wokalnie udzielają się również panowie – Mroq i Delira, co tylko dodaje smaczku całości.
Polecam dokładne obejrzenie książeczki dołączonej do płyty, bardzo oryginalny pomysł i staranne wykonanie. Po przeczytaniu zamieszczonej Demonologii odkrywamy zupełnie nowe spojrzenie na przekaz muzyczny. Żywiołak, podobnie jak w poprzednich płytach, korzysta z nietypowych instrumentów – lutnia, altówka, lira korbowa, przez co tworzą muzykę jedyną w swoim rodzaju.

Żywiołak "Globalna wiocha",
wyd. Karrot Kommando, premiera 7.11.2011