II wojna światowa to niewyczerpane źródło filmowych inspiracji. Tym razem Norweg Morten Tyldum przenosi widza do Wielkiej Brytanii, gdzie grupa wybitnych matematycznych umysłów rozpracowuje Enigmę. Jak widać, „Gra tajemnic” nie spełnia wymogów historycznej ścisłości (niemiecki kod w 1932 r. odczytał polski wywiad), ale ma za to inny atut: Benedicta Cumberbatcha.

Brytyjski aktor wciela się w postać Alana Turinga, wyalienowanego profesora matematyki, który dostaje zadanie odszyfrowania Enigmy, bardzo skomplikowanego niemieckiego kodu wojskowego, którego ustawienia codziennie ulegają zmianie. Turing niechętnie współpracuje z grupą innych genialnych umysłów, wśród których znajdzie się też skromna miłośniczka krzyżówek Joan Clarke (Keira Knightley). Kobieta jako jedyna będzie potrafiła dotrzeć do wnętrza zamkniętego w sobie Turinga, tak by ten nie przejmował się wieloletnimi niepowodzeniami. Nad całym przedsięwzięciem czuwa wojsko w osobie komandora Dennistona (Charles Dance), a także brytyjski wywiad (złowieszczy Mark Strong jako agent MI6 Stewart Menzies). Jednak ani Joan, ani siły państwowe nie znają największego sekretu Turinga.

„Gra tajemnic” jest bardzo nierównym filmem – jakby Morten Tyldum nie potrafił się zdecydować, jaką historię chce opowiedzieć. Z jednej strony widz otrzymuje trzymającą opowieść o łamaniu niemożliwego kodu, z drugiej zaś studium charakteru, który zwyczajnie nie pasuje do dominującej części sensacyjnej. Postać Turinga, wybitnie zagrana przez Cumberbatacha, sama się broni na ekranie, jest pełnokrwista, prawdziwa. Profesor to typ odpychający i magnetyzujący jednocześnie, absolutnie fascynujący w swej naturze dziwaka. Jako główny bohater doskonale udźwiga ciężar filmu i liczne retro- oraz futurospekcje zastosowane w dziele Norwega, by wyjaśnić zachowania bohatera, są zwyczajnie niepotrzebnie. W efekcie film staje się przydługi, a finał rozwleczony, tak by mógł związać wszystkie wątki.

Z drugiej strony, „Gra tajemnic” doskonale wręcz oddaje realia epoki. Czasy wojny w Wielkiej Brytanii to nie przelewki. Niepokój, wrażenie powagi chwili oraz znaczenia wykonywanej przez bohaterów pracy nieustannie towarzyszą widzowi w trakcie seansu. Dodatkowo, stosunki społeczne w ówczesnej, konserwatywnej Anglii zostają przybliżone zupełnie bez retuszu. Dzisiejsze, liberalne społeczeństwo może być zaskoczone, jakie znaczenie niecałe 80 lat temu miała kwestia płci.

Podsumowując „Grę tajemnic”, należy ostrzec, że film Tylduma może być dla niektórych widzów mocno irytujący, nie tylko ze względu na nieścisłości historyczne. Norweg nakręcił dzieło bardziej o Turingu niż o łamaniu Enigmy. Nieco rekompensuje to forma aktorska Cumberbatcha (może poza smokiem z Hobbita), który swym genialnym występem uszlachetnia film. Poza nim widz nie dostaje w zasadzie nic szczególnego. Pięć nominacji do Złotych Globów zdecydowanie na wyrost, wystarczyłaby jedna.

Film wchodzi do polskich kin 16 stycznia 2015 r.