Znakomity debiut francuskiej reżyserki Jeanne Herry wszedł właśnie do polskich kin. „Fanka” to prawdziwa gratka dla wszystkich fanów czarnych komedii, ale też pokaz realizatorskiej sprawności twórczyni. Podążając dalej tą drogą, Herry stoi u progu wielkiej, międzynarodowej kariery.

Akcja filmu dzieje się w Paryżu, gdzie w salonie kosmetycznym pracuje Muriel (Sandrine Kiberlain), sympatyczna acz nieco zagubiona trzydziestoparolatka. Od dzieciństwa śledzi karierę będącego w mniej więcej tym samym wieku piosenkarza Vincenta Lacroix (Laurent Lafitte), celebryty i bożyszcze francuskich kobiet. Tym niemniej, to Muriel uważa się za najbardziej oddaną fankę, a jej istnienia świadomy jest i sam artysta, który regularnie czyta wysyłane przez nią listy. I oto późno w nocy pewnego jesiennego dnia do drzwi Muriel bez zapowiedzi puka jej idol nakłaniając, by ta pomogła mu zrealizować pewne tajemnicze przedsięwzięcie wymagające od kobiety podróży własnym autem do Szwajcarii, by skontaktować się z prowadzącą tam krematorium siostrą Vincenta.

Film Herry zaczyna się gwałtownego zwrotu akcji i nie zwalnia tempa już do końca. „Fanka” od początku wciąga widza w jej nieco zwariowany świat, gdzie bohaterów co i rusz spotykają nieprzyjemne niespodzianki. Diabeł tkwi w szczegółach, które w tym wypadku zostały doskonale i z wielką precyzją rozegrane przez Jeanne Herry. Nawet jeśli o czymś widz tylko słyszy miast widzieć, zabieg ten służy  wyłącznie podkręceniu napięcia. Bo mimo że „Fanka” utrzymana jest w tonie czarnej komedii (choć bardziej do uśmiechu niż rechotu), to nieobce jej są właściwe raczej thrillerowi tajemnice, kłamstwa i niedopowiedzenia bohaterów.

Dobrze skonstruowane postaci to kolejny mocny punkt francuskiej produkcji. Muriel, mimo swej niepozornej aparycji i skłonności do mitomaństwa, nie jest byle popychadłem. Postawiona pod presją radzi sobie więcej niż sprawnie, odkrywa w sobie zdolność do improwizacji oraz pewność siebie. Vincent z kolei z minuty na minutę coraz bardziej gubi się w stworzonej przez siebie mistyfikacji, nagle zaczyna źle znosić towarzyszące mu od lat zainteresowanie mediów, podejmuje ryzykowne, nieprzemyślane decyzje. Tajemniczą sprawą interesuje się też rozpadająca się na oczach widzów toksyczna jednostka dochodzeniowa paryskiej policji, która ewidentnie bardziej niż nowego wyzwania potrzebuje odpoczynku bądź przewietrzenia atmosfery. Paletę barwnych bohaterów dopełnia gosposia Vincenta, która, jak się okazuje, wie o nim więcej, niż gwiazdor kiedykolwiek przypuszczał.

Bardzo wiele w „Fance” się udało, ale też wynika to z mądrego zrezygnowania już na poziomie scenariusza (kolejne brawa dla Jeanne Herry) z wielu sztampowych, filmowych zagrywek. Filmowi bardzo na plus wychodzi na przykład całkowity brak chemii między Muriel i Vincentem. Dzięki niewchodzeniu w wątek romantyczny francuska reżyserka mogła skupić się na tym, by „Fanka” pozostała opowieścią o tym, o czym w istocie jest, czyli o wykorzystywaniu dominującej, uprzywilejowanej pozycji, o kłamstwach, o rozczarowaniach, o błędach. Jako świadomie zamknięta w tych ramach opowieść  „Fanka” sprawdza się wyśmienicie i nie można jej niczego zarzucić. Można jedynie przyklasnąć.

Film wszedł do polskich kin 27 marca 2015 r.