Poniżej prezentujemy fragment książki "Drudzy" spod pióra Piotra Borlika.

Rudy raz jeszcze rzucił okiem na swój przyszły samochód, po czym zajął miejsce za kierownicą nissana. Czuł się pewnie, mimo to nie mógł sobie pozwolić na rozproszenie. Na dłuższej trasie nie miałby szans z maszyną dzieciaka, ale na tak krótkim odcinku dobry start powinien mu zapewnić przewagę. Miał świadomość, że nawet chwila zawahania, odrobinę słabszy refleks mogłyby sprawić, że straciłby nie tylko ukochany samochód i pieniądze, których de facto jeszcze nie miał, ale przede wszystkim szacunek, na który pracował latami.

– No dobra – powiedział, przekręcając kluczyk w stacyjce. – Pokaż tej ślicznej błyskotce, gdzie jej miejsce.

Powoli ruszył parkingiem w stronę wyjazdu, podczas gdy rywal wdepnął pedał gazu, by przyciągnąć wszystkie spojrzenia. Było to o tyle trudne, że większość osób odprowadzała wzrokiem Justynę.

– Dziewczyno, co ty z siebie robisz – westchnął Rudy, wjeżdżając na aleję Grunwaldzką.

Pomimo późnej pory po ulicach poruszało się jeszcze sporo samochodów. Kiedyś, gdy to on był odpowiedzialny za pierwsze miejskie wyścigi, nie do pomyślenia było organizowanie ich przed północą. Teraz młodzi kierowcy musieli najwyraźniej wracać na czas do rodziców, by nie stracić kieszonkowego.

Razem z kierowcą, którego zapomniał nawet spytać o imię, przepuścili kilka pojazdów, by przy następnej zmianie świateł stać w pierwszej linii. Rudy zajął miejsce na środkowym pasie, jego przeciwnik na lewym. Po chwili na przejściu dla pieszych stanęła Justyna. Kiedy wysoko uniosła ręce, bluzka podciągnęła jej się niemal do piersi. Rudy najchętniej odwróciłby wzrok, ale byłoby to równoznaczne z wywieszeniem białej flagi. Tylko dobry start zapewni mu zwycięstwo.

Wytarł spocone dłonie o spodnie. Dawno już nie ścigał się o taką stawkę, zdążył zapomnieć, jak to podnosi poziom adrenaliny. Teoretycznie każdy wyścig wzbudza emocje, gdy jednak gra się niemal o życie, do głosu dochodzą ukryte głęboko instynkty. To bardzo przyjemne i jeszcze bardziej uzależniające.

Z rozmyślań wyrwał go ryk silnika. Nie dobiegał jednak od strony błyszczącego mercedesa, którego kierowca nie spuszczał wzroku z sygnalizacji świetlnej. Chłopak pewnie nigdy wcześniej tak bardzo na niczym się nie koncentrował. Tego samego Rudy niestety nie mógł powiedzieć o sobie.

– Nawet tego nie próbuj – mruknął pod nosem, obserwując w bocznym lusterku zbliżający się do nich motocykl.

Z dawcami organów zawsze miał pod górkę. Nie potrafili sami zorganizować sobie wyścigów i często przyjeżdżali, żeby siać zamęt. Ich ulubiona taktyka polegała na stawaniu tuż przed maską gotowych do startu samochodów, aby nie mogły ruszyć. Normą były również donosy na policję, ale to akurat mało kogo interesowało.

– Co za gnojek – dodał, gdy motocyklista zatrzymał się tuż przed Justyną.

Już miał wysiąść i w kilku słowach poprosić, by znalazł sobie ciekawsze zajęcie, gdy ten sięgnął do plecaka i go otworzył. Po chwili w powietrze wzbiła się chmara ciemnych, skrzydlatych kształtów. Rudy zmrużył oczy, próbując zrozumieć, na co patrzy. Czy ten facet rzeczywiście wypuścił na wolność kilkadziesiąt motyli? W świetle ulicznych latarni trudno było dostrzec piękno tych owadów, niemniej ich liczba robiła wrażenie. Nigdy wcześniej nie widział niczego podobnego. Motyle rozpierzchły się na wszystkie strony: niektóre wzbiły się nad sygnalizację świetlną, prezentując się złowieszczo w czerwonej łunie, część pofrunęła na boki, kilka krążyło nad motocyklistą. Było w tym coś magicznego, a zarazem budzącego niepokój.

Wyścig, upomniał się w myślach Rudy. Nie ustalili tego, ale logiczne wydawało się, że w takich warunkach nie można startować. Powinni poczekać do kolejnej zmiany świateł. W tym czasie ktoś z obsługi pogoni dziwaka z motylami.

Światło zmieniło kolor na zielony. Motocyklista, zamiast ruszyć, wyciągnął z plecaka coś jeszcze. Bardziej niż na nim Rudy skupił się na dzieciaku siedzącym za kierownicą mercedesa. Na szczęście młokos zachował zimną krew i nie wystartował z piskiem opon. Tylko tego by brakowało, żeby przez idiotę na dwóch kółkach doszło do niepotrzebnych przepychanek i nieprzyjemności.

Natręt na motocyklu odkręcił trzymany w dłoniach pojemnik i bez ostrzeżenia chlusnął jego zawartością na Justynę. Dziewczyna krzyknęła i wściekła ruszyła w jego stronę, lecz nagle zatrzymała się w pół kroku. Rudy opuścił szybę, by pogonić gościa, i dopiero po chwili dostrzegł, co widziała jego siostra: trzymaną przez niego zapalniczkę. Rozległ się cichy charakterystyczny dźwięk, po czym w czarnym kasku zamigotało odbicie niewielkiego płomienia.

Rudy wstrzymał oddech i patrzył, jak motocyklista rzuca zapalniczką w stronę Justyny. Ogień błyskawicznie zajął jej włosy, zaczęła przeraźliwie krzyczeć. Po chwili cała płonęła. Przez kilka sekund ryk silnika zagłuszał wszystko, później jednak po ulicach niosło się już tylko przejmujące wycie.

Rozpierzchnięte wcześniej motyle zleciały się w chmarę. Wydawało się, że obserwują makabryczny spektakl, aż nagle zaczęły wlatywać w płomienie.