I. JASKINIA SKRZYDEŁ

Przed wylotem jaskini stało dwunastu mężczyzn w sięgających kostek płaszczach z czarnej wełny. Milczeli i nie ruszali się. Wczes­nojesienny wiatr był niezwykle chłodny, lecz oni nie chuchali na zziębnięte dłonie. W blasku księżyca błyszczały ich napierśniki z brązu i zwieńczone grzebieniami z białych piór hełmy, misternie rzeźbione karwasze i nagolenice oraz rękojeści krótkich mieczy tkwiących w pochwach u pasa. Choć jednak metal ziębił ciało, nie drżeli.

Noc była coraz zimniejsza i przed północą zaczęło padać.

Potem o ich zbroje zabębnił grad. Oni jednak nadal się nie ruszali.

Później przyszedł jeszcze jeden wojownik, wysoki i zgarbiony, w płaszczu łopoczącym na porywistym wietrze. On też miał na sobie zbroję, lecz jego napierśnik był zdobiony złotem i srebrem, tak jak jego hełm i nagolenice.

 – Jest w środku? – zapytał.

 – Tak, mój królu – odparł jeden z mężczyzn, wysoki i barczysty, o głęboko osadzonych szarych oczach. – Wezwie nas, kiedy przemówią bogowie.

 – Zatem zaczekamy – odparł Agamemnon.

Deszcz przestał padać i król obrzucił swoją świtę spojrzeniem ciemnych oczu. Potem popatrzył na Jaskinię Skrzydeł. W głębi niej dostrzegł migotliwy blask płomieni na skalnych ścianach i nawet z daleka poczuł gryzące i odurzające opary wróżebnego ognia. Kiedy tak patrzył, płomienie przygasły.

Nie nawykł do czekania, toteż wzbierał w nim gniew, ale dobrze go skrywał. Nawet od króla oczekuje się pokory w obliczu bogów.

Co cztery lata król Mykeńczyków w asyście dwunastu najwierniejszych dworzan powinien wysłuchać boskiego przesłania. Ostatnio Agamemnon stał tutaj wkrótce po tym, jak pochował ojca i zaczynał swoje panowanie. Wtedy był zdenerwowany, lecz teraz jeszcze bardziej. Ponieważ przepowiednie, których wówczas wysłuchał, ziściły się. Stał się nieskończenie bogatszy. Żona urodziła mu trójkę zdrowych dzieci, chociaż same dziewczynki. Mykeńskie armie zwyciężały we wszystkich bitwach i pokonały wielkiego bohatera.

Jednak Agamemnon pamiętał także podróż, którą jego ojciec odbył przed ośmioma laty do Jaskini Skrzydeł, i jego szarą jak popiół twarz po powrocie. Nic nie mówił o tej ostatniej przepowiedni, lecz jeden z dworzan powtórzył ją jego żonie i wieść się rozeszła. Wieszcz zakończył przekaz słowami: „Żegnaj, królu Atreuszu. Więcej już nie przyjdziesz do Jaskini Skrzydeł”.

Wielki król-wojownik umarł tydzień przed następnym objawieniem.

Z jaskini wyszła kobieta w czerni. Głowę miała okrytą muślinowym woalem. Bez słowa podniosła rękę, dając znak czekającym mężczyznom. Agamemnon nabrał tchu i poprowadził ich do środka.

Wejście było wąskie, więc zdjęli grzebieniaste hełmy i poszli gęsiego za kobietą, aż dotarli do resztek wróżebnego ogniska. Dym wciąż wisiał w powietrzu i wdychając go, Agamemnon poczuł, że serce zaczyna mu bić szybciej. Barwy stały się bardziej wyraziste, a ciche dźwięki – chrzęst skóry, szuranie sandałów na kamieniach – głośniejsze, niemal groźne.

Ten liczący setki lat rytuał opierał się na pradawnym wierzeniu, że tylko w obliczu śmierci kapłan może w pełni porozumieć się z bogami. Tak więc co cztery lata wybierano człowieka, żeby umarł dla króla.

Starając się płytko oddychać, Agamemnon spojrzał na chudego starca spoczywającego na pryczy. Twarz leżącego była blada w blasku ognia, a oczy szeroko otwarte i nieruchome. Cykuta już zaczęła działać. Ten człowiek umrze w ciągu kilku minut.

Agamemnon czekał.

 – Ogień na niebie – rzekł kapłan – i góra wody sięgająca chmur.

Strzeż się wielkiego konia, królu Agamemnonie.

Starzec opadł na posłanie, a kobieta w czerni uklękła przy nim.

Uniosła i podtrzymała jego kruche ciało.

 – Nie dawaj mi zagadek – rzekł Agamemnon. – Co z królestwem? Co z potęgą Myken?

Oczy kapłana na moment rozbłysły. Agamemnon ujrzał w nich gniew, który jednak zaraz minął, i starzec się uśmiechnął.

 – Twoja wola jest tu rozkazem, królu. Ofiarowałbym ci las prawdy, lecz ty chcesz mówić tylko o jednym listku. Dobrze. Wciąż będziesz potężny, gdy następnym razem będziesz kroczył tym kamiennym korytarzem. Ojciec syna.

Potem szepnął coś do kobiety, która podniosła kubek z wodą do jego ust.

 – A jakim niebezpieczeństwom stawię czoło? – spytał Agamemnon.

Ciałem starego kapłana wstrząsnął skurcz agonii i z jego ust wyrwał się głośny krzyk. Potem zwiotczał i spojrzał na króla.

 – Władca zawsze jest w niebezpieczeństwie, królu Agamemnonie. Jeśli nie będzie silny, zostanie pokonany. Jeśli nie będzie mądry, zostanie obalony. Nasiona zguby są rozsiewane o każdej porze roku i nie potrzebują słońca i deszczu, żeby wzejść. Posłałeś herosa, aby usunąć niewielkie zagrożenie, i tak oto rzuciłeś te ziarna. One teraz wschodzą i z ziemi wyjdą miecze.

 – Mówisz o Alektruonie. Był moim przyjacielem.

 – Nie był niczyim przyjacielem! Był rzeźnikiem i nie słuchał przestróg. Wierzył jedynie w swój spryt, okrucieństwo i siłę. Biedny ślepy Alektruon. Teraz pojmuje, jak bardzo się mylił. Pokonała go własna arogancja, gdyż żaden człowiek nie jest niezwyciężony. Bogowie zsyłają pychę na tych, których chcą zniszczyć.

 – Co jeszcze widziałeś? – rzekł Agamemnon. – Mów zaraz! Twoja śmierć już bliska.

 – Nie obawiam się śmierci, królu mieczy, królu krwi, królu grabieży. Będziesz żył wiecznie, Agamemnonie, w ludzkich sercach i myślach. Imię twego ojca pokryje kurzem wiatr czasu, lecz twoje będzie wymawiane głośno i często. Wciąż będzie powracało echem, gdy twój ród stanie się wspomnieniem, a wszystkie królestwa rozpadną się w proch. Oto, co widziałem.

 – To już bardziej mi się podoba – rzekł król. – Co jeszcze? Spiesz się, bo mało masz czasu. Nazwij największe zagrożenie, przed jakim stanę.

 – Chcesz tylko znać jego imię? Jakże… dziwni są ludzie. Mógłbyś… zażądać odpowiedzi, Agamemnonie. – Głos starca był coraz słabszy i mniej wyraźny. Cykuta docierała do mózgu.  – Powiedz mi jego imię, a sam znajdę odpowiedź.

W oczach starca znów zapalił się gniew, powstrzymując działanie trucizny. Gdy przemówił, jego głos znów był silniejszy.

 – Alektruon pytał mnie o imię, gdy byłem tylko jasnowidzem, nieobdarzonym – jak teraz – mądrością konającego. Wymieniłem Helikaona, Złocistego. I co uczynił ten… ten głupiec? Wypłynął na morze w poszukiwaniu Helikaona i sam sprowadził na siebie zgubę. Teraz ty pragniesz poznać imię, królu Agamemnonie. To jest to samo imię. Helikaon.

Stary kapłan zamknął oczy. Zapadła cisza.  – To Helikaon mi zagraża? – zapytał król. Umierający kapłan znów przemówił:

 – Widzę ludzi płonących jak pochodnie i… statek w płomieniach. Widzę bezgłowe ciało… i ogromny gniew. Widzę… widzę wiele okrętów, jak niezliczone stado ptaków. Widzę wojnę, Agamemnonie, długą i straszną, oraz śmierć wielu herosów.

Z przeszywającym krzykiem osunął się w ramiona kobiety w czerni.

 – Nie żyje? – zapytał Agamemnon.

Kobieta poszukała pulsu, po czym skinęła głową. Agamemnon zaklął.

Podszedł do niego potężnie zbudowany wojownik o włosach tak jasnych, że w świetle lampy wydawały się białe.

 – Mówił o wielkim koniu, panie – odezwał się. – Na żaglach okrętów Helikaona jest namalowany wielki czarny koń stający dęba.

Agamemnon nie odezwał się. Helikaon był krewniakiem Priama, króla Troi, a Agamemnon zawarł przymierze z Troją i większością handlowych królestw na wschodnim wybrzeżu. Te przymierza nie przeszkadzały mu finansować pirackich wypraw mykeńskich galer, które plądrowały miasta sprzymierzeńców i przechwytywały kupieckie statki z ich ładunkami miedzi, cyny, ołowiu, alabastru lub złota. Każda z tych galer oddawała mu część łupów. Dzięki nim mógł wyposażyć swoje wojska i obsypywać łaskami dowódców i żołnierzy. Jednak publicznie potępiał piratów i groził im śmiercią, tak więc nie mógł otwarcie ogłosić Helikaona wrogiem Myken. Troja była bogatym i potężnym królestwem, więc sam handel z nią przynosił duże zyski w miedzi i cynie, bez których nie można zrobić zbroi i oręża z brązu.

Wojna z Trojańczykami zbliżała się, ale jeszcze nie był gotów zrobić sobie wroga z ich króla.

Opary wróżebnego ognia nieco zrzedły i Agamemnonowi rozjaśniło się w głowie. Słowa kapłana były bardzo krzepiące. Będzie miał syna, a imię Agamemnon będzie niosło się echem przez wieki.

Jednak starzec mówił także o nasionach zguby i nie należało ignorować tej przestrogi.

Spojrzał w oczy jasnowłosemu wojownikowi.

 – Każ rozgłosić, Kolanosie, że ten, kto zabije Helikaona, otrzyma dwa razy tyle złota, ile sam waży.

 – Dla takiej nagrody zapoluje na niego każdy piracki okręt na Wielkiej Zieleni – rzekł Kolanos. – Za twym pozwoleniem, mój królu, wypłynę również trzema moimi galerami na jego poszukiwanie. Chociaż nie będzie łatwo wciągnąć go w pułapkę.

To zręczny wojownik i nie traci zimnej krwi w bitwie.

 – Zatem spraw, żeby stracił tę zimną krew, mój Łamaczu Dusz – rzekł Agamemnon. – Znajdź tych, których Helikaon kocha, i zabij ich. Ma rodzinę w Dardanos, młodszego brata, którego uwielbia. Zacznij od niego. Niech Helikaon pozna, co to wściekłość i rozpacz. Potem i jego pozbaw życia.

 – Wypłynę jutro, panie.

 – Zaatakuj go na otwartym morzu, Kolanosie. Jeśli znajdziesz go na lądzie i nadarzy się sposobność, każ go zadźgać, udusić lub otruć. Nie obchodzi mnie, jak to zrobisz. Jednak ślady nie mogą prowadzić do mojego domu. Na morzu rób, co chcesz. Jeśli weźmiesz go żywcem, zetnij mu głowę. Powoli. Na lądzie niech jego śmierć będzie szybka i cicha. Jako wynik prywatnego sporu. Rozumiesz?

 – Tak, mój królu.

 – Kiedy ostatnio o nim słyszałem, był na Cyprze – powiedział Agamemnon – gdzie nadzorował budowę wielkiego okrętu. Mówiono mi, że ma być gotowy do żeglugi z końcem lata. To dość czasu, żebyś dał mu się we znaki.

Za ich plecami rozległ się zduszony krzyk. Agamemnon odwrócił się. Stary kapłan znów otworzył oczy. Całe jego ciało dygotało, a ręce podrygiwały spazmatycznie.

 – Mija wiek herosów! – krzyknął nagle głośno i wyraźnie. – Rzeki są pełne krwi, a niebo ognia! Patrzcie, jak płoną ludzie w Wielkiej Zieleni! – Oczy umierającego przywarły do twarzy Agamemnona. – Koń! Strzeż się Wielkiego Konia!

Krew trysnęła mu z ust, mocząc jasną szatę. Jego twarz wykrzywił okropny grymas, a w szeroko otwartych oczach widniał strach. Potem kolejny skurcz wstrząsnął jego ciałem i z gardła wydobyło się ostatnie tchnienie.

II. BÓG ŚWIĄTYNI
1.

Bogowie przechadzają się w czasie burz. Mała Fia wiedziała o tym, gdyż matka często opowiadała jej o nieśmiertelnych: o tym, że błyskawice to włócznie Aresa, boga wojny, a gromy to odgłos uderzeń młota Hefajstosa. Wzburzone morze oznaczało, że Posejdon pływa sobie w jego głębinach albo jeździ po Wielkiej Zieleni w rydwanie zaprzężonym w delfiny.

Tak więc ośmioletnia dziewczynka próbowała opanować strach, brnąc w górę po błotnistym zboczu, ku świątyni. Wypłowiały samodziałowy chiton nie osłaniał jej przed świszczącym wiatrem i ulewnym deszczem smagającym wybrzeże Cypru. Nawet w głowę było jej zimno, gdyż dziesięć dni wcześniej matka obcięła jej złote włosy, żeby pozbyć się pcheł i wszy. Pomimo to chude ciało Fii wciąż było pokryte bąblami i rankami. Większość tylko swędziała, ale rana na kostce po ugryzieniu szczura była opuchnięta i obolała, co jakiś czas pękała i broczyła krwią.

To jednak były drobiazgi, którymi zmierzająca do świątyni dziewczynka wcale się nie przejmowała. Kiedy poprzedniego dnia matka zaniemogła, Fia pobiegła do uzdrowiciela w mieście. Ten gniewnie kazał jej trzymać się z daleka. Nie odwiedzał tych, na których bogowie rzucili klątwę ubóstwa, i ledwie słuchał, kiedy tłumaczyła, że matka nie podniosła się z łóżka, jest bardzo gorąca i cierpi.

 – Idź do kapłana – powiedział.

Tak więc Fia pobiegła przez port do świątyni Asklepiosa, gdzie stanęła w kolejce wraz z innymi szukającymi rady i pomocy. Wszyscy czekający ludzie nieśli jakieś dary. Wielu miało węże w koszykach z wikliny, niektórzy pieski, inni żywność lub wino. Kiedy w końcu przepuszczono ją przez wysokie wrota, napotkała młodego człowieka, który zapytał ją, jaki przyniosła dar. Próbowała powiedzieć mu o chorobie matki, lecz on ją odprawił i wezwał następną osobę z kolejki, starego człowieka z drewnianą klatką, w której gruchały dwa białe gołębie. Fia nie wiedziała, co robić, i wróciła do domu.

Matka nie spała i rozmawiała z kimś, kogo Fia nie mogła zobaczyć. Potem zaczęła płakać. Fia również.

Burza nadeszła o zmierzchu i Fia przypomniała sobie, że w taką pogodę spacerują bogowie. Postanowiła, że sama z nimi porozmawia.

Świątynia Apollina, Pana Srebrnego Łuku, była blisko pochmurnego nieba, a Fia pomyślała, że bogowie lepiej ją usłyszą, jeśli wespnie się wyżej.

Teraz drżała w nocnym chłodzie i martwiła się, że dzikie psy biegające po wzgórzach zwietrzą woń krwi z rany na jej kostce. Potykała się w ciemnościach. Uderzyła kolanem o kamień i krzyknęła z bólu. Kiedy była mała i zraniła się, biegła do matki, która tuliła ją i głaskała, aż ból minął. Wtedy jednak mieszkali w większym domu, z ogrodem pełnym kwiatów, a wszyscy wujkowie byli bogaci i młodzi. Teraz byli starzy i niechlujni i nie przynosili ładnych prezentów, tylko kilka miedzianych pierścieni. Już nie przesiadywali i nie śmiali się z jej matką. Przeważnie wcale się nie odzywali. Przychodzili w nocy. Fię odsyłano na jakiś czas, a oni wkrótce wychodzili. Ostatnio zupełnie przestali przychodzić. Nie było prezentów, pierścieni i niewiele do jedzenia.

Fia wspięła się wyżej. Na szczycie urwiska zobaczyła krąg głazów otaczający świątynię. Nazywano go Skokiem Apollina, ponieważ, jak mówiła jej matka, ten złotowłosy bóg słońca odpoczywał tam kiedyś, zanim odleciał z powrotem do nieba na swoim ognistym rydwanie.

Dziewczynka była już prawie u kresu sił, gdy wreszcie pokonała strome zbocze. Półprzytomna ze zmęczenia, chwiejnie weszła między głazy. Błyskawica rozświetliła niebo. Fia krzyknęła, gdyż w ostrym świetle ujrzała postać z wyciągniętymi w górę rękami, stojącą na samym skraju urwiska. Pod Fią ugięły się nogi i osunęła się na ziemię. W tym momencie chmury rozeszły się i zaświecił księżyc. Bóg opuścił ręce i powoli się odwrócił. Był półnagi i krople deszczu lśniły na jego torsie.

Fia spoglądała na niego szeroko otwartymi, przestraszonymi oczami. Czy to Pan Srebrnego Łuku? Na pewno nie, bo jego włosy były długie i czarne, a Apollo podobno ma włosy z promieni słońca. Twarz tego mężczyzny była wyrazista i surowa, a oczy jasne i twarde. Fia spojrzała na jego stopy, mając nadzieję, że zobaczy skrzydełka przy kostkach, co oznaczałoby, że to Hermes, posłaniec bogów. Hermes był znany z przyjacielskiego stosunku do śmiertelników.

Jednak skrzydełek nie było.

Bóg podszedł do niej i zobaczyła, że jego niebieskie oczy są zdumiewająco jasne.

 – Co tu robisz? – zapytał.

 – Czy jesteś bogiem wojny? – spytała drżącym głosem.

Uśmiechnął się.

 – Nie, nie jestem bogiem wojny.

Poczuła bezgraniczną ulgę. Potężny Ares nie uzdrowiłby jej matki. Nienawidził ludzi.

 – Moja matka jest chora, a ja nie mam nic na ofiarę – powiedziała. – Jeśli jednak ją uzdrowisz, będę pracować, pracować i przynosić ci wiele darów. Przez całe życie.

Na te słowa bóg się odwrócił i poszedł z powrotem między głazami.

 – Proszę, nie odchodź! – zawołała. – Mama jest chora!

Przyklęknął i wyjął zza głazu gruby płaszcz, a potem usiadł przy niej i okrył nim jej ramiona. Płaszcz był z mięciutkiej wełny.

 – Przyszłaś do świątyni szukać pomocy dla matki? – zapytał. – Czy odwiedził ją uzdrowiciel?

 – Nie chciał przyjść – powiedziała bogu. – Tak więc poszłam do świątyni, ale nie miałam darów. Odesłali mnie z niczym.

 – Chodź – rzekł. – Zaprowadź mnie do swojej matki.  – Dziękuję. – Próbowała wstać. Ugięły się pod nią nogi i upadła niezgrabnie, brudząc błotem kosztowny płaszcz. – Przepraszam. Przepraszam – wyjąkała.

 – To nic – powiedział, a potem wziął ją na ręce i ruszył w długą drogę z powrotem do miasta.

* * *

Podczas tego długiego marszu Fia zasnęła z głową na ramieniu boga. Obudziła się dopiero wtedy, kiedy usłyszała jakieś glosy. Bóg z kimś rozmawiał. Otworzywszy oczy, ujrzała, że obok niego kroczy olbrzymi mężczyzna. Był łysy, lecz miał rozwidloną brodę. Widząc, że otworzyła oczy, uśmiechnął się do niej.

Zbliżali się już do pierwszych domostw i bóg zapytał ją, gdzie mieszka. Fia zawstydziła się, bo stały tu ładne domy o białych ścianach i czerwonych dachach. Ona z matką mieszkały w szopie na pustkowiu za miastem. Dach przeciekał, a w cienkich drewnianych ścianach były dziury, przez które wchodziły szczury. Za podłogę służyła ubita ziemia i nie było okien.

 – Już czuję się lepiej – powiedziała i bóg postawił ją na ziemi.

Zaprowadziła go do swojego domu.

Gdy weszli do środka, kilka szczurów pierzchło od posłania matki. Bóg przyklęknął obok niej, wyciągnął rękę i dotknął jej czoła.

 – Żyje – powiedział. – Zanieś ją do domu, Wole – powiedział przyjacielowi. – Zaraz tam przyjdziemy.

Bóg wziął Fię za rękę i razem przeszli przez miasto, aż do domu uzdrowiciela.

 – To człowiek bardzo skory do gniewu – ostrzegła Fia, gdy bóg załomotał pięścią w drzwi.

Te otwarły się gwałtownie i w progu pojawił się uzdrowiciel.  – Co, na Hades… ? – zaczął. Zaraz jednak zobaczył ciemnowłosego boga i Fia dostrzegła gwałtowną zmianę w jego zachowaniu. Jakby nagle się skurczył. – Przepraszam, panie – powiedział z niskim ukłonem. – Nie wiedziałem…

 – Weź swoje zioła oraz leki i natychmiast przyjdź do domu Fedry – powiedział bóg.

 – Oczywiście. Natychmiast.

Potem poszli dalej, tym razem długą krętą drogą na wzgórze, gdzie stały domy bogaczy. Fii znowu zabrakło sił. Bóg wziął ją na ręce.

 – Znajdziemy ci coś do jedzenia – rzekł.

W końcu dotarli do celu. Fia z podziwem spoglądała na pałac za wysokim murem otaczającym piękny ogród, z czerwonymi kolumnami po obu stronach wielkiego wejścia. Gdy znaleźli się w środku, zobaczyła posadzki zdobione kolorowymi kamykami, a na ścianach malunki w żywych barwach.

 – Czy to twój dom? – zapytała.

 – Nie. Zatrzymuję się tu, kiedy jestem na Cyprze – odparł. Zaniósł Fię do pokoju o białych ścianach na tyłach domu. Była tam kobieta. Złotowłosa i młoda, odziana w zieloną suknię obszytą złotą nicią. Była bardzo piękna. Bóg przemówił do niej, a potem przedstawił jako Fedrę.

 – Daj dziecku coś do jedzenia – powiedział. – Ja zaczekam na uzdrowiciela i sprawdzę, jak czuje się jej matka.

Fedra uśmiechnęła się do Fii, a potem przyniosła trochę świeżego chleba i miód. Dziewczynka zjadła i podziękowała kobiecie, po czym przez chwilę siedziały w milczeniu. Fia nie wiedziała, co powiedzieć. Kobieta napełniła sobie puchar winem, do którego dolała wody.

 – Jesteś boginią? – zapytała Fia.

 – Tak mówili mi niektórzy mężczyźni – odparła Fedra z szerokim uśmiechem.

 – Czy to twój dom?

 – Tak. Podoba ci się?

 – Jest bardzo duży.

– Istotnie.

Fia nachyliła się do niej i powiedziała cicho:

 – Nie wiem, którym z bogów on jest. Poszłam do świątyni i zobaczyłam go tam. Czy to Pan Srebrnego Łuku?

 – Jest panem wielu rzeczy – odparła Fedra. – Chcesz jeszcze chleba?

 – Tak, proszę.

Fedra powiedziała jej, żeby się częstowała, a potem przyniosła dzbanek z zimnym mlekiem i nalała jej kubek. Fia wypiła. Miało cudowny smak.

 – Tak więc – zaczęła Fedra – twoja matka zachorowała, a ty poszłaś do świątyni po pomoc. Zbocze jest bardzo wysokie i zdradliwe. I są tam stada dzikich psów.

Fia nie wiedziała, co powiedzieć, więc siedziała i nie odzywała się.

 – To było bardzo odważne – rzekła Fedra. – Twoja matka ma szczęście, że urodziła taką córkę jak ty. Co się stało z twoimi włosami?

 – Mama mi obcięła. Miałam pchły. – Znów się zawstydziła.

* * *

 – Wieczorem każę przygotować ci kąpiel. I znajdziemy jakąś maść na te ukąszenia i zadrapania na twoich ramionach.

Wtedy bóg wrócił. Przebrał się w sięgający kolan biały chiton obszyty srebrną nitką, a długie czarne włosy miał ściągnięte do tyłu i związane w kucyk.

 – Twoja matka jest bardzo słaba – powiedział – ale teraz śpi. Uzdrowiciel będzie przychodził codziennie, dopóki nie wyzdrowieje. Obie możecie pozostać tutaj jak długo chcecie. Fedra znajdzie jakąś pracę dla twojej matki. Czy to odpowiedź na twoje modły, Fio?

 – Och tak – odparła dziewczynka. – Dziękuję.

 – Zastanawiała się, czy jesteś Apollinem – powiedziała z uśmiechem Fedra.

Przyklęknął obok Fii i spojrzał w jej promienne niebieskie oczy.

 – Mam na imię Helikaon – powiedział – i nie jestem bogiem.

Jesteś rozczarowana?

 – Nie – odpowiedziała dziewczynka, chociaż była. Wtedy Helikaon wstał i powiedział do Fedry:  – Przybywają kupcy. Pobędę z nimi przez jakiś czas.  – Nadal zamierzasz jutro popłynąć do Troi?  – Muszę. Obiecałem Hektorowi, że będę na ślubie.

 – Jest pora burz, Helikaonie, a będziesz prawie miesiąc na morzu. Dotrzymanie tej obietnicy może cię drogo kosztować.

Nachylił się i pocałował ją, a potem wyszedł z pokoju. Fedra usiadła przy Fii.

 – Nie bądź zbyt rozczarowana, mała – powiedziała. – On naprawdę jest bogiem. Tylko o tym nie wie.

2.

Kiedy dziewczynka była już wykąpana i w łóżku, Fedra stanęła pod portykiem, patrząc na błyskawice. Wiejący w ogrodzie wiatr, orzeźwiający i chłodny, wypełniał powietrze zapachem jaśminu z krzewów rosnących pod zachodnim murem. Była zmęczona i w dziwnie melancholijnym nastroju. To była ostatnia noc Helikaona na Cyprze. Lato prawie się skończyło i popłynie swo­im nowym statkiem do dalekiej o setki stadiów Troi, a potem na północ do Dardanii, gdzie spędzi zimę. Fedra spodziewała się nocy pełnej namiętności i ciepła, dotyku jego muskularne­ go ciała, smaku jego warg na swoich wargach. Zamiast tego wrócił do domu z na pół zagłodzonym, pogryzionym przez pchły dzieckiem bezzębnej ladacznicy, którą Wół przyniósł tu wcześniej.

* * *

Z początku Fedra była zła, ale teraz tylko niespokojna.

Osłonięta przed deszczem, zamknęła oczy i ujrzała dziewczyn­kę, jej ogoloną głowę pogryzioną przez pchły, mizerną i ściągniętą twarzyczkę, wielkie i wystraszone oczy. Spała teraz w pokoju przylegającym do tego, w którym leżała jej matka. Fedra miała ochotę objąć ją, przytulić i pocałować w policzek. Chciała wygnać cierpienie i strach z tych wielkich, niebieskich oczu. Jednak nie zrobiła tego. Tylko ściągnęła kapę, żeby chuda dziewczynka mogła wgramolić się do szerokiego łóżka i złożyć główkę na miękkim posłaniu.

 – Śpij dobrze, Fio. Będziesz tu bezpieczna.

 – Jesteś jego żoną?

 – Nie. To jeden z moich darczyńców. Jestem jak twoja matka, jedną z panien Afrodyty.

 – Nie ma już darczyńców – powiedziała sennie Fia.

– Śpij.

Oczywiście, że nie ma już darczyńców, pomyślała Fedra. Matka małej była brzydka i chuda, przedwcześnie postarzała.

Ty też się starzejesz, powiedziała do siebie w duchu. Cho­ciaż obdarzona młodzieńczym wyglądem, Fedra miała prawie trzydzieści pięć lat. Wkrótce i do niej przestaną przychodzić darczyńcy. Poczuła gniew. A jeśli nawet, co z tego? Jestem już bogata.

Mimo to nie opuszczała jej melancholia.

W ciągu tych osiemnastu lat, od kiedy została panną Afrodyty, Fedra dziewięć razy zachodziła w ciążę. Za każdym razem odwie­dzała świątynię Asklepiosa i łykała gorzkie zioła poronne. Po raz ostatni robiła to pięć lat temu. Zwlekała przez miesiąc, rozdarta między chęcią pomnożenia swoich bogactw a rosnącą potrzebą zostania matką. „Następnym razem”, obiecała sobie. „Następnym razem urodzę dziecko”.

Tylko że nie było następnego razu i teraz często śniła o dzie­ciach płaczących w ciemności, wołających jej imię. Biegła na oślep, usiłując je odnaleźć, i budziła się zlana zimnym potem. Później zaczynała płakać i jej szloch odbijał echem pustkę jej życia.

 – Moje życie wcale nie jest puste – mówiła sobie. – Mam pałac i służbę, i dość bogactw, żeby do końca życia obejść się bez mężczyzn.

Zastanawiała się, czy naprawdę.

Przez cały dzień była w kiepskim nastroju i mało się nie popła­kała, kiedy Helikaon powiedział, że udaje się do świątyni Apollina. Raz poszła tam razem z nim, przed rokiem, i widziała, jak stał na samej krawędzi urwiska, z wyciągniętymi rękami i zamkniętymi oczami.

 – Dlaczego to zrobiłeś? – spytała. – Półka mogła się osunąć.

Mogłeś spaść i roztrzaskać się o skały.

 – Może właśnie dlatego – odparł.

Ta odpowiedź ją zaskoczyła. Nie miała sensu. Jednak tak wiele w Helikaonie wymykało się wszelkim logicznym wyjaśnieniom. Wciąż usiłowała zrozumieć jego tajemnicę. Kiedy był z nią, nie dostrzegała w nim skłonności do przemocy, o której szeptano. Ani szorstkości, okrucieństwa, gniewu. Na Cyprze rzadko nosił broń, chociaż widziała jego trzy miecze z brązu, hełm z białym grzebieniem, napierśnik i nagolenice, które wkładał do bitwy. Były zamknięte w skrzyni w sypialni na górze, z której korzystał, bawiąc na wyspie.

Zamknięte w skrzyni. Jak jego emocje, pomyślała. W ciągu tych pięciu lat znajomości Fedra tak naprawdę nigdy go nie poznała. Zastanawiała się, czy komukolwiek się to udało.

Wyszła na deszcz i podniosła twarz do ciemnego nieba. Zadrża­ła, gdy przemokła jej zielona suknia, a owiewający ją wiatr stał się lodowaty. Roześmiała się i weszła z powrotem pod dach. Chłód odegnał zmęczenie.

W świetle błyskawicy wydało jej się, że dostrzega jakąś postać przemykającą pod osłoną krzaków po prawej. Obróciła się w tym kierunku, lecz nie zauważyła nikogo. Czyżby to złudzenie? Lekko zdenerwowana wróciła do domu i zamknęła drzwi.

Ostatni goście Helikaona opuścili jej dom i weszła na górę do jego komnaty. Było tam ciemno, nie paliła się żadna lampa.

I pusto. Wyszła na balkon i spojrzała na ogród. W polu widzenia nie było nikogo. Chmury rozeszły się na chwilę i księżyc świecił jasno.

Odwróciła się i zobaczyła na podłodze ślad ubłoconej stopy.

Z lękiem rozejrzała się po pokoju. Ktoś tu był. Wszedł przez okno.

Wróciwszy na balkon, ponownie spojrzała na ogród.

Coś poruszyło się w cieniu i ujrzała zakapturzonego, odziane­go na czarno człowieka biegnącego w kierunku muru. Nagle zza posągu wyszedł Helikaon. W dłoni trzymał sztylet. Mężczyzna zobaczył go i zmienił kierunek ucieczki. Rozpędził się i skoczył, wciągnął się na wysoki mur i zeskoczył na drugą stronę. Chmury znów zasłoniły księżyc i Fedra nie zobaczyła nic więcej.

Przebiegłszy korytarzem i na dół po schodach, dotarła do drzwi, akurat gdy do środka wszedł Helikaon. Zamknąwszy drzwi, Fedra zablokowała je antabą.

 – Kto to był? – zapytała. Helikaon rzucił sztylet na stół.

 – Po prostu złodziej – odparł. – Już go nie ma.

Minąwszy ją, przeszedł do kuchni, wziął ręcznik i wytarł sobie twarz oraz ramiona. Fedra poszła za nim.

 – Powiedz mi prawdę – zażądała.

Zdjąwszy chiton, wycierał resztę ciała. Potem nago przeszedł przez pokój i napełnił dwa puchary rozcieńczonym winem. Podał jej jeden i zaczął sączyć trunek ze swojego.

 – Ten człowiek śledził mnie, gdy szedłem do świątyni. Zauwżyłem go. Jest bardzo zręczny i trzyma się w cieniu. Wół i moi ludzie go nie dostrzegli.

 – Ty jednak zauważyłeś?

Westchnął.

 – Mój ojciec został zamordowany przez najemnego zabójcę, Fedro. Od tej pory jestem… bardziej spostrzegawczy niż inni, rozumiesz?

 – Masz wielu wrogów, Helikaonie?

 – Wszyscy możni ludzie mają wrogów. Pewni kupcy winni mi są fortunę. Gdybym umarł, nie musieliby spłacać długów.

Zabijałem piratów, którzy mieli braci i synów żądnych zemsty. Jednak nie mówmy o tym tej nocy. Zamachowiec uciekł, a ty pięknie wyglądasz.

Gdyby była jego żoną, mogłaby mu powiedzieć, że już nie chce się kochać. Jednak nie jestem jego żoną, pomyślała. Jestem dzieckiem Afrodyty, a on jest moim darczyńcą. Jak ta bezzębna dziewka w sypialni na górze, jestem zwykłą ladacznicą. Poczuła smutek, lecz uśmiechnęła się z przymusem i wpadła mu w objęcia. Jego pocałunek był ciepły, oddech słodki, a ramiona mocne.

 – Jestem twoją przyjaciółką? – zapytała go później, gdy leżeli

razem na jej szerokim łożu, gdy jej głowa spoczywała na jego ramieniu, a udo na jego udzie.

 – Teraz i zawsze, Fedro.

 – Nawet kiedy będę stara i brzydka?

Pogładził jej włosy.

 – Co mam ci powiedzieć?  – Prawdę. Chcę usłyszeć prawdę. Pochylił się nad nią i ucałował w czoło.

 – Nie szafuję moją przyjaźnią – rzekł – i nie darzę cię nią z powodu twojej młodości i urody. Jeśli oboje dożyjemy pode­szłego wieku, nadal będę twoim przyjacielem.

Westchnęła.

 – Boję się, Helikaonie. Boję się starości, tego, że zginiesz lub znudzisz się mną, że stanę się taka jak matka Fii. Dawno temu wybrałam to życie, które przyniosło mi bogactwo i bezpieczeń­stwo. Teraz zastanawiam się, czy dokonałam dobrego wyboru. Myślisz, że mogłabym być szczęśliwą żoną rolnika lub rybaka i wychowywać dzieci?

 – Nie potrafię na to odpowiedzieć. Codziennie podejmujemy decyzje, czasem dobre, czasem złe. I – jeśli jesteśmy dość sil­ni – godzimy się z ich następstwami. Prawdę mówiąc, nie jestem pewien, co mają na myśli ludzie, kiedy mówią o szczęściu. Są chwi­le radości i śmiechu, zadowolenia z przyjaźni, ale stałe szczęście? Jeśli istnieje, to nigdy go nie odkryłem.

 – Może przychodzi tylko wtedy, gdy jesteś zakochany – pod­sunęła.

 – Byłaś kiedyś zakochana?

 – Nie – skłamała.

 – Ja też nie – odparł i te zwyczajne słowa wbiły się w jej serce jak sztylet.

 – Co z nas za smutna para – powiedziała z wymuszonym uśmiechem i przesunęła dłoń po jego płaskim brzuchu. – Ach! – zawołała z udawanym zdziwieniem. – Jest tu ktoś, kto wcale nie wygląda na przybitego. Zdaje się nawet rosnąć w oczach.

Helikaon roześmiał się.

 – To ty tak na niego działasz.

Chwycił ją w pasie i podniósł, po czym posadził na sobie i moc­no pocałował.