_„Dlaczego więc teraz leżała martwa, z roztrzaskaną głową,
na pustej, nocnej ulicy Jasnej, w tę piękną niedzielę, 19 grudnia, roku Pańskiego 1965?

Płatki śniegu lekko opadały na jej stygnące ciało. Żółte światło odległej latarni.
Cisza, gdy śnieg jest miękki i lekki, niewielki mróz. Jedyna w swoim rodzaju cisza.
Jakby świat się zatrzymał. Tak pięknie.

Czy nie wystarczyła sama brutalna śmierć? Czy musiał jej jeszcze zrobić to?”

To właśnie w tej ciszy zaczyna się powieść. A może raczej: zaczyna się modlitwa. Bo „Niepochowani” to kryminał, który nie boi się sięgać po metafizykę. To opowieść o tym, że zło nie znika tylko dlatego, że zostaje zakopane pod śniegiem i przemilczane w raportach. Czasem trzeba kogoś, kto przechodził przez więzienie, upokorzenie, ciszę i modlitwę, żeby dotrzeć do prawdziwego sensu wydarzeń.