29 listopada w wieku 92 lat zmarł w Warszawie Jacek Woźniakowski – historyk sztuki, pisarz, publicysta, tłumacz literatury pięknej, współzałożyciel Wydawnictwa Znak, prezydent Krakowa w latach 1990-1991, profesor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.

Urodził się 23 kwietnia 1920 r. w Biórkowie. Został ranny w czasie kampanii wrześniowej. Służył w AK. Po wojnie pracował w Tygodniku Powszechnym, gdzie był m.in. sekretarzem redakcji.W 1957 r. został redaktorem naczelnym Znaku, funkcję tę pełnił przez dwa lata. W 1959 r. założył i do 1990 r. kierował Wydawnictwem Znak. Uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu.

Jest autorem wielu cenionych książek, wśród nich m.in. Laik w Rzymie i Bombaju(1965); Co się dzieje ze sztuką (1974); Tatry w poezji i sztuce polskiej (1975); Czy artyście wolno się żenić? (1978); Świeccy (1987; Czy kultura jest do zbawienia koniecznie potrzebna? (1988). Za Zapiski kanadyjskie (1973) otrzymał Nagrodę Polskiego PEN-Clubu im. Mieczysława B. Lepeckiego, a za Co się dzieje ze sztuką (1974) Nagrodę Polskiego PEN-Clubu im. Mieczysława Pruszyńskiego.

Dwukrotnie został odznaczony Krzyżem Walecznych. Otrzymał Złoty Krzyż Zasługi, francuską Komandorię Palm Akademickich i order Legii Honorowej, Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski. Był doktorem honoris causa Katolickiego Uniwersytetu w Leuven (Belgia) i laureatem srebrnego medalu Cracoviae Merenti przyznawanego za zasługi dla miasta. W 2006 roku prezydent Lech Kaczyński odznaczył Jacka Woźniakowskiego Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia.