„Meksyk Noir może i nie jest sponsorowany przez miejski wydział turystyki, ale gdyby spytać kogokolwiek na świecie czy pisarze w antologii polecają odwiedzić Meksyk, odpowiedź byłaby zwięzła i pełna pasji: tak, oczywiście!” - Paco Ignacio Taibo II, autor wyboru.

"Dwadzieścia jeden milionów mieszkańców. Miasto bez końca, nocami zmieniające się w dywan świateł, który fascynuje patrzących na niego z samolotu: coś w rodzaju wielkiej leżącej choinki bożonarodzeniowej, czerwono-zielono-żółto-białej jak rtęć, wolfram, sód i neon. Miasto oszalałe od zanieczyszczeń, deszczy, ruchu oraz kryzysu gospodarczego, który chłoszcze je od dwudziestu pięciu lat. Największe miasto na świecie."

PACO IGNACIO TAIBO II, wprowadzenie

Na krwisty i intymny portret nieskończonego miasta składa się dwanaście opowiadań noir zebranych przez Paco Ignacio Taibo II, ojca meksykańskiej literatury neokryminalnej. Pośród autorów znani wielbiciele meksykańskiej stolicy: Eduardo Antonio Parra, Bernardo Fernández, Paco Ignacio Taibo II, F. G. Haghenbeck, Julia Rodríguez, Juan Hernández Luna, Eugenio Aguirre, Myriam Laurini, Óscar de la Borbolla, Rolo Diez, Eduardo Monteverde i Victor Luis González.

Ideą projektu Noir jest zebranie kilkunastu ważnych autorów, którzy próbują zmierzyć się z mroczną stroną bliskiego im miasta. Na pierwszą książkę z serii wybraliśmy Moskwę Noir. Teraz przyszła kolej na Meksyk, największe miasto świata.

Paco Ignacio Taibo II dzieli całą antologię na trzy części (każda z nich zawiera cztery opowiadania).
Część I: Ponad prawem

„Ponad prawem” to cztery historie, w których padają oskarżenia pod adresem skorumpowanych policjantów mających kontakty z przedstawicielami środowisk przestępczych. Opowiadanie F.G. Haghenbecka ma duży związek z burzliwymi faktami z życia meksykańskiej (i latynoskiej) gwiazdy Mario Moreno „Cantinflas”. Historia opowiedziana przez Paco Ignacio Taibo II zaś, sugeruje początek losów bohatera jego wielu książek Hector Belascoaran Shayne. W doskonałym początkowym opowiadaniu Eduardo Antonio Parra wcielamy się w postać bezdomnego, którego przeszłość stopniowo odkrywamy.
Część II: Przed egzekucją

„Przed egzekucją” to pierwszoosobowa narracja świadków lub ofiar przestępstw. Na przykład w ciekawym opowiadaniu pt. "Violety już nie ma" Myriam Laurini, pierwszej meksykańskiej kobiety uprawiającej gatunek noir, utrwalone na taśmie policyjnej zeznania świadków przerażają czytelnika zimnym cynizmem policjanta, gotowego wrzucić do kosza życie osób zamieszanych w przestępstwa, tylko dlatego, że ma taką władzę. Interesującym dodatkiem do historii Laurini jest sięgnięcie do surrealizmu w momencie, gdy policjant zaczyna zauważać podobieństwa między prowadzonym dochodzeniem a opowiadaniem "Alef" Jorge Borgesa. W opowiadaniu Óscara de la Borbolla miasto Meksyk ujawnia swój przemożny wpływ na jednostkę, o którym Paco Ignacio Taibo II pisze na wstępie: „Rządzi tu przemoc – osacza nas, powoduje coś na kształt autyzmu. Więzi w salonie przed telewizorem, tworzy przeklęty krąg samotności, w którym człowiek ma tylko i wyłącznie siebie”.
Część III: Miasto dusiciel

„Miasto dusiciel”, zawiera mroczną, eksperymentalną i szokującą historię autorstwa Eduardo Monteverde "Bóg jest fanatykiem, córko". Da się ją porównać tylko z narkotycznymi wizjami Williama S. Burroughsa w „Nagim lunchu”. W tej części znajduje się również opowiadanie jednej z klasyków meksykańskiego noir Julii Rodríguez pt. “Reno”. „Wiewiórka bez drzewa” pióra Rolo Diez to niezwykłe studium związku między miłością a przemocą generowaną przez samo miasto.

Chwała wydawcy, który czekał wiele lat by to wielki powieściopisarz Paco Ignacio Taibo II zgodził się być redaktorem Meksyk Noir. Podczas gdy amerykański kryminał często osiąga takie poziomy przemocy kosztem moralnej narracji i rzadko działa na więcej niż jednej oczywistej (finansowej) płaszczyźnie, te krótkie historie są zaciekle zakorzenione w niesprawiedliwości, która przenika życie w mieście Meksyk. Perwersyjny humor jest częścią mechanizmu przetrwania ludzi, którzy poznali zbyt dużo ciemnej strony życia, ale mimo tego muszą nadal się śmiać.

San Francisco Bay Guardian

„Meksyk Noir to doskonała antologia opowiadań kryminalnych o rożnych stylach narracji. Z pewnością polecam ją tym, którzy lubią powieść eksperymentalną, krótkie opowiadania lub kryminały”.

thebookstew.blogspot.com

Meksyk Noir... cóż... wiadomo, że to będzie hardcore. Ten zbiór opowiadań oddaje surowość i kruchy blask życia w Meksyku”.

Bookreview.mostlyfiction.com

Meksyk Noir

Tłumaczenie z języka hiszpańskiego: Tomasz Pindel

Wydawnictwo Claroscuro, grudzień 2012