26 grudnia pojawi się na ekranach polskich kin francuska komedia "Babcia Gandzia".

"Babcia Gandzia" uwiodła publiczność i zdobyła nagrodę publiczności na Transatlantyk Festival Poznań oraz  na Festiwalu Filmowym w Lizbonie a pokazy kinowe we Francji zgromadziły już ponad milion widzów. W roli głównej wystąpiła Bernadette Lafont - muza nowofalowego reżysera Francois Truffaut.

Bernadette Lafont, odtwórczyni roli Paulette o filmie:

Jaka była moja pierwsza reakcja po przeczytaniu scenariusza filmu „Babcia Gandzia”? Zaczęłam turlać się ze śmiechu na mojej kanapie! I od razu chciałam zagrać w tym filmie! Uwiodła mnie wspaniała równowaga pomiędzy humorem a społeczną wrażliwością, która nie popada w naiwność i banalne rozwiązania. Później dowiedziałam się, że scenariusz powstał przy udziale młodych ludzi - ich świeżego spojrzenia, w czasie warsztatów twórczych z jego przyszłym reżyserem.

Przewrotna amoralność głównej bohaterki przypadła mi do gustu. Nawet jeśli wydaje się czasami szalona, to niejedną podobną kobietę można spotkać w dzisiejszym społeczeństwie... Moja bohaterka jest skrzywdzona przez życie, ale nie pokonana. Jej duch walki i odwaga pozwalają mi bronić jej postaci, mimo że nie postępuje zgodnie z prawem, przeklina swoją rodzinę, miewa radykalne poglądy... Podoba mi się to, że ta stara, biedna kobieta nie poddaje się swojemu losowi. Trudno mi było odrzucić moje maniery, dbałość o wygląd i staranną fryzurę i zagrać babcię Gandzię. Bałam się, że moja „dojrzała”, by to delikatnie określić, twarz wystraszy widza. Na szczęście rewelacyjny operator – Bruno Privat w najważniejszych scenach pięknie zbudował kadry a delikatnym światłem złagodził „gębę” Paulette.

OPIS FILMU:

Paulette od śmierci męża mieszka samotnie na przedmieściach Paryża. Cukiernię, którą dawniej prowadziła, przerobiono na japońską restaurację, a ona sama nie jest w stanie utrzymać się z głodowej emerytury. Bohaterce, granej przez Bernadette Lafont (dawna muza François Truffaut), daleko jednak do typowej, uroczej staruszki. Pełno w niej jadu i niechęci do imigrantów. Jest skłócona z własną córką, która poślubiła czarnoskórego policjanta a wnuk z tego związku to jej powód do wstydu. Nic nie jest w stanie jej pocieszyć ani nikt uciszyć. Dopiero perspektywa utraty mieszkania zmienia jej nastawienie do otoczenia a film zamiast mrocznym, społecznym dramatem, szybko staje się dynamiczną komedią, pełną niepoprawnych politycznie gagów. Przedmieścia to miejsce, gdzie wszystko jest możliwe. W czasie policyjnego pościgu diler wyrzuca dużą paczkę haszyszu, która ląduje wprost w rękach Paulette. Staruszka bierze byka za rogi - postanawia skorzystać z możliwości nieoczekiwanego zarobku. Twardo negocjuje z miejscowym gangsterami i w zamian za pomoc w dystrybucji obiecuje być ich przykrywką. Taki układ pozwala Paulette rozkręcić domowy interes – sprzedaż przepysznych wypieków z dominującą w smaku nutą konopi. Pomagają jej w tym trzy postrzelone koleżanki, razem tworzące wręcz montypytonowski gang starszych pań. Tak jak klienci ciastami, Paulette rozkoszuje się swoim nowym życiem, w którym „i zarabia pieniądze, i spotyka świetnych ludzi”...

2013 – Nagroda Publiczności na Transatlantyk Festival Poznań

2012, 14 października – Festiwal Filmów Francuskich w Lizbonie, Nagroda Publiczności (światowa

premiera).