Do rąk czytelników powędrował właśnie długo wyczekiwany tom „Być może należało mówić” Jacka Podsiadły. Wiersze wybrał i posłowiem opatrzył Piotr Śliwiński, tworząc tym samym z publikowanej książki całkiem nową wypowiedź artystyczną.

„Można by pokazać, jak głęboką świadomością artystyczną dysponuje Jacek Podsiadło, warto byłoby tropić i analizować pastiszowość w utworach poety, faktycznie intrygującą, mnie jednak najciekawsze wydają się wiersze usytuowane na granicy między sytuacją, w której uczucia i słowa podlegają różnym restrykcjom, a stanem podobnym do nieważkości, swobodnego unoszenia się, jazdy bez asekuracji w nieoznaczonym kierunku. W tomie znalazło się sporo takich „jazd”, choć trudno mi stwierdzić, czy stanowią tu większość” – mówi o książce Piotr Śliwiński.

Książka jest niezwykłą okazją, by prześledzić, w jaki sposób z upływem lat ewaluowała, krzepła i radykalizowała się poezja Podsiadły. Jak powracają w niej pewne motywy, jak kartkując książkę, odnosi się wrażenie wertowania katalogu twarzy. Ta wyjątkowa poezja namacalności szuka sobie coraz to nowych punktów zaczepienia, skupiając się na podmiotowości, jednostkowości. „I oto już rysuje się program: głębiej, mocnej, ryzykowniej, poza ornament. Skuteczniej” – podsumowuje Karol Maliszewski.

Urodzony w 1964 w Szewnej koło Ostrowca Świętokrzyskiego Jacek Podsiadło jest poetą, prozaikiem, tłumaczem i dziennikarzem. Twórcą internetowego radia „Studnia”, do 2008 związany z Polskim Radiem Opole. Zdobywcą Grand Prix w konkursie na brulion poetycki (1992), Nagrody im. Georga Trakla (1994), Nagrody Kościelskich (1998) i nagrody Czesława Miłosza (2000), trzykrotnie nominowany do Literackiej Nagrody Nike (1999, 2000, 2006). Mieszka w Opolu.

Materiały prasowe Biuro Literackie