10 września w wydawnictwie W.A.B. ukażą się wznowienia dwóch powieści Alberta Camusa – "Obcego" oraz "Upadku".

"Obcy" odczytywany jest przez wielu, na przekór autorowi, jako manifest egzystencjalizmu; inspiruje i porusza do dziś, a rozpoczynające historię Meursaulta zdanie stało się jednym z najsłynniejszych w historii francuskiej powieści.

Meursault to Camusowski everyman. Wiedzie spokojne życie, którego rytm wyznacza codzienna rutyna – pracuje, odwiedza ulubione restauracje, odpoczywa. Gdy umiera jego matka, nic się nie zmienia. Gdy zaczyna spotykać się z Marią, nic się nie zmienia. Kiedy Rajmund chce zostać jego przyjacielem – nic się nie zmienia. W drobiazgowej, ale beznamiętnej narracji wszystkie te rzeczy wydają się mieć takie samo znaczenie lub przeciwnie, nie mieć go wcale. To właśnie sprawia, że Meursault w momencie konfrontacji ze światem, w którym żyje, staje się obcy. Z każdym dniem jego zachowanie coraz bardziej demaskuje społeczne złudzenia i urojenia, a sam Meursault, nie godząc się na kłamstwo, staje się ikoną i symbolem. Nie sposób jedynie określić czego – ostatecznej wolności czy wcielonego zła.

W "Upadku" narracja pozwala czytelnikowi zbliżyć się do bohatera, który znajdował się na samym szczycie, póki nie zdał sobie sprawy, że jest jednym z tych, którzy byliby w stanie osądzić i skazać samego Boga.

Jean-Baptiste Clamence wiódł niegdyś życie człowieka o nienagannym wizerunku, paryskiego adwokata, którego jedyną pasją było czynienie dobra. W pewnym momencie jednak coś się zmieniło i cała jego miłość do życia na szczycie zniknęła. I wtedy zaczął dostrzegać, jaki naprawdę jest świat, w którym przyszło mu żyć, jacy naprawdę są ludzie, z którymi się zadawał, i w końcu kim sam jest. Rozpoczął desperackie poszukiwania tego, co pozwoliłoby mu po raz pierwszy zaznać prawdziwego życia. Nie wiedział jednak, że droga ta poprowadzi go z paryskich salonów przez towarzystwo morderców i złodziei do amsterdamskiej tawerny, w której jego historie i opowieści staną się jego pokutą.

Albert Camus (1913–1960) – francuski powieściopisarz, eseista, dramaturg. Jeden z najwybitniejszych myślicieli XX wieku, przez wielu utożsamiany z nurtem filozofii egzystencjalnej. Ukończył studia z filozofii i historii kultury antycznej na uniwersytecie w Algierze. Po studiach pracował jako dziennikarz, wstąpił również do partii komunistycznej, z której niedługo potem został wydalony. W 1940 roku wyjechał do Paryża. Zaprzyjaźnił się z Jeanem-Paulem Sartre’em. Do najbardziej znanych dzieł Camusa należą Mit Syzyfa, Obcy, Dżuma, Człowiek zbuntowany. W 1957 roku został laureatem literackiej Nagrody Nobla za ogromny wkład w literaturę, ukazującą znaczenie ludzkiego sumienia.