„Powązki” to charakterystyczna dla Tadeusza Pióry poezja „cytowania”, wszystko tutaj zdaje się być wypowiedziane gdzieś, kiedyś, przez kogoś innego, ale ten wielogłos jest jednocześnie natychmiast rozpoznawalny jako głos Pióry i nikogo innego. Po kilku latach od wydania „Abecadła” (2009) styl warszawskiego poety niewiele się zmienił. Słowem kluczem, którym należy otwierać „Powązki”, jest jak zawsze „ironia”, bez znieczulenia odzierająca ze złudzeń.

Najnowsze wiersze jedynie z pozoru układają się w bezładny ciąg skojarzeń. Chaos Pióry jest jednak chaosem uporządkowanym, ten zbiór rzucanych luźno zdań, haseł i wspomnień wciąga w intertekstualne i popkulturowe gry. Autor znów przebiera w różnych wariantach mówienia o seksie, jedzeniu, sztuce, władzy i pisaniu. Jego melodyjna, choć dość szorstka fraza podkreśla jak mocno osadzony we współczesnej polszczyźnie jest potoczny, zdecydowanie niesalonowy język tej poezji.

Tadeusz Pióro urodził się 1960 roku. Jest poetą, historykiem literatury i tłumaczem. Ukończył Uniwersytet Kalifornijski w Berkeley, obronił doktorat z twórczości Jamesa Joyce’a i Ezry Pounda. Do Polski wrócił w połowie lat 90., znany już jako autor „Okęcia”. Od 1998 roku jest związany z Biurem Literackim, gdzie wydał „Syntetyczność” (1998), „Wolę i Ochotę” (2000), „Pieśni miłosne” (2004), „Abecadło” (2009) oraz wiersze zebrane „O dwa kroki stąd”.

Materiały prasowe Biuro Literackie