Powieść Emily Brönte od początku była dziełem kontrowersyjnym. Według XIX-wiecznych krytyków dzieło, w którym postępowanie bohaterów jest dwuznaczne i, z moralnego punktu widzenia, nie zawsze słuszne, zasługuje na osąd ze strony autora. A czasem na potępienie. Brönte natomiast ukazała swoich bohaterów bardzo obiektywnie, bez moralizatorstwa i krytycznej oceny ich zachowań. Wywołało to fale krytyki, a „Wichrowe Wzgórza” uznano za powieść zbyt ponurą jak na tamte czasy.

Najbardziej znaną i całkiem udaną adaptacją jest film Petera Kosminsky’ego z 1992 roku z Ralphem Fiennesem w roli Heathcliffa i Juliette Binoche w roli Cathy. Kiedy usłyszałam, że Andrea Arnold, reżyserka „Fish Tank”, pracuje nad kolejną ekranizacją spytałam: po co? Jednak zaintrygowało mnie obsadzenie czarnoskórego aktora w roli Heathcliffa i pomyślałam, że może będzie to bardzo oryginalna adaptacja. Nie myliłam się. „Wichrowe Wzgórza” Andrei Arnold to o wiele mroczniejsza i bardziej surowa wersja prozy Brönte.

Arnold skupiła się na dzieciństwie Cathy i Heathcliffa. Nie oszczędza widza ukazując ciężkie życie Heathcliffa, który na własnej skórze doświadcza jego trudów. Jako znajda o odmiennym wyglądzie jest szykanowany przez Hindleya i resztę domowników. Jedyną przyjaciółkę ma w otaczającej go naturze oraz w Cathy. Niestety ona także się od niego odwróci, co zaważy na losach całej rodziny.

Piękne zdjęcia i brak muzyki wprowadzają widza w bezduszny i posępny świat wrzosowiska, gdzie człowiek jest kompletnie zdany na łaskę natury. Przegrywa z deszczem, wiatrem, błotem, ale też dotkliwie ją niszczy. Jednak pomimo ludzkiej interwencji natura żyje własnym, odmiennym rytmem.

Dojrzewanie bohaterów Arnold ukazała mrocznie i surowo, jednak powrót dorosłego Heathcliffa (James Howson)i jego spotkanie z zamężną Cathy (Kaya Scodelario) wydało mi się dosyć sztuczne. Patetyczne słowa i czyny tylko przedłużały statyczność filmu, co pod koniec było już nie do zniesienia. Jednak film Arnold zostawia po sobie jakiś ślad. Widz wraca do obejrzanych scen i rozmyśla nad smutnym losem bohaterów. Jedno jest pewne: jedni ten film znienawidzą, inni go pokochają. Na pewno nie zostawi nikogo obojętnym.