Ten film jest bezbrzeżnie przeciętny. Podobno porusza jakiś istotny problem. Nie wiem, bo problem mi się rozmył… a nawet zapadł. W miałkości.
Miałam możliwość uczestniczenia w premierze w warszawskiej „Kinotece”. Przy okazji obejrzałam sobie również twórców.
Nie wiem dla kogo i po co jest ten film? Wydał mi się niezwykle infantylny. Nieprzesadnie dojrzałe wydało mi się również figurowanie jako Kasia a nie Katarzyna na plakatach przez reżyserkę, ale daruję sobie argumentację ad personam (nie wspomnę o niebieskich ustach i nie zająknę się o T-shircie „FUCK ARTISTS” czy jakoś tak. No dobra, wspomnę o nich, bo nie byłabym sobą).
Dowiedziałam się z nadto przydługiej przemowy pana Prokopa, że w Toronto film cieszył się żywym zainteresowaniem. Tak, z perspektywy co najmniej Kanady może wydać się dość realistyczny.
Aktorstwo niezłe (nie jest idealnie, ale debiutantom można wybaczyć sporo, a aktorom zawodowym absolutnie nie mam nic do zarzucenia), ale sama historia? Przerysowana i groteskowa. A jakby się kto pytał, pierwszą osobą która śmiała się z zakończenia byłam ja, a że śmiech mam dość charakterystyczny i zaraźliwy znalazłam naśladowców.
Ten film jest bliźniaczo podobny do „Galerianek” (dla mnie były to popłuczyny po tamtym filmie), składają się na niego podobne schematy myślowe. Na dodatek postacie jeszcze bardziej płytkie i nieprzekonujące. Niby tyczy się ważkich problemów społecznych. Ale czy, aby na pewno?
Ciąże u osób nieprzygotowanych do roli matki takim problemem? Tak? I dlatego demografowie biją na alarm, że się na nasza urocza nadwiślańska ojczyzna wyludnia?
[SPOJLERY]
Nie lubię, gdy cierpią dzieci. Bardzo nie lubię. Podobno bohaterka zaszła w ciążę, bo chciała żeby jej dziecko było oczekiwane, by mogła podarować mu miłość. Jakże piękna idea… Idee są cudnej urody, bo po prostu nie da się ich przełożyć na rzeczywistość. Niemniej niektórzy próbują, a skutki są co najmniej opłakane…
I tak dzieje się również w tym przypadku. Mamy dziecko, które ma dziecko. I niestety pieniądze i nie za ciekawe towarzystwo wokół. Tylko na kim mogłaby się wzorować?
W razie odrobiny oleju w głowie zapewne na babci dziecka, ale nie swojej matce (która matka „zalicza” ojca swojego wnuka? Realizm zaiste godny „Mody na sukces”).
A tragiczny finał wydał mi się przezabawny. Zwłaszcza ostatnia scena.
[KONIEC SPOJLERÓW]
Film mi się dłużył. Problemy bohaterów były wydumane. Tak, posiadanie dzieci to nie bułka z masłem, zaskakujące jak nie wiem co… Trzeba potomstwu zmieniać pieluchy, karmić, bawić i nie rzucać w nie przedmiotami…
Poza papierowymi bezmyślnymi postaciami najbardziej raziło mnie ukazanie stolicy. Znam zupełnie inna Warszawę. Mniej zepsutą, zaćpaną i zblazowaną. Ale ja niestety widocznie zbyt nudna i prosta jestem, żeby się na takie „kozackie melanże” załapać, na szczęście potrafię z tym żyć i nie powoływać na świat niczego ożywionego lub mniej ożywionego by tę nudę i prostotę mej egzystencji urozmaicić.