BEJBI BLUES
… bo „bejbi” brzmi bardziej hipstersko

Już początek filmu raczy widza zgrzytem – w czołówce pojawia się tytuł „Baby blues”, podczas gdy na plakatach i ulotkach czytamy: „Bejbi blues”. Zamierzone działanie czy nieświadoma omyłka?
Dalej wcale nie jest lepiej. Można się pokusić o stwierdzenie, że „Bejbi blues” (którąś wersję tytułu trzeba wybrać) to rozwinięcie jakiegoś reportażowego programu o ludzkich dramatach.
Wiadomo, to zawsze przyciąga uwagę. Bo czy kontrowersyjność fabuły czemuś tutaj służy? Czy przedstawiony przez Kasię Rosłaniec problem nie został osadzony w jakiejś wydumanej bańce mydlanej? A może po prostu chodzi o powtórzenie albo nawet przekroczenie komercyjnego sukcesu „Galerianek”?

Opowieść o Natalii – nastoletniej matce, która – jak sama deklaruje – zawsze chciała nią być, pewnie aż tak nie raziłaby swoją pretensjonalnością, gdyby nie przejaskrawiona, snobistyczna otoczka. Pomarańczowy wózek dziecięcy, rodem z późnego PRL-u, jest tutaj raczej znakiem oryginalności głównej bohaterki, niż jej statusu społecznego. Dziewczyna nie ubiera się w sieciówkach, a w drogich atelier mody (świetny Mateusz Kościukiewicz w roli hipstera Sebastiana). Gdy wychodzi z kawiarni z dzieckiem na ręku, wygląda jak nastoletnia ikona mody niż nieszczęśliwa młoda matka. Ta sztuczność, choć wizualnie atrakcyjna, razi swoim oddaleniem od rzeczywistości.

Debiutująca na ekranie Magdalena Berus doskonale pasuje do roli Natalii, choć chwilami trudno się jej słucha (fatalna dykcja). Dobrze wypada gwiazdorska obsada – Boczarska, Stenka i Figura, choć na pewno nie w przełomowych rolach, dodają kolorytu filmowym dorosłym postaciom.

W zasadzie film ogląda się dobrze; fabuła, mimo swoich niedociągnięć, wciąga. Momentem decydującym o ocenie jest niewątpliwie zakończenie. Dla mnie i żenujące, i sięgające poziomu krzykliwego nagłówka „Faktu” czy „Super Expressu”. Nie takiej sensacji szukam w kinie.
… A z drugiej strony wiem, że wielu widzów to właśnie przyciąga.