Hiszpański obraz niekonwencjonalnego Amenabara jest podróżą w czasie i przestrzeni przykutego do łóżka Ramona Sampedro, w którego wcielił się znakomity Javier Bardem niestroniący od ról ambitnych i alternatywnych ( przykładem może być film „To nie jest kraj dla starych ludzi” ). Niezwykłości omawianej historii człowieka sparaliżowanego po nadmorskim wypadku jest to, że to film biograficzny i o tyle perspektywiczny, że oddaje z całą siłą najważniejsze momenty z życia Sampedro. Rodzina oraz dwie kobiety zakochane w bohaterze okalają akcję i spełniają rolę przewodników w jego cierpieniu. Nie jest to z pewnością kino dla wszystkich, zwłaszcza tych, zafascynowanych wartką akcją naszpikowaną dialogami i sytuacjami z pogranicza sensacji na wysoką skalę.
Duet w postaci chorego niezłomnego, walczącego o prawo do eutanazji - Hiszpana oraz jego „przyjaciela”, a zarazem wroga – morza jest alegorią całej pustki, nowych zamierzeń obracających się w nicość oraz relacji z innymi bohaterami. Ta wzruszająca historia przemawia do widza z taką siłą jaka tkwi w ukrytym w Ramonie celu jego egzystencji ostatnich 30 lat, czyli prawu do godnej śmierci, śmierci za wszelką cenę. Mając przekonanie, że to właśnie kobiety odwiodą go od tego, z czasem uświadamiamy sobie, że główny bohater jest zbyt silny i toczy walkę nierówną, zwyciężając z losem o to, o co walczył.
Przyroda, samo morze odzwierciedla duszę Sampedro i celnie wpada w oko każdemu, kto zauważy zachwycające zdjęcia Javiera Aguirresarobe. Te chwile ekstazy oraz nieprzemijającej chwili rozmarzenia warte są obejrzenia i dzięki temu sam film nie wydaje się przydługawy oraz męczący tematycznie. Nostalgia jest puentą, lecz pozostawia w kinomanie nieodparty urok Amenabarskich wizji.