"Pan Lazhar" wyreżyserowany przez Philippe'a Falardeau stanowi luźną adaptację monodramu "Bashir Lazhar" Evelyne de la Cheneliere. Reżyser zabiera widzów do szkolnych murów, gdzie mottem przewodnim jest podążanie ścieżką ku mądrości i doskonałości. Wędrując z zagubionym imigrantem przez ścieżki labiryntu, pełnego tajemnic dochodzimy do prawdy ukazującej, że życie ludzkie jest ciągłym procesem wychowawczym, wciąż kształtujemy siebie na nowo w obliczu dość złożonych sytuacji... To prawdziwa lekcja życia, której radzę nie omijać.

Podczas jednego z wykładów z literatury słowiańskiej Adam Mickiewicz przebywający wówczas w Paryżu poetycko ujął myśl, którą w sposób pełny rozwinął w swoim dziele Philippe Falardeau. Poeta porównał wychowanie do rozwoju motyla w poczwarce, który nie ma dość sił w sobie, by skruszyć skorupę. Wtenczas przychodzi z pomocą bardziej rozwinięty geniusz, który ciepłem ze swego ogniska dodaje sił duchowi uwięzionemu, dopomaga jemu wyzwolić się z powłoki i tym sposobem wykonuje czyn twórczy. Algierski imigrant w filmie "Pan Lazhar" ma bojowe zadanie do wykonania: spojrzeć na otaczającą, brutalną rzeczywistość oczami dziecka i zmierzyć się z własną traumą. Nieoczekiwanie okazuje się najlepszym terapeutą, który jest w stanie zapomnieć o własnym, dręczącym bólu, po to by nieść pomoc swoim podopiecznym. Uczniowie i nauczyciel wnikliwie przeglądają się w swoich zawiłych emocjach, niczym w lustrach.

Przepełniona ciepłem i nutą dramatyzmu fikcyjna historia, solidnie osadzona w rzeczywistości zaczyna się od długiego ujęcia, które pokazuje z góry boisko. Podejrzewam, że ten z pozoru zwyczajny zabieg ukrywa w sobie istotny symbol. Pan Lazhar jest tym, który udowodni, że nauczanie jest zadaniem niezwykle delikatnym, gdyż wymaga równocześnie dystansu i miłości, łagodności i stanowczości, anielskiej cierpliwości i zdecydowania. To opatrzność zsyła tego człowieka dzieciom, pogrążonym w żałobie. Pojawia się w momencie, gdy sam jest potrzebującym wsparcia. Tak nagle jak się pojawia, w taki też sposób znika z życia dojrzałych już emocjonalnie "poczwarek". Spełnia swoją misję i może zająć się porządkowaniem swojego życia.

Obsypany zasłużenie nagrodami na całym świecie, nominowany do Oscara w kategorii najlepszy film nieanglojęzyczny, bardziej poruszający serce niż "Stowarzyszenie umarłuch poetów"- "Pan Lazhar" przekazuje fundamentalny sens, że symetria uczuć i poczucie, że posiada się sprzymierzeńca na dobre i złe są lepszą terapią niż profesjonalne sesje prowadzone przez psychologa.

Akcja filmu Philippe Falardeau rozgrywa się w montrealskiej szkole podstawowej, gdzie dochodzi do tragedii. Jeden z uczniów odkrywa powieszoną w sali lekcyjnej nauczycielkę. Głęboki wstrząs, szok i niedowierzanie, które ogarniają chłopca, sprawiają, że zaczyna obwiniać siebie, nieustannie przywołuje w myślach całe zdarzenie. Rozpacz wpisana w żałobę nie zmienia faktu, że życie szkolne musi toczyć się normalnie. Milczenie nauczycieli niekorzystnie wpływa na psychikę dzieci, które poszukują racjonalnej odpowiedzi. I tu pojawia się pytanie: dlaczego nikt nie potrafi rozmawiać o samobójstwie, przeanalizować zaistniałej sytuacji i pomóc zrozumieć i skonfrontować się z reakcjami innych ludzi? Znikąd przybywa dobry człowiek- Pan Lazhar, który zastępuje nieżyjącą nauczycielkę, lecz nikt nie wie, że mężczyzna – podający się za nauczyciela z dziewiętnastoletnim stażem jest w rzeczywistości nielegalnym algierskim imigrantem, który wcześniej pracował jako szef restauracji.

Przepełniony ciepłem i empatią, nie bojący się przełamywać tematów tabu "Pan Lazhar" oczarował mnie nie tylko tym, że wymyka się szkolnym schematom, lecz także wspaniałą, naturalną grą aktorską dzieci jak też fenomenalnego Mohameda Fellagi. Nie często nawet w kinie arthouse'owym pojawiają się tak ważne kwestie, jakie pojawiły się w filmie Philippe Falardeau. Gorąco polecam!

Autor: Monika Wojda