Noi Albinoi to film opowiadający historię siedemnastoletniego chłopaka, który buntuje się wobec rzeczywistości, która go otacza. Mieszkając w zimnej Islandii zaczyna marzyć o innym życiu, w egzotycznym kraju gdzie nie będzie ograniczał go kraj śniegu i fiordów. Osobą, która podziela rozterki Noila jest jego dziewczyna, która również ma dość takiej egzystencji, jednak z powodu ograniczeń i przeszkód trudno im razem coś wymyślić by zmienić swój los.
Noi to bardzo ciekawy i inteligentny człowiek ale dla miejscowych ludzi uchodzi za opóźnionego i nierozgarniętego chłopaka co ma też swojej powody gdyż główny bohater nie wykazuje zbytniego zainteresowania angażowaniem się życie społeczne. Interesuje go bowiem jego własny świat, który ma w swoich myślach. 
To co zachwyca w filmie to świetnie zobrazowany uniwersalny problem. Mimo, że akacja rozgrywa się w północnej Islandii to porusza temat obecny w każdym miejscu, w każdym człowieku. Chodzi o bunt, alienację, walkę o marzenia i próbę odnalezienia się w niezadowalającej rzeczywistości. Główny bohater to osoba z marzeniami ale uwięziona w miejscu- życiu, który go przytłacza i flustruje.
Akacja filmu toczy się dość wolno z momentami dramatycznymi i humorystycznymi, co nadaje komedio-dramatyczny wyraz filmu.
Film zasługuję na pochwałę za obraz, w którym wykorzystanie niebieskiej monochromatyki podkreśliło surowość klimatu Islandii. Wszystko dopełnia muzyka zespołu Slowblow również oddająca mroźność islandzkiego krajobrazu.
Noi Albinoi to mądry film, w którym nie ma żadnych zbędnych emocji. Minimalizm i refleksyjność to jego atuty.