W umyśle Yimou Zhanga została wyrzeźbiona wizja stworzenia dzieła filmowego, bezbłędnego stylowo i formalnie, które poprzez podniosły charakter przypomni o bolesnym, krwawym rozdziale w historii Chin- masakrze nankińskiej. Monumentalne, widowiskowe "Kwiaty wojny" zachowane w kształcie poetyckiej, porywającej skargi przybliżają spektakularnie z wielkim hukiem datę wspominaną z przeszywającym bólem, gdy ludzkie życie stało się narzędziem terroru...

Najdroższa produkcja w dziejach chińskiej kinematografii stanowi opowieść o masakrze nankińskiej zwanej inaczej gwałtem nankińskim. Jest rok 1937. Japonia dopuściła się jednej z najokrutniejszych zbrodni na niewinnych obywatelach Chin. Japońscy żołnierze za przyzwoleniem swoich dowódców w Nankinie urządzają prawdziwe piekło. Od początku zajęcia miasta Japończycy natychmiast przystapili do wyłapywania grup chińskich żołnierzy, którzy byli mordowani na miejscu lub odprowadzani do skupisk jeńców wojennych. Bezustannie plądrowane i podpalane miasto w ułamku sekundy staje się więzieniem. W mieście gromadzi się niewyobrażalne bestialstwo. Japończycy traktują mieszkańców z niezwykłym okrucieństwem: kobiety i młode dziewczyny łapane na ulicach są zbiorowo gwałcone, jeńcy wojenni rozstrzeliwani, cierpienie ludzkie odbiera beztroskie dzieciństwo, po aktach poświęcenia i znoju pozostają bezimienne groby, tysiące ludzkich marzeń zostaje spalonych w ogniu... przychodzą jedynie utracone nadzieje oraz głuche skomlenie o życie. Spojrzenia bladych, pustych, przerażonych oczu, z których umęczone dusze uleciały ze stłumionym jękiem proszą błagalnym tonem o to, by modlitwy zostały w końcu wysłuchane. Czy tak się stanie?

Głównym bohaterem patetyczno- monumentalnego obrazu Yimou Zhanga jest mężczyzna udający księdza, który przypadkowo znajduje się w żeńskiej, katolickiej szkole. W roli obrońcy uciśnionych mamy przyjemność zobaczyć, jednego z najpopularniejszych odtwórców Batmana, zdobywcę Oscara- charyzmatycznego, fenomenalnego Christiana Bale'a. Wybór trafiony, gdyż jego nazwisko bez wątpienia przyciągnie rzeszę wiernych fanów, targanych pokusą zobaczenia go zamkniętego w katedrze w towarzystwie zbiegłych z dzielnicy czerwonych latarni prostytutek i grupy uczennic. Brzmi intrygująco i niepokojąco zarazem. Nieprawdaż?

W imię ideałów, w imię heroizmu i patriotycznych uczuć ludzie tamują potok łez i bierność, przyglądając się swoim sumieniom w czasie zagrożenia życia. Człowiek, którego nie można nazwać miłosiernym i wzorem moralnym staje na wysokości wyzwania i przebiera się za księdza w jednym tylko celu, by pomóc lokalnym uczennicom i prostytutkom w ucieczce z labityntu zła.

Pełen rozmachu, zachwycający formułą realizmu wymieszaną z finezją patosu dramat wojenny "Kwiaty wojny" jest wysmakowaną lekcją dotyczącą nie tylko historii masakry nankińskiej, lecz też hołdem złożonym przez reżysera ojczyźnie. Oczywiście można mieć zarzuty do koncepcji reżysera, że potęgowana jest idealizacja postaci- bohaterowie wojenni rodzą się nieoczekiwanie. Ten motyw nie każdemu przypadnie do gustu. Niestety, choć jako dzieło sztuki filmowej "Kwiaty wojny" na długo zapadają w pamięci, zapierających dech w piersiach efektownych strzelanin, wybuchów i spektakularnych aktów poświęcenia w imię ojczyzny również nie brakuje, to jednak odczuwa się niedosyt i nadmiar jednocześnie. Artyzm przykuwa wzrok, co nakłoniło mnie do refleksji... Może ziści się mój sen i w końcu Polacy tak niepospolicie, nauczą się opowiadać o trudnej historii... "Kwiaty wojny" to dobry film, który ukazuje, że wielkich czynów może dokonać zwykły człowiek, w tym przypadku smakosz wina, niekoniecznie tylko mszalnego.