„Kwiaty wojny” to film znanego chińskiego reżysera, Zhanga Yimou, twórcy między innymi „Domu latających sztyletów” i „Zawieście czerwone latarnie”. „Kwiaty wojny” choć są blisko konwencji wojennego melodramatu, zdecydowanie poza nią wykraczają. Film poraża scenami przemocy, gwałtów, walk i czaruje rodzajowymi scenkami z życia i obyczajowości ekskluzywnych prostytutek. Jednocześnie, na przemian.

Zhang Yimou przypomina publiczności zbrodnie wojenne dokonane przez Japończyków podczas zajmowania Chin, pokazuje bohaterstwo obrońców i tragedię ludności cywilnej. Osnową fabuły stała się prawdziwa historia ucieczki, uwięzienia i ratowania grupki nastoletnich uczennic misji katolickiej w Nankinie.

Jak to bywa w trakcie wielkich kataklizmów przypadek splata i łączy losy osób, które w innych okolicznościach by się nie spotkały. Bliskość śmierci, krańcowe doświadczenia z kolei wywołują to, co w ludziach najgorsze, i to – co najlepsze.
Choć początkowo wydaje się, że autorzy operują znanymi i zgranymi filmowymi schematami, szokują naturalizmem obrazów walk, wprowadzają wątek miłości, która nie może być spełniona, pokazują łajdaka, który przechodzi przemianę w bohatera, to jednak zaskakujące zwroty akcji, odrobina egzotyki, subtelność emocji zwłaszcza w grze Ni Ni jako Yu Mo sprawiają, że ulegamy czarowi dzieła.
Kiedy rozpoznałem w postaci Amerykanina bohatera w typie Hana Solo, czyli egoisty – drania, od którego zależy jednak ocalenie galaktyki dobra, żałowałem, że w tej roli właśnie Harrison Ford nie mógłby już zostać obsadzony. Moim zdaniem, przynajmniej na początku, Christian Bale po prostu nie dorasta Harrisonowi do pięt. Wraz z rozwojem wydarzeń w filmie postać grana przez Bale’a staje się jednak bardziej przekonująca i ciekawsza.

Tytułowe kwiaty wojny to wyrażenie wieloznaczne… Są tu dzieci, są kobiety na sprzedaż. Nie brak kwiatów zatrutych, jak uprzejmy japoński oficer, okazujący troskę o los uczennic, interesujący się ich umiejętnościami wokalnymi, przynoszący żywność, by wciągnąć ofiary w pułapkę.

Nade wszystko – kwiaty wojny – to ludzkie odruchy, poświęcenie, największa szczodrość, jaką można okazać drugiej osobie, często prawie przypadkowo napotkanej. Zgromadzeni w otoczonej morzem gruzów katedrze próbują nadać ostatnim chwilom życia jakiś sens i znaczenie.

Dodanie komuś otuchy, podarowanie drobiazgu, atmosfera, w której dotąd obcy powierzają sobie najbardziej intymne tajemnice – sprawiają, że jesteśmy świadkami szczególnego misterium człowieczeństwa. Pytanie tylko: autorzy osunęli się w banał czy nie? Tu jesteśmy, być może, blisko indywidualnych miar i preferencji. Moim zdaniem, nade wszystko niezwykłość opowiedzianej historii powoduje, że film broni się. Podkreślić warto znakomitą grę wschodnich aktorów.
Atutami dzieła są bardzo dobre zdjęcia, dźwięk i muzyka.

Tomasz Filipowicz, Sztuka Słowa
www.sztuka-slowa.pl