Najnowsza premiera Teatru Dramatycznego Sceny na Woli, to poruszający do głębi spektakl, który upowszechnia psychoanalityczny sposób myślenia o przeżyciach i doświadczeniach osoby zmagającej się ze śmiertelną chorobą. Sztuka teatralna potwierdza tezę, że najgłębsze tajemnice kryją się w najprostszych, naturalnych rzeczach.

"Gry ekstremalne" to historia, która została zrodzona przez samo życie. Ewa 26- letnia kobieta, optymistycznie patrząca na przyszłość, pełna radości i ufności do losu, dowiaduje się pewnego dnia, że jest chora na raka. To glejak mózgu, szczególnie złośliwa odmiana raka. Czy w tym przypadku skończoność jest określającym predykatem?

Ewa jednak nie traci wiary, nie poddaje się, jej świat nie rozpada się na dwa światy. Sytuacja ulega zmianie, gdy po dwóch latach zmagań choroba zwycięża. Ciało Ewy stopniowo odmawia posłuszeństwa. Glejak złośliwy, nazywany terminatorem tak czy inaczej kojarzy się z nieuchronną śmiercią.
Jedno dmuchnięcie i świeca gaśnie... Wszystko, cokolwiek jest, nie jest bez końca i ograniczeń, nawet, to co nieskończone. Tylko nicość zdaje się być nieograniczona. Historia Ewy smutnym tonem akcentuje ślepotę naszego losu, który nieustannie podkłada nam kłody pod nogi.

Scenariusz spektaklu składa się z dwóch części. Pierwszą część stanowi opowieść napisana przez samą Ewę Gawlikowską- Wolff, która chciała przedstawić innym jak rak zmienia człowieka. Sztuki jednak nie dokończyła. Dokonała tego Elżbieta Chowaniec- dramatopisarka, która dopisała przepełnione funeralnym akcentem monologi bliskich Ewy.

W pierwszej części dramatu widzimy silną, młodą kobietę, która ma mnóstwo planów i marzeń do zrealizowania. Towarzyszymy jej przy pierwszym ataku padaczki. Jesteśmy przy niej w chwili, kiedy słyszy diagnozę od lekarza. Nie opuszcza nas wiara, gdy słyszymy o udanej operacji. W rytmie muzyki Daft Punk wędrujemy szlakiem nadziei i uczuć, które ściskają za gardło.

W drugiej części wspomnienia najbliższych o Ewie układają się w morał: "Sztuką jest żyć jak najlepiej w stanie, w jakim się aktualnie jest". Forma wiernie podąża za funkcją. "Gry ekstremalne" oddane w żywym geście dramatu ludzkiego ujawniają wymiar różnych faz przystosowywania się do choroby. Są to etapy gniewu, rozżalenia, poczucia winy, bólu przygotowawczego i na końcu pogodzenia. Choroba nowotworowa powoduje całkowite rozbicie codziennego rytmu życia. Komunikacja jest czynnikiem kluczowym w przebiegu procesu adaptowania się bliskich do obecności raka.

"Gry ekstremalne" w poetyckim duchu przekazują widzom impuls do tego, by się zatrzymać i dokonać refleksji. Czy żyję w zgodzie ze swoimi pragnieniami, uczuciami i wartościami? Spektakl powstał w słusznej sprawie i stanowi pomnik pamięci. Choroba okazuje się najlepszym  nauczycielem życia.