Powinny się troszczyć, ale zaniedbały. Powinny kochać, ale zabiły. Matki, które kochać nie były zdolne.

Matka to najważniejsza kobieta w życiu każdego człowieka. Za jej przyczyną pojawiamy się na świecie. Ona opiekuje się, troszczy, wychowuje i martwi o nas, jak nikt. Jednak nie wszystkie matki właśnie takie są... „Dzieciobójczynie” to wstrząsający dokument o matkach, które swoich dzieci nie kochały. O matkach, dla których dziecko było przeszkodą i problemem. I postanowiły ten problem rozwiązać… śmiercią. W ułamku sekundy pozbawiły życia swoje dzieci. Niezrównoważone psychicznie, niewydolne społecznie, ale i wyrachowane. Bogdan Lach i Przemysław Słowiński przypominają najgłośniejsze zbrodnie dokonane przez matki na własnych dzieciach. Autorzy odwołują się przede wszystkim do zabójstw dokonanych na terenie naszego kraju.

Madzia z Sosnowca, dzieci z beczki czy Szymonek - któż z nas nie zna ich historii? Śmierć nagłośniona przez media i śmierć zadana przez rodzicielki. Dzięki „Dzieciobójczyniom” poznamy szczegóły poszczególnych zbrodni oraz rodzinne tajemnice. Każda opisana historia została opatrzona komentarzem Bogdana Lacha – profilera policyjnego. Mężczyzna poddał analizie psychologiczne uwarunkowania zbrodni. Jego słowa są naprawdę ważne, bowiem pozwalają chociaż w minimalnej część zrozumieć to, co się stało. Autor nie tłumaczy morderczyń, nie stara się ich wybielić. Podaje fakty i analizuje je pod kątem psychologicznym. Przedstawia to, co potrafi dziać się w głowie, na pozór przeciętnego człowieka. Myślę, że analizy te mogą być dobrym ostrzeżeniem dla każdego z nas. Być może dzięki nim będziemy w stanie w porę zauważyć alarmujące zachowania wśród ludzi z naszego otoczenia. Dzięki temu mamy szansę na zareagowanie na czas. Być może to uratuje życie maleńkiej, bezbronnej istoty.

„Dzieciobójczynie” to dokument niezwykle wstrząsający i przeszywający czytelnika do szpiku kości. Autorzy ujęli temat naprawdę wszechstronnie i nie skupili się tylko na zbrodniach, o których zapewne każdy z nas usłyszał w ciągu ostatnich kilku lat. W tej książce znajdziemy również opowieści z XIX wieku, kiedy oddawane pod opiekę mamek maleństwa, były traktowane w sposób bardzo okrutny i nie raz skazywane na śmierć. Najgłośniejsze zbrodnie okresu międzywojennego, czasów PRL-u, aż po dzieci trzymane w zamrażalniku. Te wszystkie historie zostały zebrane właśnie w tej książce. Poruszający i dający do myślenia – tak bez wątpienia można określić ten dokument. Moim zdaniem, nie ma człowieka, na którym dokument ten nie zrobi wrażenia. Autorzy wspominają, że w niektórych przypadkach sami funkcjonariusze policji, którzy uczestniczyli w odkrywaniu poszczególnych zbrodni wymagali pomocy psychologa.

Po tę książkę warto sięgnąć, ale na spokojnie, nie w pośpiechu. Chcąc wyłapać kluczowe elementy trzeba do niej przysiąść w pełnym skupieniu. Jednak czas ten na pewno nie będzie uznany za zmarnowany. Ku pamięci małym istotkom, których życie przez najbliższe osoby zostało gwałtownie przerwane, ale i ku przestrodze. Rozejrzyjmy się wokół i zastanówmy czy nie docierają do nas jakieś niepokojące sygnały. „Ja nic nie wiem, mnie to nie interesuje” – te słowa zazwyczaj powtarzają sąsiedzi i najbliżsi, którzy nie reagowali w porę na to, co dzieje się tuż obok nich. Oczywiście nie twierdzę, że wszystkim zbrodniom można zapobiec. Nie można. Jednak uważam, że jakiejś części można by. Zabójstwa niejednokrotnie bywają krzykiem rozpaczy, wołaniem o pomoc i chęcią zwrócenia uwagi na swoje problemy. Mechanizmy zachodzące w głowach morderczyń po części wyjaśniają autorzy „Dzieciobójczyń”. Po części, bowiem całkowicie nigdy nie da się ich wyjaśnić, a tym bardziej zrozumieć.

Joanna Ulanowicz
(joanna.ulanowicz@irka.com.pl)

Bogdan Lach, Przemysław Słowiński, Dzieciobójczynie, Wydawnictwo Videograf, Chorzów 2014.